Een gewoon gezin met volle ADD

Ik zal me even voorstellen, mijn naam is Laura, ik heb 2 kinderen en ik heb ADD.

In mijn hoofd hoor ik nu een groep met mensen zeggen ‘Hi Laura’ en klinkt dit als een voorstelronde bij de AA, maar het is gewoon hoe het is. Belangrijk te vermelden hierbij dat mijn man exact hetzelfde is en onze zoon van 3 zijn wij in het kwadraat. Sinds 7 maanden hebben wij er een droom van een dochter bij en bij haar is het nog gissen, maar ik houd mijn hart vast. Niet omdat mensen met ADD niet leuk zijn, geloof me dat zijn ze. Alleen begint elke zin bij ons in huis met ‘Waar is…’ en hebben we allemaal de spanningsboog van een fruitvlieg. Tel hier een nodige dosis impulsiviteit bij op en je begint het plaatje te zien.

Ons leven bestaat uit het pas op verjaardagen merken dat we onze dochter haar fles zijn vergeten terwijl alle winkels dichtzijn en een structureel luiertekort na 9 in de avond. Je zou zeggen dat we dan leren en voortaan een lading vooruit gaan halen en dat doen we heel trots soms, maar de maand erna herhaalt alles zich gewoon opnieuw.

Vaak is er in een relatie 1 van de 2 iets gestructureerder, bij ons dus niet. Onze families hebben er zelfs een kreet voor ‘Typisch Nick en Laura’

Ik kan talloze voorbeelden noemen, maar dit wordt wel duidelijk in mijn blogs ;)

Het lastige is dat we na 3 weken merkten toen we onze 3 weken oude zoon meenamen naar een feestweekmiddag (en daarna een maand in constant gekrijs zaten), dat onze zoon gedijd bij de ‘3 R’en’ (rust, regelmaat en reinheid) Echter komen nummer 1 en 2 niet in ons woordenboek voor.

Onze belevenissen zijn hopelijk voor ook de wel georganiseerde mens toch vaak herkenbaar en anders zorgen ze wellicht voor wat leedvermaak en het gevoel dat andere mensen het toch wat beter voor elkaar hebben.