Een val met grote gevolgen

Eindelijk vind ik de moet om het eens op te schrijven. Na een jaar van teleurstellingen, verdriet, eenzaamheid, tegenslagen en niet te vergeten altijd pijn!

Nu een gelukkige moeder van een gezonde zoon van 7,5 maand, maar ik had het graag zo anders gewild en bedacht.... maar zo werkt het niet... weet ik!

De zwangerschap verliep niet bepaald vlekkeloos, want na 12 weken had ik al erg last van mijn bekken. Daarna werd het steeds lastiger om te lopen en nam de pijn toe. Ik moest dan ook al snel minder gaan werken en sliep in het weekend en elke woensdag heel veel! Uiteindelijk werd ik geadviseerd om op een bal te zitten, want dit zou veel prettiger zijn voor mijn pijnlijke bekken. Halverwege de zwangerschap heb ik een professionele zitbal geleend en ben daarop gaan zitten, op het werk. Het was inderdaad een verlichting, maar dit was van zeer korte duur......... de bal knapte en ik ben zonder een val te kunnen breken op de betonnen vloer gevallen! Mijn baby, was het eerst wat ik dacht! Helse pijnen vlogen door mijn bekken en rug, ik durfde me niet te bewegen. Het moet een enorme knal zijn geweest, maar die knal kan ik me niet herinneren... Uiteindelijk ben ik met de ambulance naar het ziekenhuis vervoert voor controle. Helaas konden ze weinig voor me doen, want ik was zwanger. Met een doosje paracetamol werd ik naar huis gestuurd. Uitgerekend die week verbleef mijn man in het buitenland voor zijn werk en was telefonisch slecht bereikbaar... Ik heb hem uiteindelijk kunnen bereiken en verteld dat het met onze baby goed ging en dat ik verzorgd werd door onze lieve zorgzame buurvrouw. De drie dagen wachten op mijn man, kropen voorbij. Overdag zat ik hondsberoerd van de pijn op de bank, met moeite at ik de voor mij gesmeerde broodjes op, want ja ik moet wat eten..... Wat was ik blij dat mijn man toen thuis kwam en dat we de volgende dag de 20 weken echo kregen van onze baby. Was het baby'tje echt niets overkomen door de val? Wat het wel gezond? Ik had hem nooit voelen schoppen voor de val en sinds de val had ik het idee dat hij naar beneden schopte, waar het al zo'n pijn deed. Gelukkig was de baby kern gezond en zo lekker druk dat de mevrouw moeite had met alles controleren tijdens de echo.

De eerste 2 weken na de val voelde ik kleine verbeteringen, herstel van de val. Helaas ging het daarna snel bergafwaarts. Ik kreeg steeds meer pijn, door de toename van het gewicht en kon uiteindelijk niet meer goed slapen van de pijn. Gelukkig ben ik doorverwezen naar de gynaecoloog en mocht ik pijnmedicatie proberen, want zo kon het echt niet langer! Gelukkig hielpen de medicijnen redelijk goed, waardoor ik weer sliep! Slapen is zo belangrijk!!! Ik mocht geen auto meer rijden, niet dat ik dat na de val weer had gedaan, maar je bent je vrijheid wel kwijt...  Lopen werd met mijn bekkenklachten afgeraden, laat staan dat dat lukte. Zwangerschapszwemmen deed ik al vanaf de 12 zwangerschapsweek en dat ben een paar weken na de val weer gaan doen, maar dat was niet voldoende beweging. Ik moest toch maar gaan fietsen om conditie te houden, want ja ik moest toch ook eens bevallen.... Nou ik kan zeggen dat met een val op je stuitje, pijnlijk bekken en een ei op mijn onderrug dat alles behalve een pretje was. Geregeld liepen de tranen tijdens het fietsen over mijn wangen, maar ja ik moest wat.....  

