Een mooie grote ster!

Met het starten van deze blog, wilde ik graag mijn ervaringen op papier zetten. Mijn laatste blog ging over mijn miskraam en dat ik er zo snel als mogelijk van af wilde zijn. Niet wetende dat enkele dagen later mijn vader plotseling zou overlijden en ik zo graag de tijd terug zou willen draaien......

Wat doet dit pijn..... Hij was nog veel te jong, waarom hij, hij genoot zo van alles en iedereen, een trotse vader en een zeer trotse opa.... Allemaal gedachten die naast de vele andere gedachten door mijn hoofd blijven spoken. 

Het is nog maar heel kort geleden en ik kan het dan ook nog steeds niet bevatten. Geen afscheid kunnen nemen.... in ieder geval een afscheid wat hij nog meekrijgt. Het lijkt net of hij gewoon even weg is en zo weer thuis komt. Dat ik hem kan bellen en iets kan vragen of dat ik hem een foto van zijn kleinkindjes kan sturen en dan een trotse reactie terug krijg. Het kan allemaal niet meer, maar het besef is er nog niet helemaal. 

Mijn kinderen verwerken het allemaal op een andere manier. De jongste begrijpt er nog niet veel van en zegt gewoon dat ze naar opa en oma gaat. Mijn middelste stelt veel vragen, zo ook heel praktische vragen. Tot ze 3 dagen na het overlijden ineens zei, maar ik wil zo graag nog knuffelen met opa. Pff je hart breekt dan echt!! Wie wil dat niet, ik zou dit ook nog zo graag willen. Mijn oudste is vooral stilletjes, maar laat af en toe toch haar verdriet zien. 

Ik probeer er gewoon met ze over te praten en ook mijn verdriet te laten zien, want dit kan ik soms gewoon niet verbergen. Je probeert je groot te houden, maar dit lukt niet. 

Het voelt allemaal vooral zo oneerlijk. Hij deed geen vlieg kwaad, stond juist voor iedereen klaar, alleen maar aan anderen denken en zichzelf af en toe vergeten. Bah wat kan het leven oneerlijk en hard zijn.

Voor mijn kinderen is opa nu een mooie grote ster en door het blazen van belletjes kunnen we kusjes en knuffels naar opa sturen. Ik merk dat ze dit wel heel fijn vinden en stiekem vind ik dit ook wel een prettige gedachte.

Gelukkig kwam ik veel bij mijn vader en zo mijn kinderen ook, hij heeft van ze kunnen genieten en alles was dan ook goed. Dit geeft ons nu troost. Daarnaast was het overlijden zo plotseling, dat hij er niets van heeft meegekregen en dus ook niets heeft gevoeld. Dit geeft een klein beetje houvast, maar maakt het verdriet niet minder erg. 

Er zullen nog genoeg moeilijke momenten komen voor ons allemaal, zo ook het besef dat hij echt niet terug komt. Wat doet dit pijn......

Lieve pap, ik ben ontzettend trots op jou!! Je bent/was een super opa!  Je blijft voor altijd in onze gedachte en in ons hart.