Een nieuw begin in 2017 #8

En dan is het leeg..

Ik ben opnieuw mama geworden maar mijn armen zijn leeg. 
In de dagen erna komt het besef een beetje binnen. Ik mis onze dochter. Ik mis het om voor iets te zorgen ondanks onze zoon. Mijn buik is plat zonder dat er een kindje op ligt. Haar bedje is leeg. De kleertjes die ze nooit zal dragen. 

Bij alle dingen bedenk je de vorige keer dat ik hier stond zat je nog veilig in mijn buik. En had ik je nog dichtbij. Alles is de eerste keer. En wat is dat moeilijk zeg.
De eerste keer ons zoontje ophalen bij het kinderdagverblijf en andere kinderen en baby's zien.
De eerste keer naar de winkel gaan en daar pampers zien liggen. Dan bedenk je die had ik ook zo graag willen halen. En hoe schattig zou ons dochtertje zijn alleen in zo'n luiertje zien. 
Een reclame op tv voorbij zien komen.
Een tv programma.
Het horen van een liedje.
Mijn verjaardag kort erna. Een jaar ouder maar ook weer een heleboel jaren ouder.
Maar ook mensen zien. Zwangere vrouwen en vrouwen met kinderwagens. Het idee hebben dat mensen naar je kijken en het denken: zij is haar kindje verloren..

Als mensen vragen hoe het gaat wat moet je dan antwoorden?

Maar ook bedenken hoe zou het zijn als..
Zou ze net zo'n dondersteen als haar broer geworden zijn? Wat voor karakter zou ze hebben? Zou ze op hem lijken? Zou ze een makkelijke baby zijn? Hoe? Wat? Het doet pijn dat we dit nooit zullen weten.

De dagen verstrijken. Iedereen gaat door met zijn leven alleen die van mij lijkt stil te staan. Ik wil ook niet veder. Elke dag veder is er weer 1 zonder haar. Hoe kan ik veder.

Gelukkig is ons zoontje er. Zonder dat hij het beseft trekt hij mij erdoor. Ik moet door. Voor hem kom ik  mijn bed uit. Hij veegt zoals hij zegt de druppeltjes uit mijn ogen. 
Ik vind ook veel troost bijbelse liederen. En besef ze is in Gods armen. Dit maakt het verdriet iets dragelijker. Ze is bij Hem..