Doeidoei baby...

Poehee! Nog iets meer dan een maand en onze jongste zoon Aden wordt alweer 1 jaar oud. Gewoon 1! 

Naarmate de tijd naar 11 februari  afloopt word ik enigszins verdrietig. De baby fase wordt echt afgesloten en ons gezinnetje is compleet.

Lang heb ik getwijfeld of ons gezin wel echt compleet zou zijn, ik wilde namelijk altijd meer kindjes maar omdat ik na elke zwangerschap zware psychologische klachten heb en depressies ervaar is het gezonder voor mij om dit niet te doen.

Ook heb ik net mijn “mommy make-over” gehad waardoor het ook niet bevordelijk zou zijn om weer zwanger te raken.

Ik moet zeggen dat het best een interne strijd is geweest tussen m’n hart en m’n verstand, want waar doe je goed aan.

Maar nu Aden z’n verjaardag vordert twijfel ik aan alles en ben ik mega emotioneel, want is ons gezin zo wel compleet en ga ik geen spijt krijgen?

Mijn verstand zegt mij dat ons gezin zo compleet is en ben ik meer dan gelukkig met mijn jongens, maar toch voelt het als een soort van pijntje in mijn hart.

Nooit meer dat getrappel in je buik, de lekkere geur van zo’n pasgeboren baby’tje, niet meer dat hele ini-mini, nooit meer die kleintje kleertjes. Een hele fase die gewoon weg is en niet meer terugkomt en ik ga het missen!

Wanneer wisten jullie dat je gezin compleet was?