Een tweede kindje is niet vanzelfsprekend

De laatste tijd krijg ik vaak de vraag of wij nog meer kindjes zouden willen. Mason is inmiddels 4 dus in de lijn der verwachting.. althans wat men tegenwoordig verwacht zou er inmiddels wel een broertje/zusje voor Mason moeten komen. Voor vele is deze vraag confronterend want het moet je wel gegund zijn een zwangerschap echter voor mij is deze vraag confronterend omdat ik niet weet of een tweede kindje wel verstandig is voor mijn eigen gezondheid op meerdere vlakken. Ik merk dat veel mensen zich hierin herkennen en er veel te weinig over wordt gesproken.

De wil voor een tweede kindje is er zeker echter of het verstandig is ?? Die vraag houdt mij tegen en maakt het enorm lastig. Zwanger zijn ging mijn enorm slecht af. Vanaf een week of 17-18 kampte ik met enorme bekkeninstabiliteit waardoor ik enorm veel pijn heb gehad, dit wens ik echt niemand toe. In eerste in statie wilde ik ook zeker niet toegeven aan deze klachten, het zal er allemaal wel bij horen. Totdat ik bij een bekkenfysiotherapeut kwam welke mij vertelde als ik zo door zou gaan ik mogelijk in een rolstoel terecht zou komen en de vraag zou zijn of ik daar nog uit zou komen.. Hiermee werd ik even met beide benen op de grond neergezet. Met 18 weken stopte ik met werken en heb ik thuis gezeten, gelegen en geluk gehad aan een hittegolf waardoor ik voornamelijk in het zwembad heb doorgebracht. De enige plek waar mijn pijnklachten dragelijk waren. 

Nu denk je dat de twijfel alleen daardoor komt maar nee. Het eerste levensjaar van Mason heb ik als enorm heftig ervaren. Mason had koemelkallergie, verborgen reflux en daardoor ziekenhuis opnames maar ook thuis veel momenten waarop hij stikte. Ik weet te handelen maar bij je eigen kindje is dit enorm eng. In het ziekenhuis werd er lachend tegen mij gezegd "goh mevrouw, u bent zelf SEH verpleegkundige dus u weet in ieder geval hoe u een baby moet reanimeren". Alles wat je niet wilt horen! 

En natuurlijk kan dit alles bij een tweede kindje heel anders zijn maar de angst die zit er zeker!

En nee ook dit was nog niet alles... Ik kamp als klap op de vuurpijl met lipoedeem. Dit doe ik al vanaf mijn 12-14e toen de hormonen opkwamen. Na mijn zwangerschap is de lipoedeem enorm toegenomen en uiteindelijk ben ik door middel van liposucties aan mijn lipoedeem geholpen. Dit was een traject van ruim 6 maanden (de ingrepen zelf), het herstel is nog in volle gang. De angst zit er dat na een zwangerschap die lipoedeem opnieuw toe zal gaan nemen en €20 000 heb ik niet nog een keer.

Al met al.. verdrietig en heel erg lastig! Mason is inmiddels 4 jaar oud en ideaal gezien zou ik de leeftijd tussen hem een een 2e kindje niet veel groter willen maar ik heb gewoon nog geen antwoord op al mijn vragen en dus blijft de twijfel.

Dit is een onderwerp waar ik het niet vaak, eigenlijk niet over heb maar ik ben er wel open over. Mijn inziens een onderwerp waar veel te weinig over wordt gesproken. Ik kan er ook wel van balen dat hier weinig aandacht voor is want ik sta hier niet alleen is en zoveel vrouwen zullen geholpen zijn met de herkenning, erkenning en ervaringen van andere vrouwen.