Door de mangel

Afgelopen vrijdag ben ik compleet door de mangel gehaald. Een lieve medemoeder van school stelde voor om een keer samen te gaan sporten. Ik probeerde dit eerst nog uit te stellen in de hoop dat het daarna afgesteld zou worden, want hoe kan ik als rondvormig moedermens met amper conditie nu samen met een afgetrainde ander moedermens gaan staan zweten? Volgens mij had ze mij door. Dus toen ze mij nogmaals vroeg zegde ik maar toe. En ik ben dankbaar dat ze zo volhardend is geweest!

Maar mijn god… Drie dagen later zijn we en ik kan nog steeds niet zonder kreunen en steunen gaan zitten, opstaan, traplopen en fietsen. Stapvoets wandelen lukt, staan is ook prettig en gelukkig kan ik mijn baby nog dragen. Lachen om mijzelf is mijn pijnstiller. En de kusjes die ik op de bolle wangen van mijn baby kan geven. Ze zeggen dat leer- en groeiprocessen met pijn gepaard gaat, dus ik dacht: wat kan ik hier nu van leren?

Allereerst vond ik het super confronterend om na deze work out te voelen hoe ‘stuk’ mijn lichaam was. De meest slechte gedachten kwamen naar boven drijven: je bent dik, je hebt geen conditie, je lichaam is vet en slap, je zorgt niet goed voor jezelf, je zal nooit een fitte en gezonde moeder zijn. Ik aanschouwde ze en gedurende het weekend kon ik ze weer loslaten, wetende dat dit alles niet waar is. In het moment kan ik mijzelf omarmen zoals ik ben. Dit heb ik de afgelopen jaren steeds gedaan. Maar op de een of andere manier heb ik hierdoor niet gekeken naar diep verscholen patronen. De mangel heeft ze uit mij geperst. Ik zie ze nu en ik ben er klaar voor om dat wat mij niet langer dient echt los te laten.

Als kind en puber was ik obees. Niet alleen ik: het was/is een familietrekje - of kwaal beter gezegd - in mijn vrouwenlijn. Op mijn zestiende ben ik uit huis gegaan en vlogen de kilo’s er vanaf. Ook al heb ik de afgelopen achttien jaar zo veel geleerd en mogen loslaten, er zijn letterlijk nog overtollige kilo’s die als oude karma om mij heen hangen. Als er iets is wat ik niet wil doorgeven aan mijn kinderen is het dit wel…

‘Waar heb je nu door deze ervaring behoefte aan?’ vroeg de sportieve medemoeder van het schoolplein. Na het doorvoelen van deze vraag werd het voor mij helder dat ik fysiek lichter wil worden. Het voelt alsof mijn geest en mijn spirit mijn aardse lijf zijn ontgroeid. Ik leef veel lichter dan twintig jaar geleden en toch… Het is tijd om oude ballast en angst voor leegte los te laten.

Ze belooft mij dat iedere work out elke keer wat leuker en fijner gaat worden en geeft mij alle vertrouwen dat ik over een jaar een happy-fit-girl-mom bent. En weet je? Ik kan niet wachten totdat mijn lichaam weer hersteld is en ik mijzelf opnieuw in het zweet kan gaan storten.

Mochten er moeder zijn die zich herkennen in mijn verhaal en voelen dat ze gezellig met mij meewillen doen: kom gewoon meedoen. Op Facebook heb ik een groep gemaakt om elkaar te inspireren en te motiveren: FEM - Fit & Energiek Moederschap. Ook op Insta te volgen.