DIS: wantrouwen naar de GGZ

Niet al te lang geleden heb ik ons laten opnemen. Ik zeg wel 'ik', dat hebben D. en L. gedaan (D. en L. zitten in ons systeem). Maar ik ben de reden dat het lichaam opgenomen is. 

Ik heb van zondag tot vrijdag bij de High Intensive Care gezeten. Doordat ik vroeger alleen met moeilijke emoties om ging door het lichaam te snijden, is dat nog steeds mijn go to aan copingsmechanisme. Maar omdat we nu kinderen hebben (3 stuks?!) en wij/zij/systeem/lichaam/whatever niet willen dat deze kinderen getuigen moeten zijn van diepe wonden in het lichaam, is snijden niet meer oké. I get it. Nog geen week geleden zou ik niet op de voorgrond hebben gezeten om dit te typen. Maar nu wel. Zodat ik niet ga snijden. 

Die opname - 

Oké, ik heb eigenlijk geen idee hoe ik precies moet beginnen. Want ik noem dit het 'wantrouwen naar de GGZ', en dat komt op dit moment doordat we een afspraak voor intake bij het 'Intensive Home Treatment' gepland hebben staan. En ook dat - ja.

Ik schrijf nu kort waarom ik nu zoveel stress heb. En daarna mijn hier en nu erop.

We zijn sinds 2023 bezig met een diagnose voor DIS krijgen. Bij het GGZ. En - in ons geval blijkt dat heel lastig. Nu is begin dit jaar een 'negatief voor DIS'-verslag uitgebracht en toen ben ik ook opgenomen geweest. Eerst nog niet, maar een maand daarna wel. Want ook toen wou ik omgaan met door te snijden. En ook toen mocht dat niet. 

En nadat ik bij de HIC heb gezeten in het voorjaar ben ik vervolgens daar weggegaan op de voorwaarde dat ik vervolghulp zou krijgen. Hulp totdat mijn lange-termijns-hulp van start zou gaan. Want anders zou ik niet weg gaan. 
Er is me toen beloofd dat die hulp zou komen. Dat er ingangen zijn voor het IHT, dat ik vanuit daar meer geboden zou kunnen krijgen. 
Echter ging toen alles anders dan er beloofd werd. Eerst kreeg ik dus hulp tussen lange-termijns-hulp aangeboden. Daarna kwam er iemand met 'over twee weken neemt X tak van het GGZ contact met je op voor een intake' (en X is dan het onderdeel waar ik op de wachtlijst van 90!! weken sta..). X nam geen contact met me op. Ik kreeg geen intake. De hulp tussen de lange-termijns-hulp werd na 10 weken stop gezet. En zelfs daarvoor mocht ik ze voor op mijn blote knieën danken want ik had eigenlijk maar 8 weken mogen krijgen en ik had al meer gekregen. 

En nu - nadat ik nu dus weer opgenomen heb gezeten bij de HIC, krijg ik weer zogezegde hulp van het IHT aangeboden. (Ook met enige haken en ogen.)

Voordat je boos word, want het klinkt nu net alsof ik geen hulp wil: 

IK WIL HULP! 

Alleen op dit moment is de hulp die ik nodig heb specifiek hulp voor 'hoe de fuck ga ik om met alle andere alters die samen met mij dit leven moeten bepalen'. Tussen de anderen en mij in is geen geheugen. Wat de anderen doen weet ik niet en achterhaal ik door te kijken naar de situatie waarin ik ben. (Ik hoor nu bijvoorbeeld de kinderen boven, ik zie dat het 19:00 is, ik zit op de bank, ik luister naar muziek.) Dus ik weet dat we zometeen de kinderen gaan voorlezen. Ik weet dat we zo geroepen kunnen worden en dat 'ik' dan weg ga. 
En dat is ook waarom het IHT op dit moment niet helpend is. Naar mijn idee. Niet iedereen intern is het met me eens.

En omdat ik nu mag schrijven, ga ik zeggen waarom ik het IHT niet wil. Ze houden zich niet aan beloftes. Die stomme meneer die zei 'wat heb je nu nodig' tegen Au. maar toen zat ik niet op de voorgrond en Au. probeerde aan de meneer uit te leggen dat 'ik' het probleem ben. Het constant iedereen moeten uitleggen dat 'nee die 17-jarige neemt het niet over, IK ben die 17-jarige alleen ook weer niet!'. Het 'ik kan dit niet sturen'. Ik ben niet eens het grootste probleem. Het is een kudde aan 17-jarigen, maar ik ben 'het makkelijkste beschikbaar', dus iedereen zegt telkens dat ik het probleem ben. Maar goed. Ik - doe blijkbaar wel iets goeds voor het systeem want we hebben ons nog niet gesneden.