Echt leuk shoppen voor de baby was er niet bij, dat kon ik lichamelijk niet meer. Marktplaats werd mijn grote vriend en daar kocht ik de nieuwe kleertjes. Online zocht ik alles uit en dan reed mijn man met me naar een grote babywinkel waar hij mijn lijstje afwerkte. Ook bestelde ik veel online, want ik was toch altijd thuis...... Ik had zo graag winkel in en winkel uit, lekker willen shoppen. Met mijn mooie ronde buik willen pronken, maar dat kon niet! Van een altijd actieve vrouw was ik veranderd in iemand die noodgedwongen stil thuis zat, altijd thuis. Zelfs mijn plantenkas in de achtertuin was soms te ver van huis! In die tijd leerde ik mijn vrienden kennen...ja, dat de meeste er niet voor je zijn. Dat ze het druk hebben en hun leven wel doorgaat.

Gelukkig waren er een paar vriendinnen, waarvan er 1 me wekelijks ophaalde om er even uit te zijn! Al is het even een kopje thee drinken bij de Hema of zo. Die momenten zijn zo belangrijk geweest. Ik ben gelukkig altijd vrolijk en positief gebleven.

Mijn gynaecoloog vond het verstandig dat we de baby als het 7 pond was en dat ze sowieso na de uitgerekende datum de weeën gingen opwekken. Ik moest natuurlijk bevallen, iets waar ik met mijn klachten enorm tegenop keek, zo langs dat staatbotje! Ik was volgens de gynaecoloog slechter af met in keizersnee, i.v.m. mijn conditie. Ik zou een ruggenprik krijgen tegen de ergste pijn en mocht mijn pijnmedicijnen niet gebruiken tijdens de bevalling. De baby moest in het ziekenhuis geboren worden i.v.m. mogelijke afkickverschijnselen door mijn medicijngebruik.  

Na wat voorweeën en valse starts moest ik na de uitgerekende datum toch aan de weeënopwekkers. Na wat uren weeën heb ik toch maar om de ruggenprik gevraagd! Na een half uurtje welverdiende rust ging het mis!!!! De ruggenprik raakte verstopt en de pijn kwam heel snel terug! Ze hebben nog wel een nieuwe prik gezet, maar die verdoofde alleen mijn benen. Ook de bevalling werd een hel en ware uitputtingsslag! Uiteindelijk is met veel duwhulp door de verpleegster onze zoon gezond geboren. Als ik er aan terug denk lopen de rillingen over mijn lijf, de tranen over mijn wangen. Het ergste was nog dat ik daarna niet meer zelfstandig kon (op)staan en lopen. Ik aan bed gekluisterd was en nog steeds enorm veel pijn had. Gelukkig doet onze zoon het vanaf het begin helemaal goed! Kern gezond. Drinkt goed bij mij uit de borsten. Dat was het enigste wat ik de eerste week kon! Borstvoeding geven!     

Het was telkens een verrassing welke kleren hij aan had gekregen. De 7e dag heb ik voor het eerst 1 keer zijn luier verschoond en de 10e dag hem in de babyemmer laten badderen. Ik heb de eerste dagen eigenlijk alles gemist, gelukkig hadden wij onze borstvoedingsmomentjes! Die werden mij heilig! Ondanks dat ik door de verloskundige thuis ben geadviseerd te stoppen, zodat ik andere mijn medicatie kon krijgen, wilde ik niet dat ook nog kwijt. Daar ben ik tot op de dag van vandaag nog blij om, want we genieten nog dagelijks van onze speciale momentjes samen!

Ondertussen kan ik weer zelfstandig lopen, fietsen, autorijden, onze zoon de trap af tillen, zijn luier verschonen, de wasmachine aanzetten, maar er zijn nog dagelijks dingen die ik niet zonder hulp red. Gelukkig heb ik een zorgzame man, wekelijks huishoudelijke hulp, maar nog wel een te kort aan energie en kracht. Boodschappen doet mijn man en als ik met mijn zoontje mee ga, zie ik het als een uitstapje! Gelukkig ga ik bergopwaarts, zie ik verbeteringen, maar ik ben nog lang niet de oude! Na 5 maanden op een wachtlijst heb ik nu eindelijk de professionele hulp die ik zo hard nodig heb. Ik hoop over een aantal weken jullie te kunnen vertellen dat ik onze zoon overdag boven in zijn bedje kan laten slapen i.p.v. in zijn box!

Trotse moeder van een gezonde vrolijke zoon