Dorp versus stad
In het zonnetje op een bankje in Utrecht zit ik te mijmeren over de stad die ik mis.
Een aantal jaar geleden gingen we een groter huis zoeken. We woonden in een ini mini appartementje in lombok Utrecht. Al snel werd duidelijk dat Utrecht vrijwel onbetaalbaar is en we gingen buiten de grenzen van de stad opzoek.
Na een aantal weken vonden we een riante eengezinswoning in Driebergen. Onze vrienden verwelkomde het nieuws met hoongelach. Gaan jullie in een dorp wonen?
Voor mezelf had ik het helemaal gerechtvaardigd. Lekker rustig, genoeg opvang mogelijkheden en dicht genoeg bij de stad als je iets leuks wil doen. Een aantal jaren later komen we terug op deze beslissing, want wat missen we het bruisende stadsleven.
In ons dorp is er twee keer per jaar iets te doen, carnaval en de wielerronde. Verder moet je toch echt naar Utrecht voor een drankje of een feestje want in Driebergen zit welgeteld 1 café. De stad is trouwens ook veel verder weg dan gedacht als je even een terrasje wil pakken. En dan is er nog het gebrek aan mogelijkheden om iets te ondernemen als nieuwe ouder. Er is in een klein dorp gewoon weg weinig aanbod. En het aanbod in opvang is maar karig. Je hebt geen wachttijden, maar daar is dan ook alles mee gezegd. En die tuin klinkt leuk, maar staat overdag de hele dag op de tuin dus er in zitten is niet te doen en het onderhoud, grmbl.
Ja na een aantal jaar komen we tot de conclusie dat we verworden zijn tot stadsmensen en met geen mogelijkheid kunnen aarden in een dorp wat we zo geïdealiseerd hadden.
Dus opzoek naar het stadse leven. En ondertussen geniet ik nog even van het stadspark voordat ik straks weer naar mijn ingeslapen dorpje fiets.