Een week vol liefde

En toen begon de kraamweek. Best gek als je zelf kraamverzorgster bent. Maar oh wat is het fijn als je de hele week op iemand kan leunen die er verstand van heeft. 

Ik had natuurlijk het geluk dat ik een lieve collega had gevraagd, ook wel mijn 2e mama genoemd. Ze was mijn steun, samen met Stef, bij de bevalling. En ze was mijn reddende engel echte ochtend om 8 uur. Want dan hoorde ik de deur beneden open gaan en wist ik dat we weer een nacht overleefd hadden. Want ja, zo voelde het wel een beetje. Op de overleving stand. 

De 1e nacht was Suze echt mega misselijk. Zo misselijk dat ze er zelfs bijna in stikte en dat terwijl ik op de wc zat. Stef raakte in paniek (ik dus ook) en rende met haar in zijn armen naar mij. Gelukkig kreeg ik ze er al snel uit en heb ik haar kunnen troosten. Maar omdat Stef echt enorm moe was van de bevalling (nachtje overgeslagen) in combinatie met die Chemo, was mijn moeder ook blijven slapen. En geloof het of niet, maar na die bijna stik situatie van Suze heb ook ik de verloskundige gebeld. Ik ken ze natuurlijk op een andere manier ook, dan alleen als mijn verloskundige. En ik moest dan ook lachen toen ze de volgende ochtend op visite kwam. Want wat zij mij midden in de nacht vertelde, zou ik normaal gesproken (zonder hormonen) ook gezegd hebben tegen kraamvrouwen. Maar ik wist het gewoon echt even niet meer. Gelukkig stelde zij mij gerust en vertelde ze dat ze zelf ook gebeld zou hebben haha. Heerlijk wat hormonen met je doen.

Afijn, de kraamweek. Het was echt zooooo fijn. Ik heb enorm genoten van de ontbijtjes, de klets met onze kraamverzorgster, de liefde die je voelde in de ruimte, de trotse blikken van iedereen en van het oneindig knuffelen. Wel is er 1 ding wat ik een volgende keer anders zou doen (mits die er ook gaat komen gezien de situatie). Namelijk minder volk over de vloer de hele dag. En als ze dan komen dat ze dan eten meenemen. Want Stef kan niet echt koken, die kan dan overzicht niet bewaren. En ik kon amper op mijn benen staan door de labetalol (medicatie voor de bloeddruk, die ik achteraf niet meer nodig bleek te hebben omdat ik juist een te lage bloeddruk er door kreeg en steeds half out ging). Gelukkig heeft onze lieve kraamzorg een paar keer wat eten klaar gemaakt. Maar toch. Het was te hectisch. Zeker voor Stef. 

Weinig slaap, veel indrukken. Dat is voor 'normale' mensen al zwaar. Laat staan voor hem. Hij is in de kraamweek dan ook 2x bij zijn ouders wezen slapen. En mijn moeder kwam dan bij mij slapen. Fijn, zo'n lieve familie om je heen. 

Stef zat trouwens niet in zijn chemo week in de kraamweek. En dat was wel echt heel fijn. Want hij was tijdens de chemo week toch wel echt elke ochtend misselijk. En dat is niet heel handig in je kraamweek. Ook mocht hij gewoon lekker knuffelen en kussen, want de artsen hadden alles goed uitgezocht. Er was geen gevaar voor Suze! Yes! 

Suze was in de kraamweek echt een heerlijke baby. Gaf ik ze genoeg te eten, dan was er geen centje pijn. Maar owee als ze niet genoeg had. Dan was het huilen. Haha ik gaf borstvoeding, of tenminste. Ik kolfde en gaf het vis een flesje. Nee, dat had ik niet zo bedacht van te voren. Maar op dag 3 zagen we dat Suze een te strak Lipbandje had. Deze moest gelaserd worden, want hij was ook nog eens heel breed. Alleen kon er pas iemand op dag 7 dit doen. Ik dus kolven, wat overigens geen probleem was. Zonder moeite kolfde ik 150 cc in 10 min. En haar via de fles geven wat ze wilde. 

Op dag 7 moesten we naar de arts die dat Lipbandje zou gaan laseren. Dus ik met mijn trekkende hechting in de auto, kind mee, man mee en gaan. Nou jongens, ik vond het vreselijk. Met 3 man hielden ze haar vast en kon die man zijn werk doen. Ze branden het gewoon weg! Ik kon wel janken. Mijn moppie, mijn lieve kleine schat. Gelukkig was zij het na 1 minuut alweer vergeten en konden een poging wagen om aan te leggen. 

Helaas deed dit nog steeds veel pijn en raakte zij nog steeds gefrustreerd. Maar ik dacht: ze moet oefenen. Dus de dagen erna veel geoefend. Alleen heb ik alsnog op dag 10 besloten te stoppen met aanleggen. Zij volle bak overstrekken, ik gefrustreerd, kloven die zeer deden, en nog volle borsten na een poging. Nou laat maar. Ik ging gewoon weer kolven en het met een flesje geven. 

Alleen op dag 12 kwam er ineens nog maar 20cc melk uit. Ik weer even elke 2 uur kolven. Maar helaas, het was gewoon helemaal gestopt. Mijn lijf heeftij waarschijnlijk gered. Want ik had dat niet getrokken. Kolven, flesje geven, huishouden en een man aan de chemo. Dus heeft mijn lijf besloten, tot hier en niet verder. Prima. Ik heb haar 12 dagen de beste melk gegeven die er is. En geloof me, dat was goeie melk. Want ik heb het er van genomen hoor. Lekker slagroom, volle producten, vette vis. Ja, ze kwam niks te kort. 

Terugkijkend nu op die week is gek. Het is voorbij gevlogen. En als het hier thuis allemaal zou kunnen zou ik zo nog 10 zwangerschappen, bevallingen en kraamweken willen. Want ik vond het allemaal fantastisch!!!