Een brief aan mijn buurman ..

Toen ik afgelopen weekend naar Alberto Stegeman keek en het over pedofilie ging kwam jij pats boem weer in mijn gedachten. Ik kon er niet van in slaap komen en speelde die middag van een jaar of 27 geleden weer in mijn hoofd af.

Ik vraag me af of jij er nog weleens aan terug denkt, of je spijt hebt van je daden. Of je nog steeds zo ziek bent, of je er voor in behandeling bent geweest of is pedofilie helemaal niet te behandelen?

Want dat is wat je in mijn ogen bent, een pedofiel die opgewonden wordt van jonge meisjes of misschien ook wel jongens.

Iedere ouder waarschuwt zijn of haar kind dat het niet moet mee lopen met iemand die zegt dat hij jonge katjes thuis heeft, of lekkere snoepjes. Zo ook mijn ouders, maar jij was een buurman uit onze straat en je had nota bene zelf 3 kinderen waarvan de jongste nog een baby was.

Dat jij andere bedoelingen had toen je me jullie schuur in lokte met snoepjes had ik niet kunnen weten. Trouwens ik was pas 5, een kleuter die nog helemaal niet weet wat goed of slecht is.

Toen dit allemaal uit kwam bleef jij gewoon in hetzelfde huis wonen met je gezin en begroette je me iedere keer weer alsof er nooit wat gebeurd was. Een aantal jaar geleden kwam ik je nog eens tegen in de karwei, ik heb me omgedraaid en ben toen zonder mijn spullen naar huis toe gereden. Ook een van je zoons ben ik eens op een verjaardag tegen gekomen, ook toen moest ik me inhouden om niet naar huis te gaan.

Wat denk je dat dit allemaal met mij heeft gedaan? Waarschijnlijk heb je daar nooit over nagedacht maar na die middag in jou schuurtje begonnen mijn dwang handelingen, zo stelde ik mezelf gerust en leerde ik mezelf aan dat als ik bepaalde handelingen maar deed het nooit meer zou gebeuren. Jarenlang heb ik dit voor iedereen kunnen verbergen, tot ik zelf kinderen kreeg en na de geboorte van mijn 3e kindje in therapie ging. Na een groepssessie durfde ik eindelijk te vertellen hoelang ik al last had van mijn angst en dwangstoornis.

Door wat jij mij hebt aangedaan heb ik EMDR nodig gehad om het trauma te verwerken, al vraag ik me af of je zoiets ooit verwerkt? Ik kan er nu over praten, verdriet voert niet meer de boventoon. Haat wel, ik vind je een verschrikkelijke man. EMDR heeft mij sterker gemaakt want de eerst volgende keer dat ik je tegenkom ga ik de confrontatie wel aan. Dan zal ik je zeggen wat ik van je vind.

Op Facebook zag ik dat je dochter inmiddels 2 kindjes heeft, en je zoon nog niet zolang geleden ook vader is geworden. Ik hoop met heel mijn hart dat hun kinderen niet hetzelfde overkomt als wat mij is overkomen. Weten jou kinderen eigenlijk wat jij hebt gedaan? Of is dat in de doofpot gegaan?

Door jou vind ik het moeilijk mijn kinderen bij iemand anders te laten spelen als ik er zelf niet bij ben. Ik ben namelijk door jou met mijn neus op de feiten gedrukt, jij hebt me laten inzien dat ook aardige buurmannen met kinderen viezerikken kunnen zijn.

Ergens hoop ik dat deze blog jou bereikt. Om je er van bewust te maken dat na 27 jaar ik die ene middag nog steeds niet ben vergeten.

Marjolein