EEN MAAND HUISARREST NA MIJN BEVALLING

Mijn vriend is van Chinese afkomst, weliswaar in Paramaribo geboren, maar zijn roots ligt vooral bij de Chinese cultuur. Door hem ben ik ook meer te weten gekomen over de Chinese cultuur en de zogeheten tradities. Zo hebben de Chinezen tradities bij een huwelijk, maar ook bij een geboorte en bevalling. Een van de tradities is het zogeheten “Sitting the month” traditie, in het Chinees heet dit zuo yuezi, ikzelf noem het een maand huisarrest. Het klinkt nogal extreem, maar het is eigenlijk een vorm van postpartumopsluiting, en is bedoeld om vrouwen te helpen herstellen en gezond te blijven na de bevalling. Uit respect naar mijn schoonfamilie, maar ook uit nieuwsgierigheid besloot ik dit te doen en ik was in een mum van tijd de oude. Hoe en wat, vertel ik je hieronder.

Allereerst even wat achtergrondinformatie, mijn vriend komt uit een gezin van zes kinderen wat bestaat uit vier oudere zussen, een oudere broer en hijzelf. Al mijn schoonzussen hebben kinderen en via hen ben ik eigenlijk te weten gekomen over de maand huisarrest. De nuchtere ik vond dit nogal extreem, bovendien waren wij toentertijd nog niet bewust bezig met kinderen waardoor het nogal ver van mijn bed stond. Ik heb het echter altijd wel onthouden.

Eenmaal zwanger, vroegen mijn schoonzussen meteen of ik de traditie ging voortzetten. Ik had het kunnen weten dat ze me dit gingen vragen, en toch was ik overrompeld. Dat zorgde er wel voor dat ik er bewust over na ging denken en mij erin ging verdiepen. Wat houdt het precies in en waar is het goed voor. Vooral dat laatste, daar was ik nieuwsgierig naar.

Na wat tekst en uitleg van mijn schoonmoeder, komt het erop neer dat de huisarrest een eeuwenoude Chinese traditie is waarbij men geloofde dat moeders de cruciale eerste 30 dagen na de geboorte warm moesten worden gehouden door koude lucht te vermijden, niet te baden, weg te blijven van rauw of koud voedsel en in het algemeen vooral liggen. Dat is nogal wat, dacht ik en gaf mijzelf nog wat extra bedenktijd.

Nooit had ik gedacht dat een kraamverzorgster mij nou net dat laatste duwtje in mijn rug zou geven om het toch te doen. Tijdens een intakegesprek met de kraamverzorgster, vertelde zij gepassioneerd over haar jaren ervaring en wat zij allemaal mee had gemaakt. Ook kwam zij regelmatig bij Chinese gezinnen en families thuis, waar bij de meeste de traditie werd voortgezet. Zij vertelde enthousiast en oprecht dat zij toch wel heel veel baat in de traditie zag en dat het zeker de moeite waard was om het te proberen. “Baat het niet, schaad het niet” zei ze, en met die uitgangspunt besloot ik het te gaan doen.

Eenmaal na de bevalling voelde ik me, sorry als ik je hiermee afschrik, alsof er een bulldozer over mij heen gereden was. Wat had ik dit onderschat. Ook al voelde ik me intens gelukkig, ik voelde me daarentegen ook ontzettend zwak. Gedurende de bevalling had ik aardig wat bloed verloren en de hechtingen waar ik eerder over sprak, hielpen ook niet echt mee. Achteraf viel het allemaal mee, maar op dat moment ben je zo hormonaal dat alles teveel is. Toen ik niet normaal van mijn bed naar de toilet kon lopen en ik letterlijk om mijn vriend zijn nek hing, kwam het besef dat ik niet na een dag of twee hersteld zou zijn. Ik gaf mij zelf over aan de traditie en liet het maar over mij heen komen.

Het was winter, maar dan zul je net zien als je dan een maand binnen ‘moet’ zitten, het juist prachtig weer is. Je kon weliswaar niet zonder jas naar buiten, maar de zon zorgde voor aangenaam temperatuur. Heerlijk weer om te wandelen met de kinderwagen zou je zeggen…dat zat er helaas voor mij niet in. De zon scheen dagenlang uitnodigend op ons balkon, maar daar bleef het dan ook bij. Het is voor een buitenmens als ik echt een kwelling om binnen te moeten zitten, maar het was voor een goed doel; namelijk voor mijzelf en uiteindelijk ook voor Féli.

