Een jonge moeder met veel problemen ( deel 7)

een paar weken later in de ochtend gaat mijn wekker om half 10. het is weekend, ik besluit deze dag te besteden aan vacatures zoeken op het internet, ik heb besloten om toch te gaan stoppen met school.

Maar eerst moet ik, of een andere fulltime baan vinden, of een aanvullende baan. Die de uren opvult van mijn huidige baan. Zodat ik wel rond in 40 uur per week kan werken.

Er komen een aantal vacatures in de horeca voorbij. Ik besluit op ze allemaal te soliciteren, ze zijn tenslotte allemaal in de buurt. Ook kijk ik verder, productiewerk, schoonmaakwerk. Zolang ik maar wat extra kan sparen. Voor mijn eventueel nieuwe huisje.

Ik kijk ook nog even op de website van de woningbouw vereniging om een huisjes te huren, ik sta achteraan de wachtrij voor betaalbare huisjes. Maar bij per direct te huur maak ik meer kans.

Ik zie dat er vandaag niks bij staat, kwa wat ik kan veroorloven. Ik ga mijn kamer maar opruimen en ontbijten. Ik kijk in de spiegel. Er begint een klein buikje te voorschijn te komen. Nog niet echt opvallend. Maar het is beter een slobber truitje aan te trekken.

Het is niet dat ik mij ervoor schaam, maar meer hoe (kl*te) mijn huisgenoten de laatste tijd doen. Ik wordt telkens al raar aangekeken, ze praten stiekem over mij, er worden dingen van mij gestolen. Mijn fietsband die lek is gestoken in de schuur....

Ik voel me hier niet meer veilig... En ik hoop toch snel een eigen plekje te hebben zodat ik mijzelf niet meer hoef te verbergen. Ik besluit de stad in te gaan met mijn goede vriendin van school.

Mijn vriendin stopt bij de h&m bij de kinderafdeling. Ze pakt een heel schattig jurkje vast. Is dit niet schattig? Vraagt ze. Of dit schattige vestje? Zegt ze. Het is voor mij erg onwerkelijk om bij de baby kleding te staan.

Ik ben ben net 14 weken, maar ik denk nog helemaal niet aan kleertjes, ik weet niet eens wat een baby allemaal nodig heeft, mijn moeder en mijn oma zijde altijd. Een kind kost veel geld, dus dat zal wel zo zijn.

Ik kijk om mij heen. Ik hoop stiekem niet dat er een bekende langs loopt. Ik wil het geroddel nog even uitstellen. Weet je al wat het wordt vraagt mijn vriendin?

Ik snap de vraag even niet antwoord ik. Wordt het een Jongen of een meisje? Vraagt mijn vriendin, geen idee antwoord ik. Dat wordt mij misschien wel verteld. In iedergeval dat denk ik.

Hoop je ergens op? Vraagt ze. Nee eigenlijk niet antwoord ik, ik hoop gewoon dat de baby niks mankeert. Als we het geslacht weten koop ik een setje cadeau voor jou zegt ze glimlachend.

Het wordt steeds werkelijker dat ik in verwachting ben. Toch had ik het mij allemaal zo anders voorgesteld.

Ik zou eerst mijn opleiding gaan afronden, om vervolgens te gaan trouwen met de man van mijn dromen. En dan zouden mijn man en ik samen als een schattig en lief koppel samen baby kleertjes gaan kopen.

Mijn man zou bij elke echo aanwezig zijn. En mij soms knuffelen om te zeggen hoe trots hij op mij en onze ongeboren baby is.

In de realiteit is alles echter bitter, er is geen vader in het spel. Geen familie die trots op ons is. Geen man bij de echo, of om mij te vertellen hoe trots hij op ons is. Nee, dit kindje is ongewenst bij zijn vader. En de familie van mijn ex...

Net als dat ik altijd ongewenst was bij zijn ouders en zijn broer en bij mijn ex, zo ongewenst zou mijn baby ook bij hun zijn, omdat ik de moeder van deze baby ben tenslotte.

Toch blijf ik bij mijn beslissing Fynn niks te vertellen. Het zal er niet beter op worden, Fynn heeft altijd al gezegt als dit mocht gebeuren dat hij de baby bij mij weg zou laten halen.

Mijn baby kan niet opgroeien bij Fynn zijn ouders, Fynn en zijn broer zijn zelf jaren lang mishandeld.

Net als dat mijn baby ook niet kan opgroeien bij mijn ouders, dat is precies het zelfde verhaal.

Maar denk ik bij mezelf, ik zal je vast geen super luxe leven kunnen geven in mijn eentje. Ik leg mijn hand op mijn buik, maar ik kan je wel groot brengen, je zal denk ik niet de duurste merken kunnen dragen, maar ik zal je met veel liefde groot brengen.

