Een tweede doe je er wel even bij?

Na een vreselijke bevalling compleet met spoedkeizersnee werd onze eerste meisje geboren. De eerste 2 jaar na de geboorte van ons eerste kind vond ik, ondanks lichamelijke klachten in het begin, echt een makkie. Zelfs een beetje luilekkerland: parttime werken en daarnaast de zorg over één hele makkelijke baby. Natuurlijk was ik als nieuwbakken moeder ook weleens onzeker , maar verder liep alles op rolletjes.

Na ruim 1,5 jaar raakte ik zwanger van haar zusje. Kon ik tijdens de eerste zwangerschap nog veel momenten voor mezelf pakken, met een vrolijke dreumes om me heen werd dat toch wel een stuk lastiger. Ik was ook veel minder bewust bezig met die zwangerschap omdat ik mijn oudste natuurlijk ook voldoende aandacht wilde geven.

Na een kleine 2,5 jaar werd ons tweede meisje geboren. Weer een prachtige en makkelijke baby, maar toch viel het me ietwat tegen. De stap van één naar twee kinderen voelde als iets groots, maar naast het geweldige gevoel dat ons gezin nu compleet voelde, vond ik het best zwaar. Een baby en een peuter, die in de tussentijd ook nog eens was uitgegroeid tot een pittige Peuterpuber.

Inmiddels zijn de dames 4 en 6 jaar, dus de tropenjaren zijn langzamerhand wel voorbij. Natuurlijk zou ik, als ik het opnieuw zou kunnen doen, absoluut weer voor een tweede kind zijn gegaan, maar de stelling: 'een tweede doe je er wel even bij'........daar kan ik me dus niet in vinden!