Donkere wolken pakken zich samen

December 2020. Een droom die uitkwam, we hebben een zoon! 

In mijn achterhoofd sluimerde het: wanneer houdt mijn geluk op? Want het was in één keer raak, de zwangerschap was redelijk makkelijk, de bevalling was zwaar, maar te doen en het belangrijkste: hij is kerngezond en super lief. Wist ik veel dat in mijn hoofd een stille sluipmoordenaar zit die stiekem het geluk ondermijnt... 

Het begon toen ik mij ongelukkig voelde en mij besefte dat ik geen band voelde met mijn zoon. Mijn hart plofte niet uit elkaar van geluk als ik hem zag en ik was niet de leeuwin die haar welpje tot op het bot zou beschermen, eerder een uitgeknepen veldmuis. Man, wat voelde ik mij schuldig naar die jongen toe. Die roze wolk was ver te zoeken. 

Meerdere signalen gaven aan dat het totaal niet goed met mij ging, ik zag het niet. 

Borstvoeding ging prima, melkproductie goed, de kleine kwam aan, niks aan het handje zou je zeggen? Jawel, wat was het verschrikkelijk. Zere borsten, iedere dag 6/7 keer half naakt in huis zitten, nadenken over eten en wijntjes. Er kwamen wat wolkjes aan de lucht. 

Na zes weken strijd in mijn hoofd gaf ik het op, dan maar flesvoeding, ik kon hem niet geven wat hij nodig had omdat ik te zwak ben. Weer iets om mij schuldig over te voelen. De wolken pakten zich samen.

De momenten dat hij wat meer of langer huilde vond ik vreselijk, ik schreeuwde wel eens naar hem "houd nou toch eens je bek!"Nu ik terugkijk denk ik: 'wat bezielde mij toen? Het is normaal dat een kindje huilt.' Op dat moment kon ik niet helder nadenken en werd ik boos op hem. Wat ben ik voor loedermoeder. Weer iets om mij schuldig over te voelen. De wolken werden grijs.

Want: ik wilde dit toch zo graag? Jarenlang discussies over gehad met vriendlief, nu is hij er en ben ik nóg niet gelukkig. Ik ben de allerslechtste moeder van de hele wereld. Hij en mijn vriend zijn beter af zonder mij. Ja echt, dat dacht ik. En dat denk ik nog steeds wel eens. Gitzwarte wolken.

Toen ben ik hulp gaan zoeken, eerst over het gebrek aan binding. Door erover praten en te horen dat ik niet de enige ben luchtte dat enorm op! Dat moest ik wel horen van mensen die ik ken, want van anonieme blogs vind ik het moeilijker om aan te nemen (haha, de ironie). De lucht klaarde niet op.

Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar externe oorzaken. Ik heb tijdens de bevalling veel weeënopwekkers gekregen. Vanuit de homeopathie wordt beweerd dat het ontbreken van binding daarmee te maken kan hebben, dit is nooit wetenschappelijk onderzocht. Een dood spoor wat mij betreft. 

Vervolgens het consultatiebureau, ze hadden nog nooit gehoord van de relatie tussen weeënopwekkers en de gevoelens die ik miste. Wel reden genoeg voor een thuisbezoek. De conclusie: een liefdevolle thuisomgeving, wel discussies tussen de ouders. Ha, dat waren nog geeneens de hoogtijdagen van mijn donkere humeur. 

Uiteindelijk ben ik, op advies van mijn zus, met de huisarts gaan praten. Die plande direct een afspraak in met de praktijkondersteuner. Ik kón niet meer, ik zat er helemaal doorheen. Ik wilde het liefst verdwijnen in het niets. Er kwamen zware onweersbuien langs. Af en toe flink knallen en dan vol spanning wachten op de volgende klap. Nee, geen ontlading, absoluut niet. 

In het eerste gesprek kwam de diagnose snel op tafel, postpartum depressie. Een label waarvan ik wist dat ik het had, ik durfde het alleen niet toe te geven. Moeilijk om te horen, maar ergens ook een opluchting. 

Het tweede gesprek gaf de praktijkondersteuner aan dat zij mij wilde doorverwijzen naar de GGZ. WOW, hold the phone? Say whaaaat?? Zover ben ik toch niet heen? Voor alle duidelijkheid: ik zag mezelf schuimbekkend weggedragen worden in een witte dwangbuis. 

Dat tweede gesprek was afgelopen week. Ik heb op de website gekeken en sta ik er iets meer voor open. Wie weet waar het mij verder mee kan helpen. 

Die doorverwijzing kwam ondanks alles toch als een donderslag, bij een donkere hemel.

Zijn er dan nu opklaringen? Zo voelt het wel, maar niets is zo veranderlijk als het weer, of een hormonale moeder met een postpartum depressie. 

Herken je dit? Praat er over, 1 op de 100 vrouwen heeft dit. Je bent niet de enige.