3 jaar geleden
Een feestelijke dag voor moeders...
Hoe ik het wel vier, maar met een zwaar hart....
Ik snap het als je niet verder leest. Omdat het te pijnlijk is, Moederdag.Ik snap het als je de hele dag met je ziel onder de arm loopt, of liever onder een dekentje weg duikt.Omdat je niet weet welke richting je deze dag moet geven.
Omdat je mist....Omdat je gemist wordt....Omdat je juist niet mist, en dat pijn doet...Omdat je hart pijn doet...Omdat je hart juicht...Of allebei tegelijk...
Ik weet nooit zo goed wat ik er mee moet, met deze dag. Sowieso ben ik niet zo best in cadeautjes ontvangen, het is zeg maar niet m’n liefdestaal ☺️Alhoewel het fantastisch was wat m’n kliek allemaal had voorbereid, ik pakte de hele dag liefde uit.En ook maakt het het ingewikkelder omdat ik het afgelopen jaar mama was van nog 4 kinderen die ik niet zelf droeg, en dat ik ze mis. Wetend dat de moeders ze nog veel veel meer missen.... Of een beslissing maakten die de allergrootste liefde vraagt van een moeder...
Ik heb ook gewoon m’n hele leven al mensen om me heen gehad, dichtbij en verder weg, die graag moeder, graag ouders wilden worden. Vrouwen die al jaren samen zijn en bleven wachten. Maar ook vrouwen die alleen zijn, èn daarnaast ook nog eens moeite hadden en hebben met hun kinderloosheid. Sterke vrouwen, moedige vrouwen, gevende vrouwen.
Want dat is toch eigenlijk wat ons moeder maakt? Dat we geven? Dat we Levende Liefde geven?Dat we zien wat de ander nodig heeft, oog hebben voor kwetsbaarheid...
Ik denk aan jou. Dank je wel. Voor wie je bent, en voor wat je voor me betekent hebt, of nog steeds betekent. Wat je betekent voor een kind die niet ‘van jezelf’ is maar je liefdevol aandacht geeft.
Intussen geniet ik van m’n stelletje vandaag. Maakten we spontane foto’s met z’n allen, die geen van allen lukten. Of juist wel, omdat dit is hoe we zijn. Ik vier deze dag, dankbaar.
