Een grijze wolk wat een roze had moeten zijn.

Ik wil hier schrijven om mijn depressie bekend te maken, andere moeders te laten zien dat ze er niet alleen voor staan!

Het begon allemaal vorig jaar eind 2018.

Ik was zwanger van ons tweede wondertje, maar al snel ging het steeds minder.

Ik voelde me moe, down en had steeds minder zin om de deur uit te gaan.

Maar hee ik ben zwanger dat zal er wel bij horen.

Eenmaal toen onze prachtige dochter 3 maanden oud was dacht ik wat bedoelt iedereen nou met die roze wolk? Ik zie toch echt alleen een grijze.

Uiteindelijk veel met mijn man gepraat, en samen besloten naar de huisarts te gaan.

Ik zal toch weer moeten slapen, het leven zoals voor de kinderen zorgen gaat echt goed. Maar zonder/weinig slaap is het wel echt heel pittig.

Ik voelde me alleen terwijl er heel veel mensen om mij heen waren.

De dokter wees mij door naar psymens, een psychiater en psycholoog.

Maar er bleek een wachtlijst van minimaal zes maanden, gelukkig hadden ze bij onze huisarts in de praktijk een POH. Dat is een persoon die je kan bijstaan in de periode die je moet wachten maar ook alvast kan meedenken.

Ik kreeg hulp vanuit het wijk team om mijn dagelijkse taken weer goed op te kunnen pakken, weer te kunnen plannen.

Maar nog sliep ik niet...

Ze hebben met ze alle besloten dat ik een spoedplek moest krijgen bij psymens.

Gelukkig waren hun het er mee eens. En nu ben ik me intake tijd voorbij, heb ik een diagnose en een behandel plan.

En klinkt stom maar voel me daar al zoveel fijner om. Te weten dat er hulp gaat komen, dat die roze wolk toch nog gaat komen!

Met alle lieve mensen om me heen kom ik er wel, dat weet ik zeker!

Allemaal dankzij me lieve (schoon)familie , ja vind dat een naar woord ze zijn immers gewoon familie! Me lieve vrienden en me man!

Lieve vrouwen wees niet bang om hulp te zoeken.

Echt je komt er doorheen ookal lijkt de wolk nog zo grijs! 

Xoxo

Mama van Davino en Chloé