Ik zal het anders doen dan dat mijn ouders mij groot hebben gebracht, in de hoop dat mijn kindje een betere toekomst tegemoet gaat, met betere herrineringen aan mij, dan dat ik die van mijn moeder heb.

We praten over mijn vriendin haar hobby's en bezigheden, het is fijn om even mijn gedachte te kunnen verzetten. We sluiten deze middag af met een heerlijke maaltijd.

Om 19:30 uur kom ik thuis, ik schop als eerst mijn schoenen uit. En plof neer op mijn bank, 10 minuten later wordt er op mijn kamer deur geklopt. Nee hé, denk ik bij mezelf. Ik heb echt geen zin in mijn huisgenoten... Ja.... zeg ik verveeld, en ik open mijn deur.

Tot mijn Verbazing staat Fynn voor mijn deur. En hij heeft iets in zijn hand. Hallo zegt Fynn, ik was hier vanmiddag ook al maar je was er niet, dus probeerde ik het nu nog eens.

Kom maar binnen zeg ik. 

(Ja heel slecht ik weet het, maar toch blijf ik wel een beetje een zwak plekje voor Fynn houden, na alles wat wij hebben meegemaakt, en wat voor moois er in mijn buikje groeit, ook al weet Fynn daar niks van) 

En Fynn gaat zonder aarzellen op mijn bank zitten, ik heb iets voor jou gekocht zegt Fynn. Ik weet zeker dat jij dit altijd al wilde hebben, hij geeft het object aan mij.

Het is een polaroid camera, met print papier voor polaroid foto's, ergens begrijp ik het niet dat Fynn zoiets voor mij koopt, terwijl de relatie al bijna een maand uit is. Wat mooi zeg ik, dankje wel.

Ik ga naast Fynn op de bank zitten. Ik heb ook nog een tas boodschappen voor je gekocht zegt Fynn, die staan nog bij Robin op de kamer. Ik pak ze zo voor je. Ik haal mijn schouders op, ik ben een beetje overrompeld door Fynn zijn gedrag, zo is hij nooit....

Fynn zijn telefoon gaat, ik moet even opnemen zegt hij. Ik hoor aan de stem en de toon dat het zijn moeder is.

Ik hoor zijn moeder tegen Fynn zeggen, je bent toch niet bij Nina hoop ik? Nee, zegt Fynn tuurlijk ben ik niet bij Nina. Ik ben bij Sophie. (De dame waarmee hij vreemd is gegaan in onze relatie) oke, dan is het goed. Veel plezier bij Sophie, doe haar de groeten van ons. Doe ik antwoord Fynn, doeg.

Fynn hangt zijn telefoon op en wil wat tegen mij zeggen. Ik sta op, eruit!! zeg ik tegen Fynn. Wat nu weer dan vraagt hij verontwaardigd? Ik weiger jou geheimpje te zijn, antwoord ik.

Fynn haalt zijn schouders op alsof hij mij niet snapt. JE ZEGT TEGEN JE MOEDER DAT IK SOPHIE BEN! JE BENT IN ONZE RELATIE MET HAAR HET BED INGEDOKKEN, EN DAT VINDT JE MOEDER WEL PRIMA EN NORMAAL? JE VERWACHT DAT IK ACCEPTEER DAT IK JOU GEHEIMPJE BLIJF OMDAT?

ik probeer niet meer te schreeuwen. Je schaamt je voor mij Fynn... waarom durf je niet eerlijk te zijn tegrn je moeder? Omdat ze liever heeft dat jij bij Sophie bent? Of hoopte je er stiekem op dat ik mijn benen wijd zou doen voor jou?

Fynn geeft geen antwoord op mijn vragen.

De tranen springen weer in mijn ogen. Ik pak de polaroid camera en duw deze in zijn handen, neem het maar weer mee. Ik hoef jou slijm cadeau niet, ook hoef ik jou boodschappen niet, ik open mijn juwelenkistje. Ik pak alle sieraden die ik ooit van Fynn gekregen heb.

Hier neem al je sieraden terug die jij mij ooit cadeau heb gegeven, ik hoef ze niet meer, Maar die zijn voor jou zegt Fynn zachtjes.

Begrijp je het dan niet antwoord ik, ik wil niks meer van jouw. Ik doe zijn sieraden in een boterham zakje en duw deze in zijn hand.

Ga weg! zeg ik tegen Fynn, het is echt klaar met ons. Fynn heeft de boodschap begrepen, hij maakt rechtsom keer richting de uitgang. Ik zie nog snel dat er een traantje over zijn wang rolt.

Wordt vervolgt