Een moeder met borderline.

Nou, waar zal ik eens beginnen. Ik heb lang getwijfeld om dit uberhaupt te vertellen.. Ik hoef geen lelijk commentaar, oid. Ik respecteer iedereen zijn mening en hopelijk jullie ook mijn verhaal. Ja, ik heb borderline. Ja, dat is lastig. Ja, elke dag is dat lastig, vervelend, vermoeiend en noem maar op. Ik heb dit 'ontwikkeld' omdat ik op jonge leeftijd mijn moeder verloren ben aan kanker. Ik was pas 13 en mijn moeder was 41, ze zou dat jaar 42 worden. Mijn moeder was een sterke vrouw, dat heb ik van haar geerfd! en daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor. Zij leefde voor haar kinderen, haar gezin. Daar mocht niemand aankomen want dan veranderde die rustige vrouw in een ware demon. Ze zou je afslachten, zo hard dat je jezelf niet eens meer zou herkennen.. Maar als ik terug denk aan mijn moeder herinner ik me haar als een strenge vrouw, streng máár rechtvaardig. Rustig, lief. Ze zat het liefst op haar plekje van de bank, soms de tv aan, soms genietend van de rust. Ze had veel meegemaakt in haar leventje, maar liet dat niet merken aan de buitenwereld. Dat was iets wat zij meegemaakt had en daar viel ze verder niemand mee lastig. Maar even terug naar mijn verhaal: Ik heb nooit de juiste zorg gehad omtrent de dood van mijn moeder. Mijn vader deed álles wat hij kon om mij een mooie jeugd te geven, dat ik niets kort kwam. Maar ik gooide er zelf een beetje (een beetje erg) met de pet naar. Ik luisterde naar niemand, ging niet naar school, vond het wel prima zo thuis en papa zei er amper tot niks van. Ik deed alles wat IK leuk vond, of het een ander niet leuk vond deerde mij niet. Het was MIJN leven en daar had verder niemand wat mee te maken. Mijn moeder hield mij kort maar mijn vader dacht alleen maar: 'Ach, ze is nog een kind, nog zo jong.. Laat haar maar.' Maar als ik er nu aan terug denk, denk ik: 'Had me in godsnaam aan me haren naar binnen getrokken en hield me binnen tot me 21e ofzo!' maar ach.. ik ben er bovenop gekomen, niet zonder slag of stoot maar ik ben er nog. :) Toen ik 19 was had ik een "relatie" met een jongen die meer dan 200 km van mij vandaan woonde en we elkaar alleen maar in de weekenden zagen. Op mijn 19e kwam ik er achter dat ik zwanger was.. IK?! ZWANGER!?!?! Omg.. Mijn vader was zwaar teleurgesteld. Écht teleurgesteld. Maar dat had z'n redenen, wij stonden er toen der tijd niet echt lekker voor en verhuisde van hot naar her. Ik had nooit een vaste woon of verblijf plek en we woonde toen bij mijn broer en schoonzus en hun 5 kids, anders stonden mijn vader en ik dus op straat. Ik kwam er achter dat ik zwanger was.. Mijn eerste gedachte was meteen: 'Dit kan ik echt niet. Ik kan geen kind opvoeden, ik kan mezelf niet eens opvoeden!!" de vader van de baby wou er niks, maar dan ook werkelijk niks mee te maken hebben. Volgens hem was het niet van hem en hij kon me niet. Prima, vanaf toen was de 'relatie' ook definitief over. Ik heb na lange gesprekken, hele lange gesprekken samen met mijn vader besloten dat het beter was om abortus te plegen. Mijn vader stond, met welke keuze ik ook zou gaan maken, achter me. Maar ik had mijn keuze al gemaakt: hoe oneerlijk is het als je een kindje op de wereld zet als je niet eens voor jezelf kan zorgen? Ja, misschien was ik ook egoistisch, maar na 11 jaar is dit nog altijd de beste keuze geweest die ik toen kon maken. Als ik van te voren in een glazen bol kon zien hoe mijn leven er nu uit zou zien had ik uiteraard een hele andere keuze gemaakt. Mijn vader begon nog over adoptie, maar dat kon ik niet.. Ik wou niet elke dag met de gedachten leven wat mijn kindje aan het doen was, naar welke school hij/zij zou gaan, welke opleiding, zou hij/zij iedere dag met vriendjes en vriendinnetjes buiten spelen, noem het maar op. Abortus was mijn keuze.. Nu ik dit zo opschrijf klinkt het alsof ik naar de kermis geweest ben en mocht kiezen uit een lolly of een suikerspin, maar dat is absoluut NIET zo! Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze. Ik heb een bewuste keuze gemaakt, een hele bewuste keuze wat belangrijk was voor mijn toekomst. Mijn leven. En natuurlijk denk ik wel eens aan 'die dag', maar elke dag? Nee. Ik heb het los gelaten, want nogmaals, ik weet dat ik een goede keuze gemaakt hebt. Toen ik 21 was raakte ik opnieuw zwanger. Dit keer van Hayden! Ik stond er toen heel wat beter voor. Ik had werk, woonde net op kamers maar kregen ruim op tijd voor de bevalling een flatje toegewezen. Ik wist hoe ik moest roeien met de riemen die ik had, ik had aardig wat levenservaring opgedaan en wist dat het schip niet mocht stranden dus roeide ik iedere dag verder. Toen ik 34 weken zwanger was, stierf mijn vader... Plotseling. Snel. Ineens. Overleden in zijn slaap aan een hartstilstand. Wat was ik KWAAD!!! Écht kwaad. Op mijn vader welteverstaan. Stom natuurlijk als je er zo over na denkt want ja, mijn vader kon er ook niets aan doen. Hij had die keuze niet gemaakt. Toen ik mijn vader opgebaard zag liggen, stond ik daar met een dikke buik en 34 weken zwanger. Ik kon me vader wel van het bed afslaan, zo voelde het op dat moment. Ik was me beste vriend kwijt, mijn rots, mijn branding.. De man die alles voor me deed, altijd voor me opkwam, samen boodschappen doen, samen kletsen, samen soep eten, samen lachen, samen huilen, samen herinneringen ophalen over mama. Het was allemaal WEG! Pats boem, in ene keer. Ik zeg wel eens: Mensen konden me toen eigenlijk beter in mekaar slaan, dat zou minder pijn gedaan hebben als de dag dat ik te horen kreeg dat me vader gestorven was. Alsof iemand me hart eruit rukte en er nog een keer tegen aan schopte. 16 dagen na de dood van mijn vader werd Hayden geboren! Hayden is écht mijn redding geweest. Als ik Hayden toen niet gekregen had weet ik niet of ik nu wel hier gestaan had, dan zou ik compleet ingestort zijn, ben ik bang.  Nu zijn we bijna 10 jaar verder en door therapie en rouwsessies omtrent de dood van mijn ouders ben ik er achter gekomen dat ik Borderline én PTSS heb. Makkelijk? Nope. Absoluut niet. Het is een gevecht met mezelf, iedere dag weer en iedere dag opnieuw. Maar ben ik een goede moeder? Ja. Volgens mijn kinderen wel. Soms voelt het voor mij allemaal niet zo maar ik weet voor wie ik het doe. Mijn vriend en mijn kinderen houden me op de been! Elke dag opnieuw. Ik sta elke dag op voor hun, voor hun 3 doe ik alles. Ik zou elke gevecht zonder problemen aan gaan, voor hun. Allemaal voor hun. Ja, ik ben een moeder met borderline en ondanks ik er zelf meer  moeite heb, heb ik het idee dat mijn kinderen er absoluut niet onder lijden. Ze zijn gezond, de oudste gaat elke dag naar school, heeft veel vriendjes en vriendinnetjes, zit op scouting en doet heel goed zijn best op school. De kleinste begint te praten als Brugman, is gezond, speelt veel en gaat als ze 2 is naar de peuterspeelzaal. Maar ik lig wel elke avond in bed met dezelfde gedachten: 'deed ik het wel goed vandaag?' 'was ik niet te streng?' ' was ik niet te lief?' 'zouden ze gemerkt hebben dat ik me verdrietig voelde vandaag?' ... Noem maar op. Borderline is niet makkelijk want het is elke dag een gevecht met een engeltje en een duiveltje op je schouder, zo omschrijf ik het vaak. Alleen als er iets gebeurd wat ik niet snel kan verwerken merk ik dat de tijdbom in me begint te tikken. Zoals nu schrijf ik het van me af, ook dankzij me vriend want ik vind het zelf dood eng! Bang dat ik geconfronteerd word, bang dat mensen me 'raar' of 'anders' vinden. Of dat ze denken: 'Hmm, borderline. Dat is toch iets dat je jezelf niet meer onder controle kan houden. Misschien slaat ze haar kinderen wel!!!' Nee, ik sla mijn kinderen niet, ik mishandel ze niet, niet geestelijk en niet lichamelijk. Alle pijn wat ik de afgelopen jaren heb gevoeld wil ik mijn kinderen besparen. Hun zijn de liefdes van mijn leven en wat ik meegemaakt heb gun ik NIEMAND, maar in de eerste plaats mijn kinderen niet. Vaak probeer ik de borderline de hele dag te tempen maar als de kinderen savonds op bed liggen dan voel ik vaak de tranen achter me ogen branden. En dan nog... dan nog bedwing ik mezelf niet te huilen. Ik heb genoeg gehuild in me leven. En nee, ik ga niet huilen vanwege me borderline, want ik weet: IK BEN EEN GOEDE MOEDER!!met borderline. xxxx