Een lange weg te gaan..

Vorige week vrijdag de MRI gehad, die goed te doen was, het duurde gelukkig maar een kwartiertje, en ik viel zowat in slaap. Ik probeerde nog wat af te lezen van de gezichten van de uiterst aardige verpleegsters, helaas... pokerfaces 🙈

Toch weer een weekend vol spanning doorstaan, waarbij ik het spannender vond, dan ik van tevoren had gedacht. Ik was al zo “blij” dat de vooruitzichten goed waren, dat ik pas laat besefte dat de uitslag van de MRI nog roet in het eten kon gooien.

Maandagochtend hadden we gelukkig vroeg een afspraak met de chirurg, en ze draaide er wederom niet omheen, gelukkig was het nieuws dit keer een stuk positiever.  Er was geen andere tumor ontdekt, en de grootte van de bestaande tumor bleek te kloppen. Wel zagen ze nog steeds 2 klieren in mijn oksel die wat opgezet zijn, en daar zal ik morgen nog een keer een punctie op krijgen. Echter zal dit geen verder effect gaan hebben op mijn behandelplan, dit zal pas voor de operatie van belang zijn.

Toch wel blij en opgelucht gingen we naar huis, wachtend op de afspraak ‘s middags met de oncoloog, zij zou mij gaan vertellen wat mijn behandelplan zou worden, en wanneer ik zou starten.

Omdat ik besloten had om geen eitjes te laten invriezen (ik vind de risico’s op uitstel van mijn chemo te groot, aangezien het medisch altijd anders gaat dan normaal bij mij), kan ik al heel snel starten met de chemo. Sneller dan ik van te voren gedacht had. Ik start namelijk al komende donderdag, net iets meer dan 3 weken na mijn bezoekje aan de huisarts. 

Opeens komt alles in een stroomversnelling, ik moet nog komende week bloed laten prikken voor mijn klinisch genetisch onderzoek (of ik het BRCA-gen of en ander gen heb), de nieuwe punctie,  en nog een afspraak met de bestralingsarts, die ook nog een nulpunt moet bepalen, door middel van een CT-scan. 

Donderdag dus de start van een periode van totaal 20 weken chemo (4x om de week; daarna 12 keer elke week), als mijn bloedwaarden goed blijven, gevolgd door een operatie en eventueel bestraling. 

Voor de chemo en het ziek worden ben ik niet bang, ik ga uit van het ergste, dan kan t alleen maar meevallen. Wel ben ik heel benieuwd en misschien wel bang voor de reactie van Milo, als hsp kind zal dit bij hem nog harder binnenkomen dan normaal. En hoe zal hij reageren als mijn haar uitvalt/ helemaal weg is... iets waar ik zelf als enige tegenop zie..

Ik heb geen “hoofd” voor een kaal hoofd, ben ervan overtuigd dat het me niet staat. Aangezien het ook nog eens midden zomer is, en ik het heel snel warm heb, zijn mutsjes en sjaaltjes waarschijnlijk geen doen... dat wordt dus nog even een horde die ik moet nemen.. waar ik mijzelf aan over moet geven, en hopen dat ik toch iets vind, waarbij ik me goed voel en wat leuk staat 🙈😰

Dus heb je nog tips? Lemme know!☺️👍🏽