Een overvloed aan liefde , maar ook vol leed , is wat het vierde trimester heet

Daar zat ik dan in de rolstoel onderweg naar de auto , met mn doos aan diggelen, mn haar in een soort matrozen knoop van klitten die tijdens de bevalling ontstaan waren , lekkende borsten en oh ja vergeet vooral het kraamverband niet wat als een dik plakkaat tussen mn benen geplakt zat. M'n buik voelde als een soort slappe zak en ik had het gevoel alsof er minstens 10 kudde olifanten over m'n hoofd waren gedenderd. Ik had haast de kracht niet om de maxi cosi vast te houden waar onze kleine frummel in lag. Want reality-check , ik voelde me misschien wel als een heuse ork maar ik was een aantal uur terug gewoon moeder geworden van een klein , bijzonder wezentje .

Ik weet nog goed dat mijn vriend en ik het er tijdens de zwangerschap regelmatig over hadden. Dat het zo bizar is dat je het ene moment nog samen bent en een aantal uur later ben je ineens een gezin. Zo onwerkelijk, en ineens was dat moment gewoon daar.  Als ik terug denk aan dat moment dan voelde ik misschien wel alle emoties tegelijk. Je bent intens verliefd en gelukkig , tegelijkertijd moe en leeg, maar ik voelde vooral ook gevoelens van schuld, onzekerheid en angst. Zoals je in mijn vorige blog misschien hebt kunnen lezen had ik geen makkelijke bevalling. Mijn persdrang viel weg op een cruciaal moment en dit voelde voor mij als falen. Een ieder kan tegen me zeggen dat dit niet nodig is maar toch heb ik dat zo ervaren. De angstige en onzekere gevoelens omdat je ineens de verantwoordelijkheid en zorg moet dragen over een klein mini mensje. Waar ik tijdens m'n zwangerschap dan ook geregeld een triloog van kon krijgen waren de opmerkingen als ; '' jij hebt opvoedkunde gestudeerd, voor jou is het opvoeden piece of cake'' uhm, jongens are you kidding me? Alsof ik een moeder ben die tijdens de bevalling een complete handleiding met alle ins en outs voor het opvoeden van m' n kleine spruit uitpoep . Ik help jullie even uit die droom... moeder worden is FUCKING spannend, ook voor diegene die pedagogiek hebben gestudeerd en al menig luier hebben verschoond.

Eenmaal bij de auto aangekomen vroeg ik mezelf echt af of het niet beter was geweest als een takelwagen me had opgehaald want door de knip kreeg ik mijn lijf met geen mogelijkheid in de auto .. Nog niet te spreken over onze kleine frummel die we denk ik pas na een halfuur goed geïnstalleerd in de autostoel hadden gekregen. Daar reden we dan, naar huis, als kers versgezin, uitkijkend naar de ontmoeting met de kraamhulp. Eerlijk , deze reddende engels plaats ik sindsdien echt op een  voetstuk. Of je kraamweek een roze of een donderwolk wordt hangt sterk samen met de kraamhulp die je in huis krijgt. Van te voren hadden we een code woord afgesproken voor het geval we een heks zouden treffen . Deze taak zou mijn vriend op zich nemen en , indien nodig , zou hij de beste meid de deur wijzen. Maar hij had geluk , want we hadden echt een wereld mens. Mariette, heette ze . Als ik aan haar terug denk dan zie ik haar binnen waaien met van die gouden stralen om zich heen en hoor ik  een ''haleluja'' muziekje op de achtergrond.  Alleen al om haar weer in huis te hebben zou ik nog een keer zwanger willen raken. Ik weet nog wel dat er een moment door me heen flitste dat ik dacht, kan je niet gewoon blijven logeren..🤷🏽‍♀️

Want dat moment was aangebroken.. de eerste nacht met een baby HELP! Ik denk dat ik dit moment al spannend vond vanaf de bevruchting .. en tijdens m'n zwangerschap zag ik mezelf al voor me als een panisch mormel die minstens 10 keer in een minuut boven de wieg zou hangen om te checken of mijn baby nog wel ademde. Nou je suf staren naar de wieg dat doe je wel, want je staat zo strak als een snaar van de adrenaline en komt met geen mogelijkheid in slaap. Maar echt beangstigend vond ik de eerste nacht niet , alles ging eigenlijk vanzelf. Vanaf het moment dat ze er was is het ook alsof ze er altijd is geweest. Ik zal hem dan ook maar even inbrengen, ''trommelgeroffel'' ...'' alle cliches zijn waar'' . Maar echt ..

