Een engel die gedag kwam zeggen... deel 1

Dag lieve mensen. Ik weet niet of dit gelezen wordt of niet. Maar na 2 jaar ervaar ik dat het tijd is om te gaan schrijven en mijn verhaal te vertellen en te delen met de wereld. Als sociaal mens waarbij ik altijd rekening probeer te houden met andermans gevoelens is het nu tijd om recht te doen aan die van mij en mijn ervaring te delen...Ik ga mijn verhaal schrijven in meerdere delen...Het kost tijd. Hopelijk geeft het mensen steun zoals de afgelopen twee jaar verschillende verhalen mij steun hebben geven in het herkennen en erkennen. 

Het is bijna 2 jaar geleden dat ik rustig aan het werk was in het onderwijs. Ik had een teamdag, het was prachtig weer en met af en toe een klein krampje zat ik als de koningin met mijn benen omhoog en laptop op schoot te werken. Mijn collega's vroegen wat er was omdat ik af en toe een beetje "aaa" zei, maar ik riep "niks hoor, druk weekend gehad met kanoën, groepsspellen, bowlen en Koningsdag. Een ongesteldheidskramp voelt erger. Vast vermoeidheid". Rustig ging ik verder met mijn werk... Ik was op dat moment 25 weken en 1 dag zwanger. Een zorgeloze zwangerschap, weinig klachten. Ik heb wel één dag een olifantenvoet gehad door vocht. Maar verder kon ik niet klagen en was ik zoals je kon lezen erg actief. 

Toch maar eens naar de wc gaan. Dat helpt wel eens bij kramp. Het deed geen pijn, maar normaal was het niet. Op de wc schrok ik mij een ongeluk, ik had wat bloedverlies met slijm. Aangezien ik het het weekend een heel gesprek heb gehad met de verloskundige en vriendlief dat ik minder hard moest zijn voor mijzelf (zwangerschap was immers geen ziekte en ik wilde dat laten zien). Zo braaf als ik beloofd had te zijn, toch maar even de verloskundige bellen. Ik uitgelegd: Heel laag wat buikkrampjes, ongesteldheid was altijd pijnlijker, en bloed en slijm verlies (misschien voel je het al een beetje, maar ik had nog nooit van een slijmprop verlies gehoord). Afgesproken met de verloskundige dat ik mijn werk af zou maken en naar huis zou komen voor een urine test. Wie weet had ik een blaasontsteking. Haast maakte ik niet, want ik was niet bezorgt, maar wilde niet eigenwijs doen.  Een uur later werd ik de krampen toch wat beu en iets erger, maar voor mij nog steeds vergelijkbaar met mijn periodes. Mijn baas zag hoe ik op de gang liep met twee zware mappen en mijn zwangere collega die die dag met verlof zou gaan (36 weken zwanger) alles in de handen duwde omdat het even een vervelend gevoel was. Ik werd daarom gelijk naar huis gestuurd om een urine test te doen en rustig te doen. Want zo lief als ze op mijn werk altijd al zijn. Wij nemen geen risico en zeker niet met iemand die zwanger is. Ik ging mijn werk wegbrengen naar collega's, even huilen omdat ik het erg vond dat ik weg ging en de onmacht voelde en door naar huis. Ik was erg ongeduldig en achteraf vanuit Rotterdam naar Breda heb ik best hard gereden nu ik er op terug kijk...Was ik daar maar gebleven...

Ik ben gelijk naar de huisarts toe gegaan voor een urine test. Daar kreeg ik te horen dat ze niet veel met mijn test konden, omdat ik immers in Rotterdam 30 minuten geleden nog naar het toilet was geweest. Dit was te kort in mijn blaas voor een test. Ik moest morgen maar terug komen. Op dat moment was ik wel assertief genoeg om te zeggen, nee dat doe ik niet. Ik heb nu 2.5 uur voordat jullie dicht gaan. dan proberen we het nog een keer. (3 uur was de norm schijnbaar). Ik naar huis op de bank gaan liggen, kruik op mijn buik, slapen, tv kijken en uit frustratie en zelfmedelijden een zak chips gegeten als lunch. Ik had geen zin om op te staan en even uitstreken en ik was in de kast. Vriendlief gebeld dat ik thuis was, maar maak je geen zorgen. Ik ga naar de huisarts en vanavond hebben we toch al een afspraak staan bij de verloskundige om 18:45. Doe a.u.b. nog wel even boodschappen, want er is niks en ik heb cranberrysap nodig voor mijn blaasontsteking. Dat zal het wel zijn. Toevallig nog mijn moeder gebeld en gezegd maak je geen zorgen, niks aan de hand. Ik voelde mij wel steeds vervelender en de krampen werden erger. Toch maar even de naailes afbellen en net voor 5 naar de huisarts voor antibiotica. Die moet ik nu wel hebben, want het wordt erger en niet minder. Ik mijzelf naar de huisarts gesleept met urine terwijl inmiddels het huilen mij nader stond dan het lachen. Daar hebben ze 5 voor 5 een test gedaan. "ja we zien wel troebel, maar verder is het niet helder. Het is toch beter als je morgen met ochtendurine terug komt." Ik inmiddels huilend met een zware kramp voor de balie aangegeven dat het echt wel erg pijn deed. Het antwoord was dat dat inderdaad kon bij een blaasontsteking. Soms kunnen vrouwen er niet van lopen. Dat schijnt inderdaad zo te zijn. Het klopt wel wat mij verteld werd, maar ik voelde mij in ieder geval niet serieus gehoord, geholpen of gezien met mijn huisarts op de achtergrond aanwezig en geen oplossing. Gelukkig ging ik over 1,5 uur naar de verloskundige om gehoord te worden. Hup terug naar huis weer op de bank geploft, vriendlief is zo thuis en dan kan hij helpen. Toen hij thuis kwam hadden we geen boodschappen in huis. Ik heb hem nog gevraagd boodschappen te doen. Cranberriesap en avond eten. Dan kunnen we naar de verloskundige even wat maken. Het boodschappen doen duurde lang na mijn zin. Om 5 over half 7 kwam hij binnen met de boodschappen. (het gebeurt wel eens vaker dat hij later thuis was en dit keer heb ik hem zelf weer weg gestuurd. Ik was verder ook niet bezorgd en hij ook niet. Ik voelde mij gewoon niet lekker en wilde daar iets tegen hebben). Zullen we dan niet de verloskundige overslaan als je je niet goed voelt. Dan ga je lekker slapen. Super lief, maar nee. Laat de boodschappen maar staan als we terug komen ruimen we wel op. Mijn gevoel zegt mij dat ik daar even wil praten... Wij de deur uit, gelukkig maar 5 minuten rijden..

Bij de verloskundige zaten wij in de kennismakingsronde. Vandaag ging ik een nieuwe verloskundige ontmoeten. Maar voordat wij aan de beurt waren voelde ik dat ik snel naar het toilet moest. Ik kreeg het gevoel dat er wat ontlasting uit moest. Ik ging naar de wc, drukte een beetje... Maar er kwam niks... * chips* nu drong het tot mij door dat er iets niet klopte. Ik weet niet wat ik voel. Maar normaal was het niet. Uit het toilet gekomen barstte ik van de schrik in tranen uit. De verloskundige kwam ook net naar buiten en zag mij staan. Ik mocht gelijk naar binnen om te liggen..