Een nieuw begin in 2017 #6

De volgende morgen worden we wakker. Het is moeilijk te bevatten wat er allemaal gebeurd is. Het is zo snel gegaan dat er zo veel langs ons heen is gegaan. De verpleging komt ons vertellen dat er straks een ambulance klaar staat om mij naar het ziekenhuis dichterbij naar huis te vervoeren. Officieel mag onze dochter niet mee en moet mijn man haar mee nemen of de begrafenis ondernemer. Wij gaan er tegenin. Mijn man ziet het niet zitten om haar alleen in de auto bij zich te hebben. En haar achterlaten doen we al helemaal niet. Alle tijd die we nu met haar hebben willen we graag haar dichtbij ons hebben. De verpleging snapt het en gaat het regelen dat ze gewoon met mij mee mag in de ambulance. De gynaecoloog die de keizersnee heeft uitgevoerd komt ook bij ons. Ze snapt er niks van dat het zo kon aflopen. Ook de arts van de neonatologie komt nog even langs. Ze verteld ons dat we over een paar weken nog een uitnodiging krijgen voor een gesprek. Omdat er zo veel langs ons heen gegaan is. En voor uitslagen van onderzoeken. Wat fijn dat ze nog persoonlijk naar ons toe komen om ons sterkte te wensen. Ze zijn er zelf ook ontdaan van..

Mijn ouders zijn ook gearriveerd. Mijn man gaat naar de burgerlijke stand om de geboorte en overlijden van onze dochter aan te geven. Hij wil dit graag zelf doen.
De ambulance is gearriveerd. Ik word op een ambulance bed geholpen. Onze dochter ligt in een mandje er word gevraagd of ik een doekje over haar heen wil leggen. Ik snap dat voor andere mensen fijner is maar ik ben ook een trotse mama en wil haar aan iedereen laten zien. Het voelt ook zo raar om een doekje over haar heen te leggen. Mijn vader neemt het mandje waar onze dochter in ligt in zijn armen en tilt haar zo naar de ambulance. Wat vind ik dit lief en ben blij dat hij op deze manier de kans krijgt zijn kleindochter nog vast te houden. 
Het ambulance personeel is erg lief en legt onze dochter zo neer zodat ik haar kan zien. En dan gaan we rijden.
Ik stel in de ambulance nog wat mensen op de hoogte. En we zijn zo gearriveerd. 
Daar aangekomen moeten we met het bed door de gang langs de eerste hulp. Ik zie en voel mensen kijken. Als ik omhoog kijk kijken ze snel weg. Ik snap het maar het doet ook pijn. 
In het ziekenhuis krijg ik een kamer apart en niet op de kraamafdeling. E. word in een koel bedje gelegd. Ze ziet er uit alsof ze slaapt. We zijn nog maar net gearriveerd of onze vriendengroep is er al. Ze hebben allemaal vrij genomen om er voor ons te zijn. Wat doet dit ons goed. Zo fijn om te zien dat ze zo voor ons klaar staan. Ze willen graag kennis maken met E. En ons verhaal horen. Wat zijn we gezegend met zo'n familie en vriendenkring die zo voor ons klaar staan.

Ondertussen heeft mijn man contact gehad met een begrafenis onderneemster. We hebben via een vriend 1 gevonden die gespecialiseerd is voor overleden baby's tijdens en kort na de zwangerschap. De vrouwen die er werken zijn allemaal ervarendeskundige omdat ze zelf ook een kindje en soms meerdere kinderen verloren hebben. Wat fijn dat deze vrouwen er zijn voor ons. Ze snappen goed wat ons gevoel zegt en wat we willen. Morgenavond als ik en E. naar huis mogen komt zij ook. We vinden het fijn dat E. met ons mee naar huis mag en kan. Zo is ze ook nog een beetje onderdeel van ons gezin in de dagelijkse dingen.