Een roze wolk. Moet dat?

Geniet ervan! Hoe vaak ik dat niet te horen kreeg of van een kaartje las. Zonder meer heel goed bedoeld van iedereen. En toch waren het juist die woorden die als een donderslag binnen kwamen. Ze deden pijn, want genieten deed ik niet. Kon ik niet. Dat voelde zo fout, want als vrijwel iedereen het zegt dan zou het toch moeten? Hoe kon ik er dan niet van genieten? Wat deed ik fout? Wat was er mis met mij? Waarom werd ik raar aangekeken en kreeg ik het gevoel niet voor vol aangezien te worden als ik zei dat ik niet genoot? Waarom klapten mensen dicht als ik zei hoe ik het echt allemaal ervaarde? Hoe kan het dat er zo weinig begrip werd getoond als ik zei dat ik vermoeid was en maar 3 van de 7 dagen "kraambezoek dagen" plande? Ik had steeds het gevoel dat ik anderen niet genoeg gaf. Voelde me rot als ik aangaf dat ik tijd met mijn gezin wilde i.p.v. elke dag bezoek. "Dan kom ik gewoon even 5 minuten kijken". Maar na die "5 minuten" had ik weer drie dagen nodig om mezelf bij elkaar te rapen.Er werd gelachen of genegeerd als ik zei dat mijn baby alleen maar huilde, want "dat doen ze toch allemaal en dit is pas het begin hoor". Met andere woorden "als je het nu al niet meer trekt, ben je labiel". Ja. Ik was inderdaad wat labiel. En door zulke reacties werd ik niet beter kan ik je vertellen. Door opmerkingen over dat ik er moe en slecht uit zag overigens ook niet.

Ik heb in die periode vaak getwijfeld of ik wel geschikt was als moeder. Of ik Jake überhaupt wel had moeten krijgen. Want hoe zou ik hem ooit kunnen geven wat hij nodig heeft als ik niet kon genieten van hem en van die geweldige newborn periode? Als ik me zo voelde.Soms heb ik er nog weleens last van, maar over het algemeen gaat het nu goed met mij, met ons. Maar ik ben wel echt voorbij gegaan aan mezelf. Te snel gaan werken. Niet echt gepraat over wat ik doormaakte. Teveel bezig geweest met anderen. Die tijd krijg ik nooit meer terug. Ik kan het niet meer anders doen en daarom deel ik dit. Voor iedereen die hetzelfde doormaakt. Je bent niet de enige. Je bent niet gek. Iedereen die joú niet echt hoort en ziet is gek.

Er zijn dagen geweest dat ik het gekrijs en het gehuil zo zat was, dat ik Jake bij Tim in zijn armen duwde. Stel je een extreem emotionele, machteloze en hysterische vrouw voor. Dat was ik. Ik haatte en verafschuwde mezelf. In alle staten, niet wetende wat te doen met m'n kind, noch mezelf. Ineens begon ik te begrijpen waarom er in het boekje van het consultatiebureau stond dat je je baby niet door elkaar moet schudden. Geloof me, ik heb het nooit gedaan. Maar ik ontwikkelde in diezelfde periode wel een soort van begrip voor ouders die dit wél hebben gedaan. Ik praat het niet goed, maar je kunt je zo ontzettend slecht voelen dat je jezelf verliest en dingen doet waar je spijt van krijgt. Uit onmacht.Uit onmacht heb ik Jake zelf misschien weleens iets te hard opgepakt of neergelegd. Soms dacht ik er ook aan hem door elkaar te schudden. Hoe dat zou zijn. Of dat de situatie zou verbeteren. Verdrietig hè? Maar zo is het eenmaal en iedereen zou zulke gevoelens en gedachten mogen delen zonder veroordeeld te worden. Zelfs als je het echt gedaan hebt. Dan zou je niet veroordeeld moeten worden, je zou geholpen moeten worden. Je zou gehoord en gezien moeten worden.

Slaap met je kind. Houd het kraambezoek af. Ga iets voor jezelf doen. Dans. Zing. Geef borstvoeding. Geef de fles. Bestel eten. Huil. Schreeuw. Vloek. Drink. Vrij. Vraag. Praat. Whatever. Huil nog een keer en raap jezelf dan beetje bij beetje op.

Laten we met z'n allen voor meer erkenning en begrip zorgen door elkaar niet te belemmeren in het delen van de minder leuke kanten van het ouderschap. Laat het geen taboe zijn. Heb geen medelijden, maar medeleven. Kies je woorden zorgvuldig en wees soms gewoon even stil. Het is niet altijd nodig iets te zeggen.

Luister en zie. Meer is er niet nodig.