Dwalen en tranen

2021. Onze jongste dochter word geboren. Een zalige fijne mooie geboorte. Vergeleken met mijn oudste. De dagen gingen soepel, lockdown, heerlijk. 

Na een paar maanden zag ik mijn man. Of eigenlijk zag ik hem niet. Hij was mentaal niet aanwezig. Hij dwaalde ergens tussen het hier en nu. Ik gooide het op de baby fase, huiswerk, corona, veel thuis. Naarmate de weken maanden langs kropen zag ik hem meer afdwalen. Praten kon hij niet. Alles uitte zich in boosheid onmacht vluchten. 

2022. Ik wil niet meer verder met je. Daar stond ik, vrijdag avond net thuis van werken met mijn jas nog aan. Sorry? Waar komt dit vandaan? 

Hij vetrok zonder pardon en van tranen kroop ik in woede. Hij was weg. Waar hij was wist niemand. Hij wist het zelf denk ik ook niet als ik nu terug kijk op die fase. Daar stond ik dan, met 2 kleine dochters aan mijn hand zogenaamd sterk te zijn. Soms happend naar adem, redenen, lucht. 

2022 najaar kwam hij thuis. Vreemd genoeg was ik het punt bereikt om afscheid te nemen. Ik wilde wel maar wist niet hoe. Het moment van die knuffel tranen en woorden brak mij. Brak hem. 

Of vreemd. Het was geaccepteerd. Geen idee wat er speelde maar plots kwam het er uit. 

Zijn leven. Alles wat ik niet mocht weten van zijn werk. Alles wat hij had meegemaakt binnen zijn defensie functies. Alles wat hij had gezien gevoeld geroken en hoe verdwaald hij was. Als een kleine jongen brak hij in tranen. Een leeg hoopje mens. Die dwaalde tussen verschillende werelden. Ik moest naar adem happen. Relativeren relativeren en niet mijn eigen verdriet en pijn aan hem geven. Ik moest naar hem luisteren. 

De volgende dag spraken we niet.. de weken daarna sliep hij op de bank of op zolder. Als 2 vreemden leefden we langs elkaar heen. Beide geen idee wat we hier mee aan moesten. 

2023 januari

Ik kan niet meer. Ik ben op. De rek is eruit. Het is genoeg. Je moet weg. Je moet vechten met je demonen. Mggz kwam langs en sprak met hem. Met mij. Per direct werd de opname lijn in gezet. 4 maanden klinische opname voor veteranen. Nog een keer knalde mijn wereld in elkaar. Later die dag met mijn dochters aan mijn hand. Niets wetende kleine lieve meisjes. 

Na een mggz traject en intakes en comitment gesprekken is het moment daar. 

Juni 2023

Hij pakt zijn tassen. Alsof hij weer 4 maand op uitzending gaat. Dat zijn we gewend. Gelukkig.. 

Hij pakt mijn boodschappen auto en vertrekt om zich te melden om 10uur. Een knuffel kon er van af. Ik sluit de deur en breek. Ik ga op de trap zitten. De kinderen zijn op school/opvang en ik krijg adem. Ik adem. Ik krijg lucht. Ik dwaal tussen het toen en nu. Geen idee hoe verder maar ik moet verder voor de meiden. Werken, school, opvang, halen, brengen, moederen, kok zijn, huishoudster zijn en de emotionele lading dragen. Het is mijn lot. Zijn lot. 

Over 8 weken zal het ontslag zijn. Het loopt allemaal stroef. Ik hik er tegen aan. Ga volledig in de weerstand. Alles in mijn lijf schreeuwt van woede verdriet rouw en angst. Ik word prima bij het proces betrokken en de mggz is er voor mij maar fuck he.. hoe gaan we dit overleven. Ik. Wij. 

Ik dwaal tussen toen, hier, nu en later. Ik krijg mijn benen niet op de grond en mijn hoofd niet op orde. De rek is eruit, ik ben moe. Maar ga door en door en door voor de meiden en probeer zo goed mogelijk voor mijzelf te zorgen. Ik had nooit geweten, gedacht, dat dit, ptss, complexe ptss, zo veel impact op een leven kon hebben. De opname, de afstand, de pijn, de onmacht, het verdriet, het loslaten, het vergeven, het accepteren, het meebewegen, het begrenzen, het stoppen en weer doorgaan. 

x