een mama met ptts deel 2:

daar gaat die dan, wat je niet hebt verwerkt wegstoppen.

eerlijk daar was ik maar al te goed in, altijd een lach op mijn gezicht.altijd maar een masker dragen en de wereld laten zien dat het goed gaat en je het perfecte leventje hebt. maar achter dat masker en op de momenten dat ik alleen was kwamen der heel wat tranen. 

de eerste emdr sessies waren extreem heftig. ik heb staan gillen shaken  en heel hard gehuild. waarom konden die gedachtes niet gewoon weg blijven, en ik zijn. meerdere flash backs volgde. omdat de beerput open ging. en ik had naar zon sessie wel echt tijd voor mezelf nodig om even te ontgiften. om vervolgens weer voor mijn kindjes te mogen zorgen

mijn psychiater adviseerde me een anti depresivia om savonds toch in slaap te komen. de medicatie kreeg ik opbouwend. waardoor het slapen beter werd. en zodat ik toch een leuke mama kon zijn als ik smorgens wakker werd. 

ik ben inmiddels een kleine 1,5 jaar verder. maar ik kan oprecht zeggen het gaat goed met me.en ik ben er zeker nog niet.  mijn anti depresivia ben ik aan afbouwen. en ik volg nog elke week therapieën. niet alleen emdr maar ook kochnomatische gedrag therapie (het leren anders denken, en van negatieve dingen positieve te maken) met dank aan mijn geweldige lieve psycholoog ik ben haar dankbaar. vooral op mijn slechte dagen dat ik haar kan bellen wanneer dit nodig is. en ze altijd dan tijd voor me maakt 

en ik verwacht nog wel een jaartje nodig te hebben. maar met de juiste mensen om me heen ga ik het redden. want ik ben een sterke vrouw.

ik schrijf dit. om een groot taboe te doorbreken! 

omdat der genoeg vrouwen met ptts zijn. en der niet voor durven uit te komen maar weet aan het eind van de tunnel weet je waarvoor je het hebt gedaan, en geloof me je word een stuk gelukkiger