Duizelingen na thuiskomst

Nadat we thuis zijn gekomen met onze kleine was het enorm spannend, maar ook zo fijn om weer thuis te zijn. Al snel na thuiskomst kreeg ik last van duizelingen, zo erg dat ik gewoon omviel midden in de woonkamer of van de bank af viel. De dag na thuiskomst werd ik zo duizelig dat alles zwart werd voor mijn ogen en ik blijkbaar even ‘weg’ ben geweest. Dit is me nog nooit eerder overkomen, ik heb geen idee wat er aan de hand was.

Mijn kraamzorg maakte zich zorgen over me dus belde de verloskundige praktijk. Het enige dat ze te horen kreeg ‘voor de bevalling waren de ijzerwaardes van mevrouw in orde, dus niks aan de hand’. Inmiddels was het zondag en waren we al voor de tweede dag thuis. Het zat me niet lekker, maar het zal er wel bij horen. Ik ben nooit eerder bevallen dus ik had verder geen idee hoe ik me zou moeten voelen.

Nadat de kraamzorg meerdere keren naar de verloskundige gebeld had en het telkens weggewuifd werd, was mijn vriend het beu. Hij belde de gynaecoloog. Na vijf keer bellen, omdat er telkens vergeten werd terug te bellen, gaven ze aan dat het geen gynaecologisch probleem was en ik het aan de huisarts voor moest leggen.

De assistente van de huisarts kwam langs en alles was in orde. Mijn temperatuur, mijn bloeddruk etc. Toch gaf de assistente aan: ‘ik denk een lage bloeddruk, dus je moet aan de 24-uurs meting’. Ik ben bekend met een hoge bloeddruk dus ik had er al een hard hoofd in. Ook het idee dat ik 24 uur met zo’n apparaat aan mijn arm moest lopen en mijn arm dan per direct moest kunnen ontspannen, gaat niet heel handig allemaal met een pasgeboren baby. Maar goed, alles voor de gezondheid dus aan de meting. Na anderhalve week kreeg ik te horen dat er niks aan de hand was en mijn bloeddruk perfect in orde was. Weer terug bij af.

Aangezien ik nog andere klachten had behalve duizelingen wilde de assistente (mijn huisarts niet gezien of gesproken..) mijn bloed laten prikken. Alle waardes in orde (dus ook ijzer). Ik wist het niet meer. Ik kreeg van de verloskundige te horen dat het tussen mijn oren zat, dus dat ik me bij wijze van gewoon aanstelde. Ik begon dit te geloven.

Ook tijdens de nacontrole zei de gynaecoloog dat het bij het ontzwangeren hoorde, dus dat er niks aan de hand was. Ik wilde dit geloven, maar ik kon tot op heden nog steeds niet de trap af met mijn eigen kind, ik kon haar niet staand verschonen, ik kon geen auto rijden en ik kon niet eens opstaan met mijn kind omdat ik dan ter plekke omviel.

Eind november moest ik voor controle van bloeddruk naar de internist. Hij vertelde me dat mijn waardes er perfect uit zagen en dat ik maar veel moest rusten en slapen. Dan zou het vanzelf beter worden. Mijn vriend heeft vervolgens alles gedaan. Alle nachten, bijna alle voedingen, bijna alle luiers. Mijn duizelingen leken wat af te nemen, maar kwamen in de loop van de dag toch net zo hard weer terug.

Nadat ik weer een aantal keer bij de bekkenfysio was geweest, vertelde ze me dat haar man gespecialiseerd was in nek en rug. Zij vertelde dat duizelingen kunnen komen vanuit je spieren, omdat het dan het een en ander afknelt. Ik ben gestopt bij de bekkenfysiotherapeut en ben gestart bij haar man. Ik vertelde mijn verhaal, mijn klachten en hij gaf aan dat dit best kon komen door de spieren in mijn nek. Het zat allemaal goed vast, dus we startten aan de volgende poging om mijn duizelingen over te laten gaan.

Ook ben ik sinds de duizelingen enorm gevoelig voor prikkels. Tijdens een babyshower van een vriendin werd verteld dat een osteopaat vaak kan helpen bij de klachten die ik heb. Ik ging dus naar de fysiotherapeut en de osteopaat. Elke week ben ik door beide personen behandeld. Het leek wat beter te worden, maar over ging het niet.

Wekelijks lag ik huilend op de grond. Ik dacht dat de duizelingen nooit over zouden gaan, ik was bang dat ik voor altijd zo zou moeten blijven leven. Het klinkt misschien overdreven, maar op een gegeven moment is het zo moeilijk om positief te blijven. Onze dochter reageerde ook nog amper op me en reageerde vooral op mijn vriend. Hij zorgde immers dag en nacht voor haar, omdat ik het simpelweg niet kon. Ik deed wat ik kon, maar zodra ik heel moe was werd ik nog duizeliger dan anders.

Na een kort overleg waren mijn vriend en ik eruit. Ik ga weg bij mijn huisarts en ik sluit aan bij die van hem. Aangezien ik mijn eigen huisarts in dit hele proces nog niet gezien had, voelde het niet fijn om bij die praktijk te blijven. Ook had ik al wat langer mijn twijfels. We waren ook benieuwd of zijn huisarts andere vermoedens had en of ze misschien nog wat anders voor me kon betekenen.

Ik heb gelijk een afspraak gemaakt met de huisarts en zij gaf aan dat ze een postnatale depressie vermoedde. Ik werd doorverwezen naar de POP-poli in het ziekenhuis en ik zou een afspraak bij de psychiater krijgen. Dit zou ongeveer zes weken duren. Na een aantal weken toch nog maar een afspraak bij de huisarts gemaakt, omdat ik de afgelopen weken telkens aan kwam. 1-2 kilo per week, ik durfde amper nog te eten. Ik heb al overgewicht, was mijn zwangerschapskilo’s nog niet kwijt en ik bleef aankomen. Zo frustrerend was dit. Nadat we een afspraak bij de huisarts hadden gemaakt, gaf ze aan dat ze mijn bloed zou laten controleren en dat ik anders naar een diëtist werd doorverwezen.

Het verlossende woord van de huisarts kwam. Mijn schildklier werkte te traag. Het hormoon dat normaal gesproken wordt gecontroleerd, week niet af. Het andere hormoon echter wel. Dit verklaarde het aankomen in gewicht, mijn extreme vermoeidheid, het (soms) tintelende gevoel in mijn handen. Alles viel op z’n plek, maar mijn duizelingen nog niet echt helemaal.

Een week later moest ik naar de psychiater. Hij gaf (gelukkig) aan dat ik geen postnatale depressie heb, maar wel dat ik waarschijnlijk onder andere door mijn schildklier een paniekstoornis heb opgelopen. Ook de uitspraken van verloskundigen etc. zorgden ervoor dat ik enorm onzeker werd en dit triggerde mijn stoornis ook. Ik heb nu zes weken medicatie voor mijn schildklier en ga sinds kort in therapie. Ik moet nog ‘goed ingesteld’ worden voor mijn schildklier en ik heb nog een aantal sessies met de psycholoog te gaan, maar we zijn op de goede weg. Helaas wil mijn lichaam de extra kilo’s nog niet kwijtraken..

Ik ben nu aan het leren hoe ik moeder moet zijn, ik zorg nu ‘al’ een maand alleen voor haar en ik begin een band met haar te creëren. Ik typ dit met tranen over mijn wangen, maar ik kon het eerder echt niet.

Lieve dames, vertrouw te allen tijden op je gevoel!