2 jaar geleden
Dwanggedachten, het beheerst soms mijn dagelijks leven.
Wanneer je zelfs een etentje met je vriendinnen moet afzeggen omdat de dwang de overhand neemt.
Ik heb wel eens een programma gezien met mensen die dwang hebben, in allerlei vormen. Zelf vond ik het altijd heftig om naar te kijken, wat lijkt het me moeilijk om daar de hele dag mee bezig te zijn, denk ik dan. Tellen, teruglopen, alles hele dagen controleren; het kwam allemaal voorbij. Nooit gedacht dat ik hier zelf ook mee te maken zou krijgen.
Het gebeurt vaak bij heftige gebeurtenissen, dat is wat ik wist. Het is natuurlijk een heel heftig en zwaar jaar voor ons thuis. Het begon met bepaalde routes ontwijken: daar mag ik niet lopen, want dan overkomt mij dit. Is dit echt, dacht ik? Denk ik echt zo? Ik schrok ervan, maar mijn gedachten waren zo sterk dat ik wel om móest lopen. Het was tegen mijn principes in, maar ik begon te zweten en te trillen en de tranen sprongen in mijn ogen. De angst nam de overhand en ik voelde aan alles dat het niet goed was.
Eigenlijk had ik de hoop dat het zou slijten, maar het is een vorm van controle hebben en dat heb ik altijd wel gehad. Het ging van 1 naar 2 naar een hele hoop dwanggedachten. Ik zocht hulp bij de psycholoog, ze hoopte mijn angsten met EMDR-therapie wat weg te nemen en alles opnieuw een plek te kunnen geven.
Bij mij gebeurde het tegenovergestelde. Nachtmerries, zweten en de dwanggedachten namen sterk toe. Elke dag kwam er weer een dwanggedachte bij. Je kunt het zo gek niet bedenken: een stukje teruglopen, de kraan drie keer vastdraaien, het fornuis controleren, mijn ogen van links naar rechts bewegen. Zoals ik het zelf nu typ, heb ik het idee dat dit niet over mij gaat. Ben ik dit?
De kleur blauw is momenteel een grote afkeer. Als ik op controle moet en mijn partner komt met een blauwe trui naar beneden, dan vraag ik hem een andere kleur aan te trekken. Hij weet gelukkig de situatie en begrijpt me.
Dit weekend werd ik wakker. Ik had een etentje met vriendinnen waar ik me al maanden op had verheugd. Ik had zelfs een leuk jurkje besteld voor deze gelegenheid. Ik werd wakker. Onrustig, zweten, tranen en vooral veel angst. Een jaar geleden hadden we ditzelfde etentje, net voordat ik in de rollercoaster was beland. Mijn gevoel weet dat ik gezond ben, en dat alles nu goed gaat. Maar de controledwang nam weer de overhand. Ik nam kalmerende middelen om mezelf rustig te krijgen. Tot het laatste uur heb ik getwijfeld, maar ik kon niet gaan...
Mijn vriendinnen hebben begrip voor de situatie, daar zijn vriendinnen voor. Maar ik besef des te meer dat ik écht meer hulp nodig heb van gespecialiseerde therapeuten. Helaas zijn de wachtlijsten eeuwig lang momenteel. Voor nu heb ik de controle over mijn eigen lichaam, zolang ik de medicatie maar neem. Ik kom hier eigenlijk nooit voor uit, maar laatst had ik een poll geplaatst en het verbaasde mij hoeveel procent van mijn volgers had aangegeven dit ook te ervaren. Dat was fijn, ik ben niet alleen hierin. Bijna niemand weet van deze situatie af, niemand heeft het door. Maar soms mag je ook een gevoelig stukje van jezelf delen om andere mensen te laten zien dat ze niet de enige zijn in deze situatie.
Kun je ook lezen: "Slecht nieuws, de kanker is terug"
CR
O nee toch, wat rot voor je! Verschrikkelijk is het en helaas heel herkenbaar. Ik heb/had het echt al zolang en het heeft ook een hele tijd mijn leven beïnvloed. Zo was ik een uur bezig vanaf het moment dat ik dacht "ik ga naar bed" tot het moment dat ik er daadwerkelijk ik lag. Gek werd ik er van. Op een gegeven moment besloot ik het hardop te zeggen om mezelf te laten realiseren dat het maar een gedachte is. Ik heb me heel erg verdiept in ons brein en realiseerde mezelf dat iedere keer dat ik "toegeef" aan die gedachte, dat ik de controledrang sterker maak. Zo werkt ons brein, het houdt van gewoontes en des meer je iets doet, des te sterker die neuronen worden. Dit wetende, begon ik het anders te bekijken.. want als dit zo werkt, kun je jezelf dus trainen. Iedere keer als ik zo'n dwanggedachten had, stond ik er bij stil, zei het evt hardop (dan klinkt het minder eng, minder dwingend en minder zoals jij) en zei dan, nee.. ik doe het niet, het is maar een gedachte. Mijn gedachten zijn niet zo sterk om ... (iets wat er zou gebeuren als je het niet doet) te veroorzaken. Dus ik maakte er een meer logische situatie van. Voelde ik als nog die enorme drang? Ja zeker. Ik stond stil bij dit gevoel en ging bewust iets anders doen, wetende dat ik hiermee mijn brein train om te stoppen met die gedachtes. Het werd steeds minder en minder tot dat ik er eigenlijk geen last meer van had. In stressvolle periodes komen de gedachtes wel eens terug, maar dan pas ik bovenstaande weer toe en zeg dan ook tegen mezelf: oké ik voel me overrompeld, gestrest.. het is allemaal wat veel en mijn brein pakt terug op een oude gewoonte. Het is oké. Voor mij een signaal dat ik het wat rustiger aan moet doen, moet opladen, aan mezelf moet denken, minder in mijn hoofd moet leven. Ik ken jouw situatie niet, ik lees dit toevallig.. maar hopelijk heb je hier iets aan. Ik weet oprecht dat het heel moeilijk is. Maar onze gedachtes zijn maar gedachtes en gedachtes creëren emoties (en andersom).. als we ons dit realiseren, dan komt er besef dat je een keuze hebt tussen de gedachte en uitvoering. Onze gedachtes zijn wij niet, hoe gek dat ook klinkt. Onze gedachtes zijn aangeleerde patronen, aangeleerd in onze jeugd, aangeleerd door angst etc etc. Des te meer je je gevoel er laat zijn, niet tegen vecht, en je je gedachten gewoon ziet als iets gecreëerd vanuit jouw brein om jou te beschermen.(controle terug te krijgen), des te minder het zal worden. Heel veel.succes!