Een klein poppetje

Mijn eerste kindje

O wat was ik blij om zwanger te zijn. Ik voelde me geliefd en bijzonder. 

Op een lage bloeddruk na had ik geen klachten en vloog de tijd voorbij. Een leuke tijd met het nieuws vertellen aan mijn familie, schoonfamilie en vrienden. 

Het nog niet voelen bewegen van de kleine zorgde voor onzekerheid en bij elk beetje vochtverlies schoot ik toch wel lichtelijk in paniek. Toen ik de baby eindelijke voelde bewegen werd ik wat rustiger. 

Natuurlijk wilde ik het geslacht zo snel mogelijk weten zodat ik de kamer kon inrichten en kleertjes kon kopen. Maar vooral ook om het gewoon te weten. Te weten of er een meisje of jongetje zou komen want ik had natuurlijk het Gilmore Girls voorbeeld in mijn hoofd... dat is iets wat ik graag wilde. Zo zag ik het voor me.  

De nacht voor de pretecho had ik een droom. Ik droomde dat ik een bekende tegen kwam en ik liep met een meisje aan mijn hand. Ik stelde haar voor als mijn dochter. Het was heel realistisch. Met deze droom in mijn gedachte ging ik ook de kamer in. 

De echo duurde gelukkig maar een paar minuten en toen wisten we het een meisje!!

We konden beginnen met het verzinnen van de naam. Wat vond ik dat lastig. 

De rest van de zwangerschap verliep voorspoedig. Ik kwam weinig aan en bleef mijn spijkerbroeken dragen. Er werden wel extra groeiecho gemaakt. Maar ze waren allemaal goed.

Een dag voor de uitgerekende datum voelde ik haar niet meer bewegen. S avonds laat naar het ziekenhuis aan de CTG en een extra echo. Ze had het niet zo fijn. We mochten naar huis en ons de volgende dag weer melden voor nog een echo. Het bleek dat mijn vruchtwater zo goed als op was. Er werd een inleiding gepland voor die avond/ochtend erop.

Na een niet zo prettig ervaren inleiding is op 7 februari 2015 Riley geboren met 2860 gram en 47 cm. 

Wat was ze klein. Ons kleine poppetje.

En toen begon mijn onzekerheid...