Een miskraam

Rond de periode dat ons dochtertje 6 maanden was, begon het weer te kriebelen. Toch waren we er nog niet bewust mee bezig, de schrik was dan ook groot toen ik ineens zwanger bleek te zijn. Nja ik hoor sommigen al denken, je weet hoe kindjes worden gemaakt en je weet hoe je het moet voorkomen. Natuurlijk weten we dat, we waren er dan ook zeker blij mee. Als we het niet hadden gewild, hadden we hier wel zeker op gelet. Het was alleen zo dat we er niet bewust mee bezig waren. 

Nadat we van de schrik waren bekomen, heb ik direct een afspraak gemaakt in het ziekenhuis voor een eerste echo. Waarom in het ziekenhuis en niet bij de plaatselijke verloskundige? Aangezien mijn eerste kindje een groeiachterstand had tijdens de zwangerschap, wilden ze dat ik bij een volgende zwangerschap direct naar het ziekenhuis kwam. Vandaar deze keuze. Gelukkig kon ik al vrij snel terecht voor een echo. Wat was het weer spannend en wat waren we opgelucht toen we ons kindje op het scherm zagen en een hartje hoorden kloppen. De gynaecoloog gaf wel aan dat ik iets minder ver was dan ik dacht. Oke, dat kan. Ons eerste kindje had ook een groeiachterstand. Met negen weken kreeg ik weer een echo en deze veranderde ons leven. Tijdens de echo bleek het hartje van ons kindje niet meer te kloppen. Toen ze dit zei, leek het wel of ik niets anders meer hoorde. Ik was helemaal lam geslagen. Nadat ik het kleedhokje uitkwam brak ik en bleven de tranen komen. De gynaecoloog stuurde ons naar huis en we hadden afgesproken dat we de volgende dag contact met haar zouden opnemen. 

Op het moment dat mijn man en ik in de auto stapten en we onze familie gingen bellen met het slechte nieuws, waren we beiden helemaal kapot. De zwangerschap kwam als een verrassing en eindigde zo vreselijk. Het kon niet waar zijn. Ons dochtertje was bij mijn moeder en hier gingen we dan ook direct naar toe. Mijn moeder en ik zijn twee handen op één buik, het was dan ook fijn dat ik bij haar was. Eenmaal daar aangekomen kwam na een half uur de gedachte bij mij op dat ik ervan afwilde. Ik wilde het kindje uit mij weg hebben en wel zo snel als mogelijk. 

Mijn man heeft direct contact opgenomen met het ziekenhuis en we konden nog diezelfde middag terecht. Ze bespraken met ons de opties die er waren, afwachten, tabletten inbrengen of een curettage. Hier hoefde ik niet over na te denken en ik koos voor een curettage. Ik wilde er niets meer van weten, er ook niets van meekrijgen, dus dit was mijn enige optie. De volgende dag mocht ik mij dan ook melden voor de operatie. 

Op de brief die we hadden gekregen stond het nummer van de afdeling en toen we het ziekenhuis inliepen drong het tot mij door. Dit was de kraamafdeling... Hoe konden ze zo cru zijn om vrouwen met een miskraam op de kraamafdeling te plaatsen. Ik blokkeerde en wilde niet naar binnen. Nadat ze mij hadden gerustgesteld dat ik echt geen zwangere vrouw zou zien of kindje zou horen huilen, ben ik toch mee naar de kamer gelopen. Gelukkig, dit keer een eigen kamertje zonder andere vrouwen. 

In het voorgedeelte (geen idee hoe dit heet) van de operatiekamer, waar ze het infuus prikken en je op het juiste bed gaat liggen enz. hadden ze moeite met het prikken van het infuus. Ik had zo’n koude handen en vond het zo spannend dat het bijna niet lukte. Nadat ze mijn hand blauw hadden getikt, lukte het uiteindelijk. Gelukkige waren de verpleegkundigen heel vriendelijk en kalm. Ondanks dat was ik absoluut niet kalm. 

In de operatiekamer stelden ze mij nog enkele vragen en toen kreeg ik het kapje op voor de narcose. Wat ik mij hier nog van kan herinneren is dat ik heel kort het gevoel had dat ik stikte, vreselijk gevoel. 

De operatie was goed en snel verlopen en ik was dan ook blij dat ik uiteindelijk weer terug werd gebracht naar mijn kamer. Op de een of andere manier was ik een soort van opgelucht. “Het” was weg, het was er niet meer, klaar...... of toch niet.