Dan het niet baden aspect, dat is gelukkig inmiddels enigszins gemoderniseerd en veranderd in wassen met gemberwater. Dit betekent overigens niet dat je geheel onder de douche mag staan of mag badderen. Je lichaam wassen met gemberwater is een hele andere definitie van jezelf wassen en is nogal tijdrovend. Eerst wordt er water met heel veel gember gekookt, vervolgens laat je dit afkoelen totdat er mee te wassen valt. Innovatief dat we waren, deden we het gemberwater in het babybadje en vanuit daar waste ik mijzelf met een washandje. Als je het echt goed wilt doen, mag je eigenlijk je haar ook niet wassen. Dat heb ik geprobeerd, maar na twee weken droop het vet van mijn haar bijna over mijn gezicht en besloot ik daarin toch mijn eigen draai erin te geven. Vanaf dat moment heb ik mijn haar 1x in de week met gemberwater gewassen. Jezelf wassen met gemberwater verhoogt de bloedcirculatie, verbetert de stofwisseling en is daarnaast ook ontstekingsremmend. Het is een soort van detox behandeling.

Als ik ergens naar verlangde, was het rauwe vis als oesters, sashimi en sushi. Ook fantaseerde ik gedurende mijn zwangerschap regelmatig over een medium rare biefstukje of een broodje filet americain met ui en ei. Goed, na de bevalling moest ik dit nog even uitstellen. Ik had het al een paar maanden uitgehouden, een maand extra maakte ook niet meer uit. Ondertussen kookte mijn schoonmoeder erop los. Allerlei soorten soepjes en gember gerechten kreeg ik voor mijn neus voorgeschoteld, allemaal in het teken van mijn herstel. Het meest bekende gerecht is toch wel varkensvlees met gember en azijn. Dit is een traditioneel therapeutisch (stoof)gerecht, en helpt bij vermoeidheid na een zwangerschap en bevalling. Een zwangerschap en borstvoeding kunnen calcium in het lichaam van een vrouw aantasten. De azijn breekt het calcium van het vlees waardoor dit gerecht een hoog calcium gehalte heeft. Verder bevat gember vitamine C en helpt het immuun systeem te versterken. De toevoeging van eieren levert eiwitten op, die kunnen helpen bij het herstellen van spieren. De smaak is vrij intens, waardoor het niet voor iedereen is weggelegd, Ik heb het echt leren eten, maar dat is met veel dingen.

Tot slot; liggend de maand doorkomen. Ook een hele opgave voor een bezige bij als ik. Verbazingwekkend genoeg had ik hiermee de minste moeite. Een bevalling wordt vaak vergeleken met topsport, dat kun je wel stellen. Het leek wel alsof ik de marathon drie dagen achter elkaar had gerend. Ik was kapot en had slaap voor een jaar.

Eindelijk zat de maand erop en het was feest; Mijn vader was jarig, Féli een maand oud en ik mocht officieel weer naar buiten. De traditie was aan zijn einde gekomen. Drie keer raden wat ik als eerste heb gedaan. Juist, een heerlijke warme douche genomen.

Als ik aan deze tijd terug denk, was het niet altijd makkelijk. Regelmatig stond ik gefrustreerd in de badkamer, vastberaden de douchekraan wagenwijd open te zetten en een heerlijke douche te nemen. Uiteindelijk ben ik blij dat ik heb doorgezet, want elke dag voelde ik mij zowel lichamelijk als geestelijk sterker worden. Na twee weken was het bloeden gestopt, had ik mijn oude figuur weer terug en het meest belangrijkste; ik was naast moeder ook weer mijzelf en zelfs dichter tot mijzelf.

Al met al, een ervaring die ik nooit zal vergeten. Een ervaring die mij zoveel heeft gebracht. Het leerde mij zowel naar mijn lichaam als gevoel te luisteren, en ben ik daarnaast weer wat wijzer geworden betreft mijn Chinese roots, haar cultuur en tradities.