4 jaar geleden
Dit is mijn realiteit.
In mijn slechte dagen.
Ik weet dat jullie denken dat het allemaal goed met me gaat, omdat dat is wat ik jullie laat zien.
Ik zou willen dat jullie de pijn zien die ik heb gezien, en al de tijd die ik heb gespendeerd met het niet zijn van mezelf...
Ik hoop dat jullie weten dat het niet altijd blijdschap is in mijn hoofd.
Want ik weet eerlijk gezegd niet wat “DE PERFECTE WEG” is om te bewandelen,
Maar ik weet wel dat ik mijn best doe, ik doe mijn best om OK te zijn, maar het is zo moeilijk.
Daarom scherm ik me af tot ik kan zeggen dat het echt OK gaat.
Als je ziet wat voor meisje ik vroeger was, kun je haar dan vertellen dat ik haar graag zou willen vinden?
Als je ziet, wat er van me over is, zou je lief voor me kunnen zijn?
Ik heb veel meegemaakt van hoogtepunten tot aan de dieptepunten.
Ik heb zoveel nachten alleen doorgebracht, en mezelf bij elkaar proberen te houden.
De gevoelens blijven komen en ze willen niet gaan, soms denk ik “kan iemand me rustig krijgen voordat ik mijn verstand verlies..?”
Ben ik gebroken?
Ben ik mislukt?
Verdien ik wel een grijns van waardigheid,of ben ik ook maar gewoon een hopeloos geval?
Ben ik wel een mens?
Of ben ik iets anders?
Ik ben zo bang, dat er niemand is... die me kan redden van de nachtmerrie dat ik mezelf noem..
Ik heb alles geprobeerd, maar niks werkt zoals het zou moeten...
tussen de gekte, en lusteloosheid door lijkt het erop dat er niks meer in me zit dat nog goed is..
Ik probeer mezelf omhoog te houden, en hoop op een dag dat ik dit eens achter me laten.
Ik vraag mezelf vaak af hoe het nou echt is om OK te zijn.
Zou ik dan wel ergens bij horen?
Maar nee, ik kan geen andere ik beloven...
Ik weet alleen dat ik op een dag weer wel weer OK zal zijn.
Ondertussen schrijf ik... omdat het me helpt, ik zonder me
Af en focus me op mijn kroost.
Dat is waar ik eerlijk gezegd nog de energie voor heb, want hoe mooi alles ook lijkt, op social media zie je alleen maar wat ze je laten zien.
Zoals ik dat ook doe.
