Een achtbaan van emoties.

Een paar maanden geleden ging ik naar de huisarts. Ik had het gevoel alsof ik met alles tegen een muur op liep. Ik maakte niks af, banen die maar van korte duur waren en mijn verleden wat parten speelden. Ik heb m'n hele verhaal gedaan. Alles kwam aan bod: pesterijen, (seksueel) misbruik, angsten, emoties etc. Ze vond mij dapper en verwees me door naar een therapeut binnen de praktijk. 

De therapeut was een enorm aardige man waar ik me bij m'n gemak voelde. Ook hier vertelde ik alles wat ik had meegemaakt. Hij vertelde me dat hij mij kon doorverwijzen naar GGnet. Ik moest een vragenlijst invullen en het kwam al gelijk naar voren dat ik PTSS heb. Niet veel later stond ik op de wachtlijst, en een paar maanden later werd een afspraak gemaakt voor me. Echter, in de tussentijd kreeg ik een nieuwe baan. Dolblij als ik was, begon ik meteen fulltime met werken. Therapie kwam alleen nu niet meer aan bod. 

Omdat het allemaal zo goed ging en ik me goed voelde vond ik het niet nodig om naar de beste man toe te gaan. Ik had het gevoel alsof ik alles onder controle had. Daar kwam bij dat ik me het niet kon veroorloven om elke keer vrij te nemen. Het ging goed op het werk. Ik kreeg nieuwe taken erbij waar ik trots op was. Maar dit was eigenlijk het begin van een emotionele achtbaan. Ik werd vreselijk onzeker, wist niet wat mijn baas van me vond, ik vroeg me af of ik het allemaal goed deed en merkte dat ik fouten ging maken. 

Maar ondertussen hield ik een masker op, alles ging goed. Ik had een masker op, mensen konden niet zien hoe ik me daadwerkelijk voelde. En ik werd alleen maar onzekerder. Toch had ik de stap genomen om halve dagen te gaan werken. Het ging helemaal niet goed. Ik kwam in een wereld van emoties. Alles kwam omhoog. Ik had nergens zin meer in, het huishouden liet ik voor wat het was en de kinderen kreeg het daaronder te lijden. Ik werd te makkelijk, kon weinig opbrengen en werd lui. Gelukkig ving mijn man mij goed op, en verbeterde mijn fouten. 

Sinds een paar weken gaat het eigenlijk alleen maar slechter. Ik kan mijn emoties niet te baas. Op het werk geen weerwoord en accepteer alles. Tegenover mijn kinderen steeds strenger, vooral tegen mijn zoontje, die dat absoluut niet verdiend, hij is mijn alles. Wanneer dat gebeurd, komen er emoties los en kan ik alleen nog maar huilen. Alles gaat heen en weer en ik kan geen kant op. Ik weet het, ik moet en zal hulp zoeken. Dit gaat verkeerd.