Door mijn lichamelijke toestand moest ik de hele kraamweek verzorgd worden. Als je denkt dat je al je schaamte gevoelens bent verloren tijdens de bevalling.. dan hebben we het nog niet over de kraamweek gehad. Daar lig je dan iedere ochtend , als een bloedend rund op je kraammatras, met je ontplofte borsten en de kraamhulp die een thermometer tussen je naad duwt. Voor de vrouwen die er deze week op hun paasbest uit willen zien en hier ruimte voor kunnen vinden. HOE DAN. Ik kan er niet over uit , en eerlijk, er was die week ook geen 1 hersencel die aan m'n cremetjes of make-up dacht, die weken erna ook niet trouwens. Ik was blij als ik rond 16:00 uur een gaatje in de dag had gevonden om even naar de wc te kunnen ( al zat ik 9 van de 10 keer alsnog met Jazz in de draagdoek op de wc). Daarnaast is een beetje mascara al geen succes , mits je er 24/7 als een panda wilt uit zien, aangezien de tranen hier rijkelijk vloeide.  Man, had iemand me maar voorbereid op de achtbaan aan hormonen en bijkomende emoties.  Tijdens de zwangerschap was ik hormonaal namelijk zeer stabiel , maar dat was na de bevalling wel even andere koek. Door de borstvoeding gierde de hormonen door m'n lijf en voelde ik me af en toe echt een hoopje ellende. Kluizenaren was dan ook iets wat ik graag deed  in die eerste weken. Op sommige dagen voelde ik me echt een kamerplant die nog net geen meubilair van het huis was geworden . En dan was daar ook nog eens de helse hielprik. Ik huilde harder dan jazz kan ik je melden .

 

Borstvoeding,  nog zo'n onderwerp waar je een hele blog over kunt schrijven ( en dat ga ik binnenkort ook zeker doen). De eerste weken voel je je een melkfabriek. Bij het woordje voeding denk ik namelijk aan ''een kwartiertje verzadigd raken'', nou onze meid hing zowat de godganze dag aan m'n borsten te lurken en knaagde nog net niet m'n tepels eraf. ''Een piranha baby'', noemde de lactatiekundige Jazz ,toen ik een keer wanhopig een telefonische hulplijn inschakelde. Of ik daar nou heel gelukkig van moest worden weet ik vandaag de dag nog steeds niet. Wat ik wel weet is dat mijn borstvoeding avontuur een barre zoektocht was vol stuwing, kromme tenen , kloven en heel de mikmak maar THANK GOD wat ben ik blij dat ik heb doorgezet. Mijn omgeving noemt me af en toe een heuse borstvoeding goeroe , maar echt .. ik vind het momenteel het mooiste wat er is !

Iets wat ze me voorafgaand ook wel piek fijn hadden mogen uitleggen is , hoe ga je in hemelsnaam om met krampjes? Serieus, die krengen heb ik wat afgevloekt de eerste weken. Onze dochter had er vanaf de tweede week erg veel last van. En waar alle baby's in de avond helemaal los gaan , deed Jazz het altijd overdag. Juist ja, als mama alleen thuis was. Want op het moment dat papa na werk over de drempel kwam zetten transformeerde mevrouw weer in een zonnestraal. En al zaten er dagen bij dat ik wel 500 rondjes in de auto reed om haar rustig te krijgen, ik 12 km met haar benen fietste om haar darmpjes te laten ontspannen en ik 10 keer het zelfde liedje zong omdat ze zo rustig werd van mijn stem, het maakte me niet uit . Het is zo bizar dat je ineens zo gemakkelijk alles laat varen, en dat de gemoedstoestand van je baby het enige is wat nog maar telt. Nee, ik vond de periode na de bevalling niet alleen maar rozengeur en manenschijn. Begrijp me niet verkeerd, de verliefdheid overheerst en zelfs de kots in m'n haren en de spuitluiers tot aan de nek helen wonden maar het prille begin is af en toe ook gewoon zwaar ruk. Ik bedoel , ineens is er een baby in je leven gekomen en vanuit de maatschappij wordt er maar verwacht dat je dit zo snel mogelijk onder controle moet hebben . Want net als je je draai als beginnend moeder hebt gevonden, je elkaar steeds beter hebt leren kennen, en de geniet momenten vermenigvuldigen .. is daar het einde van je verlof . ONMENSELIJK. Het spijt me hartelijk maar hier krijgt elke kers verse moeder toch hevige paniek van. In Zweden krijgen moeders 18 maanden zwangerschapsverlof  , ik zou bijna per direct emigreren . 

Waar ik altijd de ambitieuze , work-aholic joy was ben ik nu veranderd in een huismus die het liefst de hele dag brabbelgesprekken voert,  met haar camera boven de baby hangt om elk stuiplachje of geluidje vast te leggen en kan ik intens genieten van het online shoppen van voedingstops. Ook voel je je na de bevalling ineens verbonden met alle andere moeders , op straat, op instagram , overal. Je kijkt elkaar aan en denkt we fucking did it! Moeder worden is intens , vol liefde maar af en toe ook vol leed .

Hoe ervaarde jullie de eerste weken na de bevalling?