Een brief aan jou mijn lieve Luca

Lieve Luca,

Je bent alweer 4,5 maand bij ons, een cadeau, een geschenk en mijn allergrootste liefde!

De aanloop naar je geboorte was zwaar, een lange weg, maar doordat papa en ik dit hebben meegemaakt, ons er samen door heen hebben moeten slaan, maakt dat onze liefde voor jou echt niet groter kan zijn dan hij nu is.

Wat maak je ons gelukkig, lachend halen we je uit bed en we leggen je in de avond er weer lachend in, je hoort erbij, alsof je altijd al bij ons bent.

Als ik naar je kijk wordt ik overspoeld door emotie, alles door elkaar. Ik voel me trots, trots dat je het zo goed doet. Trots dat je zo goed in je vel zit. Trots dat jij, jij bent.

Ik voel me blij, blij als ik naar je vrolijke lach kijk, blij als ik denk aan het geluk dat jij ons gegund bent.

En ik voel angst, angst voor je toekomst waar we geen controle over hebben, angst voor als ik de kranten lees en het nieuws kijk, want wat doen mensen elkaar nare dingen aan. Elke dag is er wel een kind vermist, vermoord of zijn gezinnen verscheurd. Ik wil er niet aan denken, maar het ontroerd me en dan houd ik je stiekem nog eventjes wat langer dicht tegen mij aan. Deze angst zal ik mee moeten leven, want een moederhart maakt zich altijd zorgen om haar kind(eren).

Elke dag ben ik intens gelukkig als ik je zie, ruik en aanraak. Ik laat van binnen een traan van blijdschap als jou handjes naar mij rijken, je heerlijk naar me lacht, hoe je bijna in mij kruipt en hoe heerlijk je in mijn armen in slaap kan vallen en vooral hoe dankbaar je kijkt als je ons ziet.

Ik mis je als ik niet bij je kan zijn, ik mis je als je heerlijk ligt te slapen.

Ik hoop dat je mag opgroeien in blijdschap en je positieve karaktertje die nu al zo duidelijk zichtbaar is zich sterk houd in een wereld die steeds grijzer/ minder kleurig wordt.

Lach, Leef en geniet!, doe waar jij gelukkig van wordt, wordt de persoon die jij wil zijn. Wij zullen altijd achter je staan.

Je bent een deel van ons, van onze liefde voor elkaar,

Liefs, mama