8 jaar geleden
Dit gaat verkeerd en flink
Zware week. De huisarts trekt de grens en komt hard aan. Het stress niveau is erg hoog
Wat een heftige week. Vorige week maandag bij de huisarts geweest. Al snel zag ze dat het niet goed ging en schreef ze oxazepam voor en zei dat ze me donderdag weer wilde zien.
Donderdag weer bij de huisarts en nou ja veel was er niet veranderd. Ze zei dat ik erg onrustig was en het zo erg was dat zij dat ook door mij werdt en dat ik drukker was dan haar zoon van 10 met erge adhd. Eenmaal thuis en goed gesprek met vriendlief gehad en hij gaf aan dat hij ook niet meer wist wat hij moest doen en hoe hij kon helpen. Het enige wat ik me kon bedenken is dat hij maar eens zelf met de huisarts moest gaan praten. Zodat hij zijn verhaal kon doen en de huisarts kon uitleggen hoe en wat.
Nou het gesprek duurde niet lang. Het was voor beide zeer duidelijk. Dit kan niet langer zo. Dus vriendlief komt niet al te blij thuis en zegt als eerste je hebt een groot probleem. Hij vertelde dat de huisarts de situatie dusdanig vindt dat een opname dreigt en niet op een open afdeling maar een gesloten en ook gedwongen.
Mijn hart schoot in me keel en ik was in schok. Omdat ik weiger mezelf daar te wegen kunnen en zullen ze zeggen dat ik behandeling weiger. Ik was totaal van slag en het erge was dat ik s'middags een afspraak had. Heb nog nooit zoveel angst voor die afspraak gehad.
Gelukkig ging het gesprek goed maar heeft ze ook naar mij duidelijk gemaakt dat opname erg dichtbij is en ik echt verandering moest gaan tonen. Vervolgens maakte ze de afspraak dat ze me dinsdagavond zou bellen want ze wilde mijn begeleiders de laatste kans gunnen om op haar te reageren en met actie te komen. Zo niet dan zou er achter hun rug om wat geregelt worden want zo langer doorgaan kan niet.
Dinsdag heel de dag in de spanning gezeten. Wat gaan ze regelen? Wat houdt dat andere in? Wat verwachten ze? Zal mijn begeleider haar bellen?
Eindelijk ging de telefoon. Mijn hart sloeg een paar slagen over het was de dokter. Ze vertelde dat ze toch hadden gebelt en hun ook zagen dat het niet goed ging. Alleen was bij hun niet geheel de ernst van de zaak duidelijk. De volgende dag zouden ze het gaan overleggen in het team en zou mijn begeleider mijn huisarts weer bellen met plan van aanpak. Ik moest donderdag weer naar de huisarts en ik moet me dan echt wegen of ik nou wil of niet.
Vandaag heb ik mijn begeleider gezien maar echt opgeschoten ben ik er niet mee. Ik moest maar gewoon in actie komen en gaan eten. Wat was mijn plan en hoe ga je dat doen? Ik probeerde dingen uit te leggen maar ver kwam ik niet. Ach ja hij zou vandaag de dokter bellen en kijken wat zij had bedacht en wou. Dus weer moet het van mij en de dokter komen en niet vanuit hun.
Morgenochtend naar de huisarts ben erg onrustig en angstig voor dat weeg moment maar eronderuit komen doe ik niet. Haar kennende staat ze hier voor de deur als ik morgen niet ga. Ten tweede moet ik mijn inzet tonen en ook laten zien dat ik wil vechten en mijn best doe. Een opname wil ik echt niet.
Anoniem
misschien moet je zelf is opzoek gaan naar andere begeleiding. Want een eetziekte is idd erg zwaar en daar kon je maar moeilijk vanaf zonder goede hulp. Want als jij niet kan uitleggen waarom je niet kan eten moet de begeleider je daar bij helpen om uit de woorden te komen. Want dan weet je zelf pas waarom en dan pas kun je tegen die gedachtes gaan vechten. Ik denk dat je ha momenteel wel goed voor je is ondanks dat jij der misschien nu niet zo lief vind omdat ze zo streng is. En qua wegen, als je zo bang bent voor het nummertje dat verschijnt dan ga je toch achterstevoren op ge weegschaal staan en zeg je dat je het niet wilt weten. Veel sterkte!! En verder je kan het!
Anoniem
Ik weet niet wat je allemaal geprobeerd hebt, maar toen ik een eetstoornis had hielp het mij heel erg om alles op te schrijven. Alles wat ik at en hoe ik me daarbij voelde. Vervolgens nam ik dit dagboek mee naar de psycholoog en bespraken we alles. Onder andere dat de gedachtes die ik had bij eten onrealistisch waren en me niet verder hielpen. Dus ging ik samen met de psycholoog op zoek naar helpende gedachtes. Het lijkt alsof het me allemaal heel makkelijk afging als je het zo leest, maar ik heb er jaren over gedaan om te komen waar ik nu ben. Ik kreeg in die tijd ook de keuze: of aankomen of opname. Ik wilde absoluut geen opname, maar eten ging ook niet. Ik heb toen van die pakjes astronautenvoer gekregen van Nutricia. Dit kreeg ik wel weg met veel moeite, maar toch. Ik slikte ook prozac tegen de depressie die ik had. Ik weet helaas uit ervaring dat het ontzettend moeilijk is om er weer bovenop te komen. Ik heb nog steeds een haat-liefde verhouding met eten, maar het gaat goed. Je kan dus echt weer beter worden. Ook al lijkt dat op dit moment onmogelijk... Er is echt licht aan het einde van de tunnel. Mocht je contact met me willen opnemen, mag je me altijd mailen. Heel veel sterkte en je kan het! Hou vol!
Anoniem
Hoi kim, Ten eerste wil ik even zeggen dat ik het enorm knap van je vind dat je dat je er zo over kan schrijven, dit geeft wel aan dat je zelf ook inziet dat het niet goed met je gaat en wel heholpen wil worden en dat is al een hele stap! Ik denk dat het heel vervelend is maar opnamen is vaak de enige oplossing helaas. Het werkt vaak wel alleen als je er zelf ook achterstaat maar ik denk dat je dat zelf ook heel goed weet. Denk aan je dochter en vriend/man hun zallen er voor je zijn maar denk ook vooral aan jezelf je moet nu eerst beter worden. Heel veel sterkte en succes Myrthe
Annemiek2
Joh wat heftig allemaal. Ik merk dat je ABSOLUUT niet opgenomen wil worden. Maar hoe wil je dat voorkomen. Wil je eigenlijk wel gaan eten of kun je niet eten? Wat werkt wel om te gaan eten? Misschien een gekke vraag maar zou je misschien voor je dochter kunnen gaan eten om zo bij haar te kunnen blijven en als je dat lukt dat je straks voor jezelf gaat eten. Ik weet niet of het zo werkt voor jou en met een eetstornis maar je moet toch ergens beginnen. Zeker nu je niet meer alleen de zorg voor jezelf en je vriend hebt. Heel veel sterkte en ik hoop dat het je gaat lukken om thuis te blijven. Misschien nog een laatste idee, is het mogelijk voor jou om van begeleider/hulpinstantie te veranderen die je wel kunnen helpen met dit probleem?