Drie roze jurkjes

Een derde kindje was voor mij uitgesloten.

Waarom zou ik als een alleenstaande moeder van twee kinderen in godsnaam nog een kind willen met een ander? Sowieso was het niet mijn ambitie om verschillende kinderen van verschillende mannen te hebben en bovendien was ik gezegend met twee gezonde kinderen die het geweldig met elkaar konden vinden. Voor mijn gevoel zou ik de goden verzoeken door toch de biologische drang om mijzelf voort te planten toe te laten. Doen we niet en daarmee basta.

Nu heb ik geen man dus die vraag was toch niet aan de orde en om ongelukjes zo min mogelijk de kans te geven heb ik vorig jaar een spiraal laten plaatsen. Toch was ik realistisch genoeg om mij te bedenken dat ik nog veel te jong was voor zo’n definitieve beslissing. Als ik de vraag kreeg van een man of ik nog een kinderwens had zei ik altijd ‘’weet ik niet, maar ik denk het niet’’. De echte reden waarom ik het niet wilde is omdat ik bevallen gewoon echt super eng vind. Mijn ervaring daarin is nou niet bepaald rooskleurig dus de gedachtes ‘’gebeurd mij toch niet’’ kwamen niet meer in mij op. Er kon van alles mis gaan en als het allemaal goed gaat dan is dat gewoon een groot geluk. Ook al ging mijn tweede bevalling perfect, ook daar liep ik met mijn kop tegen de lamp. Waarom risico’s nemen als je al gelukkig genoeg bent, Toch?

De mensen uit mijn omgeving en de mensen die vaker blogs van mij hebben gelezen weten dat ik wederom met mijn kop tegen de lamp ben gelopen. Want wie gezonde kinderen op de wereld heeft gezet, kan kennelijk ineens te maken krijgen met een ernstig ziek kind. Dat weet je wel, maar dan denk je altijd ‘’dat gebeurd mij niet’’ of in elk geval tenminste ‘’dat gebeurd mij hopelijk niet’’. Van de zomer riep Emy nog dat ze toch echt even met haar zusje had overlegd en dat het toch echt wel weer tijd is voor mij om verliefd te worden. Emy en Lisa waren namelijk wel klaar voor een broertje of zusje. Het liefst een zusje natuurlijk, maar een broertje konden ze ook wel accepteren. Zolang er maar een baby kwam die ze konden knuffelen en verzorgen. Geloof mij, voor die baby zelf zou het ook beter zijn als het een meisje zou zijn. Een jongetje zou helemaal gek worden van die twee grote tutzussen om hem heen die de hele dag met hem zouden sjouwen, denk ik dan. Ondanks dat ik jaren geleden ooit eens heb gedroomd van 3 meisjes in roze jurkjes die achter elkaar aanrenden op een grasveld, denk ik toch echt dat een 3ekindje er gewoon nooit zou komen. Ik was nog geen 30 en had twee kinderen. De jongste zou bijna af mogen zwemmen voor A. Weetje hoe relaxed!? De tropenjaren zijn voorbij en ik geniet daar met volle teugen van. Hoe ouder ze worden hoe leuker ik het vind. En dus beantwoorde ik die vraag met de woorden ‘’ Ik weet niet of er nog een baby komt, ga er maar niet vanuit’’.

En toen werd Emy acuut heel erg ziek. Zo ziek dat ze 5 weken later overleed. Ze was nog maar net een uurtje overleden of ik zei al tegen mijn ex ‘’Ik wil echt geen derde hoor!!!’’. Want eigenlijk voelde ik hem al aankomen. Ik was gezegend met twee gezonde meiden en ik was gelukkig. Alle argumenten die ik had om geen derde kindje te willen, waren ineens geen argumenten meer. De dagen die daarop volgde kreeg ik wel eens de opmerking ‘’je bent gelukkig nog jong genoeg. Mocht je er nog eentje willen dan kan dat nog’’. Ik werd boos om die opmerking. ‘’NEE’’! Ik wilde twee kinderen en die heb ik gekregen. Ik heb de twee liefste en leukste kinderen gekregen die ik mij kon wensen.

Nu 4 maanden later staat het stapelbed van de meiden er verlaten bij. Elke ochtend maak ik 1 broodtrommel klaar ipv twee en ik zie hoe mijn jongste haar best doet om zo snel mogelijk een vriendinnetje te vinden als we naar een speeltuin gaan. Ik breng 1 kindje naar bed in plaats van 2 en dat ene kindje vraagt dan nog eens ‘’wanneer word jij weer verliefd? Ik wil zo graag weer een zusje’’.

Ik drukte haar die avond dicht tegen mij aan en beantwoorde haar vraag zachtjes met de woorden ‘’Ik weet het niet lieverd, maar ik hoop dat het er ooit nog eens van komt’’. En terwijl ik dat tegen haar zeg zie ik diezelfde drie meisjes in hun roze jurkjes over dat ene grasveldje rennen. De grootste vervaagd een beetje, maar ze is er wel….. en ze lacht.