Dromen kunnen niet altijd uitkomen

Alweer een hele poos geleden dat ik hier iets heb geschreven. Ik wist even niet zo goed waarover.. Terwijl er misschien wel genoeg te schrijven valt. 

Allereerst zal ik jullie even bijpraten over hoe het gegaan is met de bestralingen van mijn man. Half februari zaten ze erop en al met al mogen we niet klagen. Het was/is zwaar maar het is goed gegaan. Ofja, of het wat gedaan heeft horen we volgende week. 

Hij is helaas wel heel erg moe sindsdien en ook heeft hij opeens meer kleine epileptische aanvallen. We hebben hierover contact met de neuroloog en het zou het volgende kunnen zijn. 1) de bestraling heeft beschadigingen in zijn hersenen gemaakt die er nu voor zorgen dat hij deze aanvallen heeft. 2) een of beide tumoren zijn actief... Helaas beide opties niet heel fijn nieuws om te krijgen. Maar als ik dan mag kiezen doe maar optie 1. Al met al hebben we dus wel al weer wat meegemaakt. En die hele corona crisis draagt hier niet echt aan bij... 

Volgende week de uitslag... Spannend... Doodeng... Ik ben bang voor slecht nieuws, maar wil dat liever niet hardop uitspreken. Maar ja, ik ben bang... Bang voor de woorden dat 'er niks meer aan te doen is' en daardoor ook meteen stil jaloers op alle mensen waarbij het allemaal goed gaat en waarbij dromen wel uit kunnen komen. Want wij weten al: onze droom komt nooit meer uit. Natuurlijk is de allergrootste droom dat dit hele gedoe nooit geweest is. Maar dat kan nu eenmaal niet. Dus maak je nieuwe dromen. Toen kwam onze droom om samen kinderen te krijgen. Een geschenk, zo zie ik dat echt. Want ik weet als geen ander (kraamverzorgster hierzo) dat het niet vanzelfsprekend is voor iedereen. En we hebben al een prachtig geschenk hier rondlopen. Onze Suze (20 maanden inmiddels). Maar weet je wat mijn droom altijd was. 2 kinderen. 2 kinderen van ons samen. Zodat ze altijd een broer of zus zouden hebben om mee te spelen of om tegenop te kijken. Maar dat gaat dus waarschijnlijk nooit gebeuren. Suze zal enigskind zijn... En dat vind ik vreselijk. Het knaagt steeds meer aan me. En ik vraag steeds vaker aan mezelf : zou het niet gewoon kunnen? Een tweede? Maar eigenlijk weet ik het antwoord al. Het gaat echt niet. Stef l trekt het amper met alleen Suze. En dat wordt juist steeds een beetje malkelijker. Nog een keer weer een baby erbij, met slapeloze nachten wordt voor hem echt te zwaar. Dus nee, dromen kunnen niet altijd uit komen. En dat is zwaar, rot, stom en verdrietig tegelijk. Want al die dames die toen tegelijk zwanger waren met mij, zijn inmiddels weer zwanger. Klaar voor een tweede.. En broertje of zusje erbij.. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar dat is het dus niet!!! Dus ik ben heel erg aan het proberen om te genieten van de dingen die ik nu heb. Want wij hebben tenminste een mooi meisje. Terwijl er nog zo veel zijn die dat nog niet hebben maar wel echt hopen/willen. En dus ik moet blij zijn met wat ik heb, ook al is dat soms heel zwaar...