Een ontmoeting die mij woedend achterliet

Even terug liep ik een rondje met Manu in Ngulelo, de wijk waar wij wonen. Een rustige, lokale wijk net buiten het centrum van Arusha. Overdag kan je er relatief veilig over straat.

We liepen in een afgelegen straatje langs een aantal winkeltjes, toen er plots uit een klein winkeltje een man tevoorschijn kwam: 'Kom eens terug en zeg gedag', klonk het commanderend.

Mijn onderbuikgevoel was niet prettig. Toch besloot ik om gedag te zeggen. Het is hier altijd handig om mensen in de buurt te leren kennen: er is hier geen sociaal vangnet, dus als er nood is, is de buurman je beste vriend. 

Vrijwel direct wierp deze meneer een blik op Manu en trok hij, brutaal als dat hij was, Manu's pet van zijn hoofdje. Ik voelde me overrompeld. Manu begon te huilen.

'Oh, hij huilt. Weet je wat zijn probleem is?' Vroeg hij.

'Hij voelt zich even ongemakkelijk', zei ik terwijl ik Manu's petje uit zijn hand griste.

'Ik zie het al. Je draagt hem te strak in die draagzak. Ik heb 17 kinderen dus ik kan het weten', antwoordde hij.

Jij grote snotaap, dacht ik. Toch hield ik me in.

'De ouder van een kind weet altijd wat het beste is', antwoordde ik.

'Niet. Ik weet het beter. Ik heb 17 kinderen, jij hebt maar èèn. Luister naar mij', zei hij serieus. Hij boog zich over me heen.

Het was wel duidelijk dat deze man mij hier aan het uitdagen was. Hij zou die westerse vrouw wel eens even onder de duim drukken. In plaats van dat ik terugdeinsde, deed ik een stap naar voren en keek ik hem aan. Mijn vorm van geweldloos protest.

'Ik ga dit gesprek niet vervolgen', zei ik. Ik draaide me om en ik liep weg. De rest van de wandeling voelde ik me boos.

Het gesprek liet me die avond maar niet los. Ik walgde van die vent en zijn narcistisch gedachtegoed, hoe durfde hij ons lastig te vallen?! Dat hij zo'n toon tegen mij aansloeg, zei duidelijk iets over hem. Ik begreep alleen niet waarom het mij zo raakte. Dat zei dan weer iets over mezelf.

Nadat ik het voorval een paar dagen liet voor wat het was, werd het me plots duidelijk: niet de manier waarop we werden benaderd, maar mijn eigen reactie daarop triggerde mij...

Nog voordat ik mijn grens wist te stellen, was deze man er al overheen. Nog voor ik me kon verweren, zat deze man al ongevraagd aan mijn kind. Ik was niet assertief genoeg en deze man had daar voelsprieten voor.

Ik had mijn kracht als vrouw en als moeder zijnde onbewust weggeven, op het moment dat hij ongevraagd mijn kind aanraakte. Zijn dominantie paste als een puzzelstukje op mijn te afwachtende houding. Hij wilde die westerse vrouw onder de duim drukken. En dat lukte hem. Een les voor mij.

Trending op Mamaplaats: 8,5 uur vliegen met mijn zoontje van 2 maanden