Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten

Lieve Jort, je geboortedag kom eraan. 15 juni 2017, de dag die me voorgoed zou veranderen. De maand juni is sinds jouw komst niet meer hetzelfde. De maand die een glimlach en een traan met zich meebrengt. Als de dag van gisteren weet ik het nog. Inmiddels drie jaar geleden, maar veel details die nog in mijn geheugen gegrift staan. Je hebt een onuitwisbare indruk achtergelaten: zowel je komst als je gaan. Je had zo’n haast om de wereld in te komen; we haalden ternauwernood het ziekenhuis. Ineens was je daar, en werd er voor de tweede keer een warm lichaampje, onze tweede zoon, op mijn buik gelegd. Dat gevoel, die overweldigende liefde voor ons prachtige ventje, vult nog steeds mijn hart. Als de dag van gisteren.

Volledig in de wolken kwamen we ’s avonds laat thuis, genietend van jou en fantaserend over onze toekomst samen met jou en Fedde. Tot dat amper twee dagen later, nog voordat iedereen je had ontmoet, compleet omsloeg. Volledige paniek en bijna vierentwintig uur lang leven tussen hoop en vrees. Die momenten staan nog altijd op mijn netvlies gebrand: jij, huilend van de pijn in je ziekenhuisbedje. Wij, er machteloos naast staand. Niet in staat om je te kunnen helpen, niet in staat om je te troosten. Alleen voorzichtig je hoofdje en je armpjes strelend. Machteloos, wanhopig. Wachtend, met pijn in onze buik en tranen langs onze wangen. Uitgeput, in een kamer wachtend tot de operatie voorbij zou zijn. En dan na een uur het bericht: de chirurg komt eraan. Meteen voelde ik: dit is niet goed. Die pijn, de angst, het verdriet en de wanhoop: die voel ik nog steeds wanneer ik aan dat moment terug denk. Als de dag van gisteren.

De vernietigende woorden van de chirurg: Jort z’n darmen zijn te ernstig beschadigd. Dit is niet met het leven verenigbaar. Ze hoefde het niet uit te spreken, we wisten het: je zou het niet overleven. De boodschap die voorgoed ons leven verandert. Die mokerslag, alsof alle lucht uit je longen geslagen wordt, het gevoel van de grond onder je voeten vandaan voelen verdwijnen, dat voel ik nog steeds. Als de dag van gisteren.

En dan het moment dat we je weer in onze armen mochten sluiten. De laatste keer dat we in die prachtige ogen van je mochten kijken: je bleef wakker totdat papa en mama er waren. We fluisterden tegen je: ‘Het is goed zo, je hebt hard genoeg gevochten. Je mag gaan.’ Je sloot je ogen, en wij wisten: je wachtte op ons. Die connectie, die liefde, die trots: dat voel ik nog steeds. Tot op de dag van vandaag.

En dan, 18 juni 2017, vaderdag, rond 9 uur in de ochtend, blaas jij je laatste adem uit. Na veel uren bij je waken, precies op het moment dat papa en mama ook uitgeput naast je in slaap zijn gevallen. Ergens in die droomwereld tussen slapen en waken in, zijn we nog een laatste keer samen. Dan stopt jouw hartje met kloppen, en stopt de wereld van papa en mama met draaien.

Inmiddels weet ik dat het er niet toe doet hoe lang iemand leeft. Wat jij me allemaal hebt gegeven, hebt gebracht en hebt geleerd tijdens jouw veel te korte leven, zullen veel mensen nooit kunnen evenaren. Het liefst had ik je de rest van mijn leven bij me gehad, want jouw gemis is een leegte in mijn hart die elke dag pijn doet. Elke dag misschien zelfs wel een beetje meer, omdat ik steeds meer zie wat ik aan je mis, nu je broers groter worden. Het verdriet overvalt me minder, verdwijnt misschien wat meer naar de achtergrond, maar als het de kop opsteekt doet het nog steeds heel veel pijn. De wond geneest, maar het litteken is kwetsbaar en de wond is zo weer opengereten.

Je hebt me oneindige liefde leren kennen. Je hebt me oneindig veel kracht laten zien, en je bent daarmee mijn voorbeeld geworden om naar te leven. Vanwege jouw kracht en dappere strijd zal ik nooit opgeven. Je hebt me oneindig veel kracht gegeven, en me laten inzien dat ik sterker ben dan ik ooit dacht. Je hebt me de kracht gegeven om voor mezelf op te komen, geen onzin meer te pikken en uit te spreken wat ik denk. Je hebt me weer leren genieten van het leven, je hebt me dankbaarheid geleerd en geluk leren herontdekken. Iemand zei na jouw overlijden: ‘Vanaf nu is er een periode voor, en een periode na Jort.’ Ik weet nu wat dat betekent. Dankzij jou ben ik een andere vrouw, een andere mama geworden. En daar ben ik dankbaar voor. Ondanks alle pijn en het verdriet heb ik ook zoveel gewonnen, toen ik jou verloor. ‘Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten.’ Je leeft voort in onze liefde, in onze gesprekken en in het noemen van jouw naam. Je hoort voor altijd bij ons, lieve Jort. Ik ken je, ik voel je, ik hoor je, zie je en ruik je. Als de dag van gisteren.