Een heel jaar zonder onze prachtige Juliëtte

Mijn meisje, mijn geschenk
Wanneer ik aan jou denk,
zeg ik heel zacht jouw naam
Ik roep nog steeds om jou
Daar ik erop vertrouw
dat jij me nog kunt horen

- Simone Kleinsma -

Hier zit ik dan weer…. Weer op een avond die vooraf gaat op een belangrijke dag voor ons. Want morgen, nou ja eigenlijk over negen uur is het zo ver, de laatste keer dat ik Juliëtte levend in mijn handen had. De laatste minuten voordat ze op haar laatste adem uitblies. Wat was het toch fijn om samen met haar in bed te liggen slapen. We hebben nog een paar uur geslapen voordat haar tijd was gekomen. De laatste zuster bij ons thuis heeft anderhalf a4’tje geschreven over de tijd dat ze hier was. Hierdoor heb ik een goed beeld wat er per uur is gebeurd in de laatste 24 uur van Juliëttes leven. Ik ben er nu heel blij mee. In mijn hoofd is het vaak één grote chaos en dit anderhalve a4’tje stroomlijnt de laatste uren. Morgen zijn we 365 dagen verder. Ik had nooit gedacht dat ik 365 dagen verder had kunnen gaan na het overlijden van Juliëtte. Mijn wereld stortte na haar overlijden in en eerlijk gezegd ligt mijn wereld nog steeds vaak in stukjes. Ik ben al 365 dagen niet meer de Sanne die ik was voor het verlies van Juliëtte. Ik ben niet meer de vrouw met wie Marnix ooit trouwde en niet meer de moeder die ik voor mijn oudste kinderen was. Stress kan ik slecht verdragen en ik loop eigenlijk altijd op mijn tenen. Bang om op het verkeerde moment te breken. Ik moet sterk zijn. Juliëtte zou niet willen dat ik ons volledige leven vergooide dus zo goed en zo slecht als het gaat probeer ik mijzelf bij elkaar te rapen en weer door te gaan. Het steekt mij als ik zie dat Christine deze maand weer stappen in haar ontwikkeling terug zet. We denken dat zij de spanning van de volledige meimaand voelt. Elisabeth blijft gelukkig haar lieve, vrolijke en grappige zelf. Zij brengt lucht op de momenten dat ademhalen heel moeilijk gaat en laten we natuurlijk het vrolijk trappelende meisje in mijn buik niet vergeten. Zij is de toekomst en als gezin vechten we verder. Maar er zijn ook veel dagen waarop het niet lukt. Op sommige dagen overvalt het verdriet mij … dan heb ik de verwachting dat andere dagen pittiger zouden en zijn en dan uit het niets word ik het verdriet ingesleurd. Het voelt alsof ik een prooi ben van mijn eigen verdriet en verlangen naar Juliëtte. Afgelopen zaterdag was weer zo een dag. Het was precies een jaar geleden dat we hoorden dat Juliëtte een hersentumor had en niet meer beter zou worden. Twee uur huilde ik op haar kamer. Ik dacht dat mijn tranen die dag nooit meer zouden stoppen. Daarna krabbel ik weer op maar in de meimaand lijk ik misschien nog wel weer harder neer te storten dan ooit daarvoor. Ik vind rouw een enorm eenzame strijd. Ook al weet ik dat ik Marnix, Christine, Elisabeth en het meisje in mijn buik heb ik voel mij alleen. Het verdriet is voor ieder in ons huis anders. Ieder vervult zijn eigen rol. Ook al voel ik mij gesterkt door de liefde van familie en vrienden maar ik realiseer mij ook al te goed dat zodra zij mijn voordeur dichttrekken zij weer verder gaan met hen leven. Het hoort ook zo te gaan. Ik zou niemand ons verdriet gunnen maar ons gemis is er altijd. Het woont bij ons in huis en hoort bij ons leven. Het stopt nooit. Vandaag las ik de zin “zolang de liefde bestaat, bestaat de rouw”. Ik denk dat dat waar is. Mijn hele leven zal ik om Juliëtte rouwen. Iedere dag opnieuw.