Een normale herfstdag in ons gezin

Zoals eerder aangegeven hebben wij allemaal een zeer korte spanningsboog, maar onze zoon van 3 (Reda) spant de kroon.

Dit gaat gepaard met een vrij grote intelligentie en dit brengt hele grote uitdagingen met zich mee. Zoals… een regenachtige dag.

Gisteren regende het pijpenstelen, normaal past mijn moeder op op de dinsdagen, maar in verband met haar verhuizing ging die ballon gisteren even niet op. Geen probleem, dan gooien we de plannen even om en pak ik een extra dagje.

Ik gooi ons rolgordijn omhoog ’s ochtends en krijg het al een beetje benauwd. Het regent pijpenstelen… Normale mensen gaan dan lekker naar beneden en gooien de tv aan en doen wat spelletjes, maar omdat Reda zich zo snel verveelt vindt hij zelfs een Paw Patrol of Peppa Pig aflevering te lang duren en is het enige waar ik hem soms een uurtje mee kan entertainen is Youtube. Hoera voor Vlad & Niki.

Echter is ook hier het probleem dat hij tijdens elk filmpje na een minuut zegt ‘Ik wil een andere’ of ‘Deze heb ik al gezien’. Nou heb ik geprobeerd te zeggen dat hij dan pech heeft en maar het filmpje gewoon even uitkijkt of toch gewoon Paw Patrol opgezet maar dan gunt hij de tv geen blik waardig en begint het eindeloze geklier. Begrijp me niet verkeerd, hij kan soms even 5 minuten heel lief spelen. Alleen is dat altijd toevallig als hij naar bed moet.

Als we buiten zijn, is het daarentegen het liefste en grappigste kind dat er is en omdat mijn dochter ook soms even aandacht wil bedacht ik me de regen de trotseren en gewoon het bos in te gaan met de kids.

Aangekomen in het Amsterdamse Bos geef ik onze dochter (Neva) een knijppakje en zet haar in de wagen met regenhoes. Reda zijn laarzen aan en een regenjas. Het was wel vrij warm dus ik voelde me best content met mijn idee toch lekker te gaan ravotten.

Nu ben ik zelf dus ook erg impulsief en ren ik het liefst gewoon mee door de modder en boeit het me op zo’n moment niet dat Reda dan helemaal vies wordt. Na een tijdje lopen zag hij een glijbaan: ‘Mama mag ik hier af? Hij is wel nat!’ zegt hij nog.

‘Ach wat boeit dat, lekker doen’ roep ik enthousiast terug en schaterlachend gaat hij de zeiknatte glijbaan af. Dit doet hij nog een keer of 3 en roept dan ‘Ik moet poepen!’

Ik pak hem bij zijn handje en ren met hem en de kinderwagen door het zeiknatte gras naar de wc. Onderweg bedenk ik me nog mijn man zo te appen dat ik zo geniet van onze kids en de dag. Op de wc gekomen blijkt Reda diarree te hebben en bedenk ik me compleet in paniek dat ik geen schone kleren mee heb, gezien ik die nooit meer nodig heb sinds hij zindelijk is. Hallo ADD-moeder! Lekker slim hem dan zeik en zeiknat te laten worden.

Daar staan hij dan, doorweekt en vies en hij begint te huilen.

Mijn dag slaat erg snel om.

Ik kleed hem uit in die donkere vieze wc in het bos met een kinderwagen erin gepropt naast ons en gooi de onderbroek in de prullenbak. Even overweeg ik hem alleen in zijn lange trui met laarzen mee terug te nemen maar dat gaat me toch te ver. Toch die natte broek weer aan jongen… Hij huilen dat ik hem dan moet tillen. ‘Nee Reda, dat kan mama niet, die moet je zusje duwen’ (handig zo’n meerijd plankje dat ik al maanden vergeet te bestellen)

Aan mijn hand sukkelt hij mee terug naar de auto waar ik hem in een grote handdoek wikkel en op naar de Zeeman voor een droge broek en onderbroek. Het was me het dagje wel weer, maar ach.. hebben we vroeger niet allemaal wel eens een natte kont gehad?