Een tweede kindje..?

Zouden jullie nog een tweede kindje willen?”.

Een vraag die ons al jaren regelmatig voorzichtig wordt gevraagd. Voorzichtig omdat deze op vele manieren gevoelig kan liggen. In de eerste plaats weet je natuurlijk nooit of het je gegund is… maar zouden we het überhaupt willen? Zouden we het aandurven?

Op alle vragen is het antwoord: “ik weet het niet”. Ik weet niet of ik het zou willen, al helemaal niet of ik het nog zou durven, laat staan of het ons gegund is.

Vroeger was ik vrij stellig, ik wenste 1 kind en was vooral gericht op carrière maken. Ondanks dat ik zelf uit een super liefdevol gezin kom, zag ik ook hoe “lastig” het was om beide kinderen de aandacht te geven die ze nodig hadden. Als ouder doe je het nooit goed. Het leek mij te complex en dus had ik bedacht dat dit met 1 kind een stuk simpeler zou zijn. 

Toen Dean eenmaal was geboren, draaide ik bij. Ik leefde op een roze wolk en hij leek zo’n makkelijke en vrolijke baby dat ik er wel 10 voor me zag. Totdat al snel duidelijk werd dat hij zo “makkelijk” was omdat hij nauwelijks ontwikkelde..

Ik weet nog goed dat het OHDO syndroom uit het trio WES onderzoek kwam. Dit DNA onderzoek duurde maanden, met als uitkomst dat ik drager zou zijn van dit gen en 25% kans had om dit over te dragen tijdens een zwangerschap. Omdat we de deur van een tweede kindje niet volledig dicht wilden doen, besloten we in elk geval het PGT traject in gang te zetten. Dit zou een lang traject worden, zeker omdat we midden in de Corona periode zaten.

De week voordat onze eerste afspraak in Maastricht gepland stond, werd de diagnose gerectificeerd en zo ook onze afspraak per direct gecanceld. Daarna heeft het nooit meer veilig gevoeld. De kans dat ik iets over zou dragen was van 25% in één klap gedaald naar <1%.

Ik ben dan wel geen drager en de kans op een 2e kindje met een aandoening als het Christianson Syndroom is nihil… toch voelt het risico te groot. Het gemak waarmee de kans destijds van 25% naar <1% veranderde was onrealistisch. Ook weet ik nu zo veel meer, dat de kans dat een zwangerschap goed gaat, in mijn hoofd bijna onmogelijk is. Sommige dingen kun je vooraf beter maar gewoon niet weten…

Daarnaast heb ik de afgelopen jaren nooit ruimte gevoeld hoe een 2e kindje in ons leven zou kunnen passen met de zorg die er al is. Ook zijn er nog zo veel dingen in het leven die we willen blijven doen… met elkaar, zo lang als dat kan. We hebben beide volle aandacht voor Dean. We nemen hem overal mee naartoe en ik draag hem nog regelmatig als reuze baby op mijn rug. Dean blijft voor altijd mijn baby. 

Hoewel er soms geen keuze is, hebben wij een bewuste keuze. Laat ik vooropstellen dat geen van beide opties makkelijker is… Het betekent namelijk ook veel voor de toekomst! We zullen nooit aan de zijlijn staan van een voetbalveld of balletles. We zullen alle 1e keren in het leven nooit mee gaan maken en we zullen zelf nooit in een volgende fase terecht komen zoals die van Opa & Oma.

Het lijkt momenteel alsof iedereen om mij heen zwanger is en geloof mij, dit is niet alleen de mindfuck van algoritmes.. ik kan hun geluk voelen en soms zelf verlangen naar het idee van een buik en zo’n klein hummeltje. Een broertje of zusje voor Dean. Voor heel even dan. Want al snel verdwijnt het verlangen naar de achtergrond en zet de realiteit van ons leven mij weer met beide benen op de grond.

Alle intensieve ziekenhuisbezoeken, onze drukke banen, de altijd onzekere toekomst…

Ik zeg nooit nooit. Maar voor nu ben ik vooral heel gelukkig en dankbaar voor de rust die het “uitbehandeld zijn” van Dean met zich meebrengt. De zorg zal alleen maar moeilijker en zwaarder worden naarmate hij ouder wordt. Ik wil zo lang mogelijk bijna onmogelijke dingen blijven doen, zoals onlangs onze reis naar Zuid-Afrika. Herinneringen maken. Samen.

Ik bewonder alle zwangere vrouwen. De onbezorgdheid en het geluk dat er voor hen omheen kan hangen. Ik ben oprecht gelukkig voor hen! Met alles wat wij hebben meegemaakt, zou het voor mij nooit meer zo onbezorgd kunnen worden. Ook zou mijn “plaatje” van een gezin van vier nooit zo worden zoals ik het ooit bedacht had. Dean is er, dat heeft ons leven intens veranderd en daar wil ik het allermooiste van maken. Gelukkig is iedereen anders en ik heb oprecht respect voor alle ouders met zorgenkindjes die nog broertjes en zusjes krijgen. Een diepe buiging zelfs, want ga er maar aanstaan…

Maar zelfs nu er even wat rust is rondom Dean, of misschien zelfs wel juist omdat er nu voor het eerst rust is.. voelt ons leven compleet. Het is helemaal goed zoals het nu is. Het liefst druk ik op de pauze knop en blijven we voor altijd in deze tijd hangen.

 Wij zijn gelukkig. Just the way we are.