Een trauma bij je kindje

Lieve Kyano.
We merken steeds meer en meer onrust in je lijfje en hoofdje, zowel snachts als overdag. Steeds vaker ben je bang.
Je was altijd al heel voorzichtig, logisch ook met je evenwicht wat minder is en vooral met nieuwe dingen moeten we je daar echt overheen proberen te helpen. Dat ging altijd prima, met heel veel onderhandelen wilde jij dan soms best wat nieuws proberen en als het gelijk niet lukte was het dan ook klaar want zoals je zelf dan zegt dat kan niet ik heb maar 1 arm. Verder pushen heeft totaal geen zin maar je probeerde het wel....
Inmiddels probeer je nieuwe dingen waarvan je denkt dat het eng is helemaal niet, helpen, ompraten, belonen niks helpt want je bent echt angstig en bang en begint te huilen. En dit gedrag zien we zelfs bij dingen die je altijd al deed en best goed kunt. Op een trampoline met meerdere kindjes erop? Je gaat er met geen mogelijkheid bij zowiezo ontwijk je drukke onbekende ruimtes met veel mensen. Een auto, fiets of scooter wat ineens voorbij komt je verstijfd van angst. Op het revalidatiecentrum zien ze het ook steeds meer en meer.
Snachts word je soms huilend/schreeuwend en angstig wakker. Gelukkig niet elke nacht... wel blijven we elke avond even bij je liggen tot je slaapt en dat is helemaal goed en je slaapt gelukkig heel snel. Zodra we naar het ziekenhuis gaan vind je dat super leuk maar als het voor jouzelf is dan verandert alles! "Ik wil niet, dat doet pijn ik ben bang".
Na je wekenlange nicu opname zagen we dat soms al, als baby dronk je je flessen nooit in het ziekenhuis je raakte ze nieteens aan, zodra we thuis waren haalde je dat zelf weer in, toen spraken de artsen al over traumas bij babys die bijv lang op een ic hebben gelegen, die veel in ziekenhuizen komen. Elke behandeling vond je vervelend al waren ze niet altijd heel erg maar bijv je hoofdje opmeten vond je al verschrikkelijk, mischien omdat daar ook wel de pinnetjes in je hoofdhuidje hebben gezeten tijdens de convulsies die je liet zien.
Zodra we weer in het ziekenhuis zijn geweest word het altijd erger.
In je veilige omgeving of als jij je veilig voelt en lekker in je vel zie je dat ook gelijk, je bent vrolijk en huppelt op jou manier rond en dat zien we Gelukkig ook heel veel maar de momenten waarop je bang bent zijn er wel steeds vaker naarmate je groter word.
Gister moesten we vanuit het revalidatiecentrum gelijk weer door naar het ziekenhuis ik had je goed voorbereid maar het hielp natuurlijk niks, in de wachtkamer speel en loop je eerst nog vrolijk rond, maar dan komt het bloeddruk meten iets wat je al 3 jaar moet omdat je een te hoge bloeddruk hebt, je deed alsof de wereld verging, bijna een inzinking van jou verder en een hoge bloeddruk bij mama erbij 😅 en toen moest de kinderarts nog komen, in het kamertje bij de kinderarts wilde je niks, aan mama geplakt en niet praten of kijken.
De arts vond het echt geen normaal gedrag en we moesten hier echt wat mee gaan doen want dit word steeds erger, hij zei dat het trauma veel en veel te groot is, hij heeft teveel meegemaakt en nu nog steeds, over 2 weken worden we gebeld en zal er een therapeut bijkomen en daarna emdr gestart worden, ben heel benieuwd hiernaar.
Zodra we klaar waren en het kamertje uit liepen, huppelde Kyano weer vrolijk door het ziekenhuis heen, "mag ik een ijsje want dit ziekenhuis is leuk" 🙄 ijsje in ieder geval dik verdiend...
Volgende week moeten we naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis ben heel benieuwd...

~word vervolgd~