Een kudde wijze vrouwen

'It takes a village to raise a child'

Dat betekent zoveel als dat er een heel dorp voor nodig is om een kind groot te brengen. Dus, zeg maar: dat het echt wel een big deal is, zo’n kind in leven houden.

Laat staan groot te brengen.

Vroegah, toen we geen hobbels hadden alleen maar kuilen en toen jij nog kon poepen zonder publiek, was de kans dat je deel uitmaakte van een hechte gemeenschap vele malen groter dan nu.Zo van dat iedereen elkaar kende en dat voordeurbellen niet werden gebruikt, omdat iedereen achterom kwam.Zo van dat je altijd een vangnet om je heen had van wijze vrouwen in de vorm van oma’s en moeders en tantes en buurvrouwen en daar dan weer de nichtjes van. Van die vrouwen die weten waar ze het over hebben, omdat ze het zelf ook hebben gedaan.Zo van dat je je twijfels kwijt kon en gerustgesteld werd, zodat jij de kans kreeg om, net als die kleine, op te groeien. Maar dan als moeder.Of de kans om eens rustig te douchen of een tukkie te doen.

En hoewel dat in bepaalde delen van Nederland heus nog wel het geval is, is de kans ook aanzienlijk dat jij het allemaal nu, as we speak, een beetje in je eentje zit uit te vogelen.

Omdat die veelheid aan oma’s en moeders en tantes en buurvrouwen-met-nichtjes nu allang niet meer voor iedereen de dagelijkse realiteit is.Waardoor dingen als ‘rustig douchen’ en ‘tukkies doen’ tot de categorie ‘luxeartikelen’ zijn gaan behoren.

In grote delen van ons land leven we allemaal ons leven achter onze eigen voordeur. En zitten we allemaal, elke dag weer, ons eigen wiel uit te vinden. Bij te schaven. En vervolgens te betwijfelen.

Is mijn wiel wel goed genoeg?Is mijn wiel wel mooi genoeg?

Is mijn wiel wel leuk genoeg?

Is mijn wiel wel groot genoeg?

Eenzaamheid achter je eigen voordeur.Omdat het moederschap misschien wel helemaal niet meteen die roze wolk oplevert. Omdat je het misschien wel een stuk zwaarder vindt dan je had verwacht. Omdat niks of niemand je écht kan voorbereiden op het feit dat het échte werk pas begint als de stroom kraamvisite is opgedroogd en de beschuiten-met-muisjes op zijn.

Als je het plotseling in je eentje moet doen. Omdat je partner weer aan het werk moest. Of omdat je single bent. En er, op een of andere manier, om wat voor reden dan ook, geen kudde oma’s of moeders of buurvrouwen of nichtjes van buurvrouwen je achterdeur platloopt.

Daar zijn dan ineens De Dingen Die Ze Je Er Niet Bij Vertellen Als Je Moeder Wordt.Zoals hoe je lijf kan voelen na de bevalling, alsof je een paar keer van tienhoog naar beneden bent gegooid.

Hoe hormonen je lichaam en geest kapen en overnemen, zodat je jezelf niet meer bent.

Wat slaapgebrek met je doet, dat je op een dag gewoon tegen je vitrage staat te praten of je wasverzachter in de koelkast zet.Hoe álles verandert.En dat het serieus tijd kan kosten voordat je aan de nieuwe situatie, je nieuwe leven, gewend bent.

Dat de kans dus groot is dat jij niet de hele tijd maar blij en dolgelukkig zit te wezen.En dat dat heel normaal is. Dat heel veel andere vrouwen dat ook hebben.Maar dat jij je dat misschien niet realiseert, omdat we er maar mondjesmaat over praten.

Ook ik liep soms huilend achter de kinderwagen. Verlangend naar mijn oude lijf, mijn oude vertrouwde leven, dat ik tenminste herkende, waarvan ik de taal sprak en de regels begreep, zonder dat kleine wezentje dat zo totaal en volledig van mij afhankelijk was.Terwijl ik juist van dat kleine wezentje het allermeeste hield op de hele wijde wereld.Dat is toch gek. Dat is toch dubbel. Ik kon er niets mee, met dat gevoel.Aan het einde van de dag was ik ka-pot. En wat had ik nou helemaal gedaan?!

Als de muren op je afkomen dan kijk je uit een raam. En dat raam, dat is maar al te vaak het scherm van je computer of telefoon. En daar krijg je alleen maar meer en meer de bevestiging dat iedereen, ie-de-reen, tot aan de nicht van de buurvrouw aan toe, het beter voor elkaar heeft dan jij.Maar dat lijkt alleen maar zo. Weet je waarom?Omdat iedereen laat zien wat ‘ie wíl laten zien.

Het zijn de dingen die we niet benoemen, maar waar we allemaal in meer of mindere mate last van hebben, die ons parten spelen.

Twijfel.Moet ik haar nou lange of korte mouwtjes aantrekken? En dan een kwartier dubbend en peinzend voor de commode staan.Heeft hij het niet te heet met dat extra dekentje? En dan het dekentje erop, en toch maar weer eraf. En dan toch maar weer erop.Is het niet te koud op dat kamertje? En dan de verwarming maar weer wat hoger. En daarna wat lager. En dan weer wat hoger. 

Schuldgevoel.Ik lette nog zo goed op, en tóch viel ze.Was ik niet te snauwerig?Was ik wel goed genoeg?

Zie je, de rest kan het beter.

Het zit in verreweg de meesten van ons. En misschien wel in ons allemaal.Laten we praten. Laten we open zijn. Laten we delen.Ons gevoel. Onze smart en vreugde en zuchten en vertwijfeling. Onze wanhoop en trots en ook onze eenzaamheid.

Want achter elke voordeur vinden er dag in, dag uit, topprestaties plaats.

Omdat er, dag in dag uit, kroost wordt verzorgd geknuffeld getroost gevoed gebadderd voorgelezen gekleed.

En dat is nogal wat.

Supermama, you got this.