Een ingreep van 15 min, een leven vol met schuldgevoel.

Achteraf gezien snap ik niet waar mijn verstand zich 3 jaar lang heeft schuil gehouden.

Juist toen ik het zo hard nodig had... Nergens te vinden! Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan als ik terug denk aan hóé stom ik al die tijd ben geweest.

Het was 1 januari 2013 en ik had een zwangerschapstest in mijn handen.

Ik had hem voor de feestdagen al gekocht, maar durfde mijn vriend niets te zeggen en wilde onze feestdagen niet verpesten.

Ik wist eigenlijk al dat ik zwanger was. Ik voelde het gewoon en mijn menstruatie was heel licht.

Ik slikte de pil dus het was absoluut niet de bedoeling en erg onverwacht. De pil slikte ik al sinds mijn 13e en ik was nu 19.

6 jaar al dus. Ik vertrouwde er dus eigenlijk wel op dat ik niet zwanger zou worden. (het is niet 100% ik weet het)

De test gaf 2 streepjes aan; zwanger. Shit, wat nu?!

Ik begon meteen te huilen en raakte in paniek. Ik woonde samen met een vriendin en mijn vriend woonde ook bij ons omdat hij geen huis had. Daarnaast had hij ook enorme schulden en ik studeerde, in mijn eerste jaar pas.

Toen ik het mijn vriend vertelde reageerde hij eigenlijk heel rustig en ging er eigenlijk al vanuit dat we het weg zouden laten halen.

Ik werd woest, hoe kon hij dit zomaar denken zonder ook maar enig iets te overleggen!

Mijn huisarts heeft mij doorverwezen naar CASA om hier te kijken hoe ver ik was en te praten over wat ik wilde.

Toen we hier waren werd er eerst een echo gemaakt, ik was 6 weken en 3 dagen zwanger.

Een lange tijd hebben mijn vriend en ik ruzie gehad, hij zei echt de meest verschrikkelijke dingen.

Hij dreigde continue mijn ouders te smsen, maar ik wilde eerst beslissen voor ik hen iets liet weten.

Hij zei dat hij er wel voor zou zorgen dat het weg zou zijn als ik het zelf niet zou doen, dat hij me zou verlaten als ik het zou houden en ik mooi alles alleen mocht doen. Toen vond ik dit het einde van de wereld en wilde ik absoluut niet dat hij mij zou verlaten. Ookal zei hij al die vreselijke dingen tegen me, ik dacht dat ik van hem hield en niet zonder hem kon.

Uiteindelijk heb ik gebeld om een afspraak te maken voor een abortus en we konden enkele dagen later al terecht.

Ik werd gemeten en gewogen en vervolgens namen we plaats aan een bureau tegenover een arts.

Hij vroeg hoe ik over deze situatie dacht en of mijn vriend en ik het eens waren.

Ik begon meteen te huilen en kreeg er geen woord meer uit. "We gaan dit niet doen", zei de arts.

"Niet vandaag in ieder geval." Ik was nog nooit zo opgelucht geweest.

Thuis werd mijn vriend ontzettend kwaad op me. Ik smeekte hem om zijn gedachten te veranderen en mij dit "niet aan te doen."

Hij moest er niets van weten en uiteindelijk heb ik de dag erna een nieuwe afspraak gemaakt.

Opnieuw werd ik gewogen en gemeten en er werd een echo gemaakt. Ik was inmiddels al 9 weken en 5 dagen zwanger.

De abortus werd uitgevoerd onder een roesje, ik heb er dus niets van gemerkt.

Toen ik wakker werd voelde ik me verschrikkelijk, heel leeg en verdrietig.

De weken er na heb ik het er ontzettend moeilijk mee gehad. Ik ging niet meer naar school, deed bijna niets en at heel veel.

Ik huilde heel vaak en had ontzettend veel spijt. Ik ben in deze tijd ook erg veel aangekomen.

De vriendin waar ik mee samen woonde verhuisde en mijn vriend en ik een paar weken later ook. Dit deed mij erg goed. Ik ging weer wonen in mijn oude vertrouwde dorpje waar al mijn vriendinnen en familie wonen. Ik zou weer afleiding hebben en mensen waar ik om geef veel vaker om mij heen hebben.

Aan het begin deed dit mij ook erg goed, totdat dit eigenlijk ook weer "gewoon" was.

Ik begon steeds meer aan de abortus te denken en iedere keer als ik een kindje zag kreeg ik een heel blij en tegelijkertijd een heel verdrietig gevoel. Ik was ervan overtuigd dat we een gezin moesten beginnen en wilde niets anders dan dit. (Wat mankeerde mij in godsnaam?! Waar zat mijn gezonde verstand?!)

Mijn vriend wilde dit uiteraard absoluut niet.

De pil slikte ik niet meer omdat ik dit niet vertrouwde.

Ik had na de abortus een spiraaltje gekregen maar deze zat niet goed en moest eruit.

Deze kostte €280 en de huisarts zei mij dat een nieuwe ook weer €280 kostte, belachelijk!

Dit zat er niet in gezien mijn financiële situatie toen. Dan maar condooms dacht ik.

Mijn vriend dacht hier gek genoeg anders over. Hij vond dit "niet fijn" en ging liever voor het zingen de kerk uit.

Dit ging eigenlijk al een paar maanden goed dus ik dacht dan laten we dat toch gewoon zo.

Tussen mijn vriend en mij ging het steeds slechter. Hij kon soms zelfs zijn handen niet thuis houden.

Ik kon hele dagen huilen, ik wilde bij hem weg maar kon het gewoon niet.

Omdat hij zoveel schulden had voelde ik me schuldig, maar ik wist dat het moest, deze relatie werd steeds ongezonder.

In mei 2014 besloot ik bij hem weg te gaan en ben ik bij mijn ouders ingetrokken.

Dit lukte mij echter niet zo makkelijk. Mijn ex bleef me smsen en bellen dat hij me miste en voor ik het wist lag ik, ondanks we uit elkaar waren, bij hem in bed.

Eind juni voelde ik me erg raar. Ik werd ineens elke dag heeeel vroeg wakker, ik was super vrolijk zonder reden en ik moest heel vaak plassen, maar had geen pijn ofzo.

Toen ik met mijn vriendin in de kruidvat liep en de zwangerschapstesten zag liggen dacht ik ineens Het zal toch niet...!

Ik heb er een gekocht en ja hoor, positief.

Lange tijd wisten alleen ik en mijn vriendin het. Ik wist absoluut 100% zeker dat ik dit kindje ging houden maar durfde het niemand te vertellen. Ik was bang voor de reacties, het was tenslotte ook erg stom om "voor het zingen de kerk uit" te gaan en daarnaast waren er een aantal mensen die van mijn grote kinderwens af wisten.

Ik was dan ook wel erg blij met mijn zwangerschap maar wilde het absoluut niet van deze man en ook niet op deze manier.

Nu heb ik inmiddels een heel mooi zoontje van een jaar oud.

Met mijn ex heb ik geen contact meer.

Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn zoon maar denk toch nog erg vaak terug aan de abortus.

Vooral als ik online artikelen en meningen lees, voel ik me ontzettend schuldig.

Ook voel ik me schuldig tegenover mijn zoon over dit verhaal, eigenlijk schaam ik me.

Ik zit inmiddels weer op school en heb een eigen huisje, het gaat allemaal super goed maar ik heb vaak het gevoel dat ik dit helemaal niet verdien.

Ik heb spijt van de abortus maar zou eigenlijk ook niet willen dat ik het had gehouden, mijn gevoelens zitten vaak met elkaar in de knoop.