Een gelukkig nieuwjaar!

Dunya en ik reizen af naar Eindhoven om oud en nieuw te vieren. Alice heeft een zware nachtdienst achter de rug en we zeggen dat zij de volgende dag kan uitrusten en wij naar de stad gaan, maar ze gaat toch mee. We hebben nieuwe kleren nodig. Dunya groeit en niet zo’n beetje ook. Alle jurkjes zijn te kort. De broek die we van de zomer hebben gekocht is veel te kort. Alice besluit toch met ons mee te gaan shoppen en een bijdrage te leveren aan onze outfits. Ik heb een nieuwe jas nodig en spijkerbroeken en ik stuit ook op een jurkje dat erg mooi is en zelfs past! Aan het eind van de dag zijn we redelijk compleet. Allebei een stapel nieuwe kleren, we kunnen even vooruit. Mijn bankrekening is minder tevreden zoals ik al had verwacht. Dat wordt de rest van de maand rustig aandoen.

Geen vuurpijlen

Er is één groot verdriet. We hebben geen vuurwerk gekocht en Dunya wil zo graag een paar vuurpijlen afsteken. Nou ja, niet zelf natuurlijk al zegt ze dat ze dat wel durft. Maar ik wilde het niet meenemen in de trein, dus dacht ik het in Eindhoven te kunnen kopen, maar daar konden we het niet vinden. Zelfs toen Dunya en Alice oliebollen gingen kopen en ze nog een extra rondje door de buurt reden stuitten ze niet op een verkooppunt voor vuurwerk. Huilend komt Dunya terug, maar ze zet zich er toch sneller overheen dan ik dacht. Ik beloof dat ik het volgend jaar beter zal regelen.

Verdriet

Onder protest stop ik haar een paar uurtjes in bed. Ze was vastbesloten op te blijven tot middernacht, maar ze is boos en verdrietig en dat is een teken dat ze moe is. Dus ze legt zich er letterlijk bij neer. Wij kijken ondertussen naar de Oudejaarsconference van Claudia de Breij en ik bedenk hoe het afgelopen jaar was. Er was veel ellende in de wereld en ook wel verdriet bij ons, om het overlijden van Ellen Tijsinger, mijn favoriete kinderboekenschrijfster, en om allerlei andere dingen die soms een behoorlijke impact hebben op ons leven. Zoals de begrafenis van de baby die gevonden werd bij de Sloterplas. Dat doet veel met ons. Toch heb ik wel het gevoel dat het een goed jaar was.

Vier banen in een jaar

We hebben veel meegemaakt, veel beleefd. Ik heb vier verschillende banen als onderwijsassistent gehad, waarvan drie betaald en eentje voorlopig nog doorgaat. Het was dus een emotioneel jaar, met veel afscheid nemen en opnieuw beginnen. Ik heb veel geleerd en ben sterker geworden. Het was niet overal even leuk en makkelijk, maar elke ervaring neem ik mee. Grenzen stellen voor mijzelf gaat beter. Dunya heeft een eigen wil. Ergens diep in mij heb ik die ook, maar ben soms te bang om die wil te volgen. Dunya kan beter voor zichzelf opkomen dan ik. Zij zegt gewoon wat ze voelt en waar ze boos over is. Ik ben zo trots op haar. Ik laat te vaak over me heen lopen. Daar wil ik aan werken het komende jaar. Niet steeds dingen doen omdat een ander het wil, maar ook kijken of het goed voelt om dit te doen.

Veel hoogtepunten

Voor mijn gevoel was het vooral een jaar met veel hoogtepunten. Een betaalde baan, voor het eerst sinds jaren. Dunya die actie voerde voor de olifanten en naar de Zapp your planet-dag ging in Hilversum. De kinderdienst, de kerstdienst, de Anti Pest Club en de vriendschap die ze gesloten heeft met kinderen die haar vroeger gepest hebben. De spreekbeurt over Malala waar Dunya een Goed voor haalde, of eigenlijk een dikke tien en de intocht van Sinterklaas in de buurt, waar ze als Pietje Puk mocht meevaren met de Sint. We maakten met AT5 een filmpje over de Stadspas op de uitkijktoren de LOOKOUT en we schommelden boven Amsterdam. Niet onder je kijken, maar voor je uit, dan is het met hoogtevrees wel te doen. En wat een kick geeft dat! 

Vuurwerkshow

Om half twaalf maak ik Dunya wakker. Ze reageert verbaasd, is ver weg. Dan lacht ze naar me. “Ik moest bijna huilen omdat ik dacht dat je me niet kwam halen…” zegt ze. “Hoe kom je daar nou bij? Als ik zeg dat ik je kom halen dan doe ik dat toch?” vraag ik. “Maar het duurde zolang!” zegt ze. Voor het raam kijken we naar het vuurwerk om middernacht. We wensen elkaar een gelukkig nieuwjaar, kijken naar het vuurwerk op tv. “Kijk, dat is waar ik gefilmd ben!” roept Dunya. De vuurwerkshow achter het Scheepvaartmuseum is vlakbij het marine terrein waar het promotiefilmpje en de foto’s voor het Parool gemaakt zijn. “Volgende week zondag sta je in de krant” lach ik. Het wordt een leuk jaar, ondanks de zorgen die er ongetwijfeld weer zullen zijn, ondanks verdriet, teleurstellingen, ondanks dat mensen ons tekort doen misschien. We geloven erin dat dit een goed jaar wordt. Samen staan we sterk en kunnen we de wereld aan. Misschien wordt Dunya Amsterdammertje van het jaar, maar het belangrijkste is de ervaring. De bijzondere dingen die ze meegemaakt heeft, voor en na de nominatie. En die lijn zet zich door in het nieuwe jaar. Daar zorgen we wel voor!

Via Facebook blijf je altijd op de hoogte van mijn nieuwste blogs. Klik hier om mij te volgen!