Maar de hele tijd moeten uitleggen dat ik 'in het hier en nu' oké oog niet betekent dat ik oké ben. Ik ben misschien nu op dit moment kalm, maar 1 verkeerde trigger en poep gaat de waaier in en ik kan mijn 17-jarige mede kuddenaren niet tegenhouden. 

Oh en het IHT heeft altijd wisselende krachten. Dat vind ik ook zo vreselijk kut. Dan zetten ze me met meerdere mannen in een ruimte zodat ik even een intake gesprek kan doen. Ze zijn grappig. 
Iedereen die denkt dat ik een sticker jaag? Nee, ik wil HULP. Ik wil niet de hele tijd uitleggen dat ik niet bezeten ben, maar dat ik - in mijn gedrag en doen en handelen 17 ben (met de kennis van de leeftijd van het lichaam, if you will). En ik kan niet nadenken. En dat klinkt stom, maar emoties overweldigen me en ik kan alleen maar huilen en ik wil alleen maar snijden. D. en L. zijn gelukkig de alters die dicht bij me zitten en me helpen met nadenken, maar ik kan het niet. En bij het IHT moet ik dat alleen maar uitleggen. En heel soms zit er iemand die me lijkt te begrijpen, maar de rest doet terughoudend omdat er (nog) geen sticker is. 
En nu gaat gelukkig mijn begeleidster mee naar het intake bij het IHT. Zij begrijpt inmiddels een beetje hoe ik als geheel persoon in elkaar zit en ik weet eigenlijk zeker dat ze me beter kent dan ik mezelf. Maar ik wil niet. Ik wil niet die valse beloftes. Ik wil niet iedere keer mezelf moeten bewijzen. Ik wil niet iedere keer uitspacen en niet weten waarom ik daar ookalweer zit. Ik wil dit niet. Ik wil begrepen worden, gezien worden, geloofd worden. Ik wil dat ze luisteren als ik zeg dat ik op dit moment oké ben, maar vanavond met bepaalde alters op de voorgrond ik niet oké ben. 

Iedere keer zeggen ze 'ja maar wij kunnen je ook niet op korte termijn van je problemen af helpen'. Dat wéét ik. Maar zolang jullie niet zorgen dat er voor mij op een specifiekere plek ruimte komt, dan moet ik iedere keer weer terug komen. Niet omdat ik terug wil komen, maar omdat er op een gegeven moment teveel stress binnenin het systeem is en we dan weer willen gaan snijden. En als we terug komen op de HIC of bij het IHT lopen we weer meer wantrouwen op door niet nagekomen afspraken. En willen we in een eventuele toekomst nog minder graag naar jullie toe. 
En dan zijn jullie om te stabiliseren. Dat is echt heel erg leuk en ik ben echt heel erg blij voor jullie dat dit jullie taak is. Maar iedere keer bij een vreemde zitten zorgt niet voor stabiliteit. De hele week alleen maar vooruit denken voor 'wie ik nu weer ga zien' en 'wat ik nu weer ga zeggen', werkt gewoon niet. De hele week me afvragen of er ook maar iets van progressie en zicht op lange-termijn hulp is.
Ik kan niemand vertrouwen. Ik kan niet een-twee-drie aan je vertellen waarom ik me zo slecht voel. Ik kan niet zomaar een van de jonge alters naar voren laten komen en dit alter diens verhaal laten doen. Deze kent jou niet. Ik ken jou niet. En ik weet niet of jij, als hulpverlener, zorgt dat ik gegrond in een volwassen alter terug naar buiten kan. 
Als ik nog in een jong alter zit, als ik niet gegrond ben, als jij als hulpverlener geluisterd hebt naar een jong alter dat zegt 'het gaat wel', en ik op straat sta als het jonge alter, dán is er echt shit aan de schoen. Niemand van die jonkies weet hoe we nu leven. Niemand gaat herkennen waar we zijn. En ik weet oprecht niet of we op dit moment in staat zijn ook maar contact op te nemen met iemand die we wel vertrouwen. Ik weet niet eens welke alters er allemaal zijn. Ik kan niet sturen welk alter er op zo'n moment naar de voorgrond zou komen.

En dit? Dit is hoe het IHT zou kunnen helpen, maar waar ik het niet wil. Omdat ik niet de garantie heb/niet de garantie voel veilig weg te kunnen gaan bij een afspraak vandaan. Het IHT is bedoeld om te stabiliseren. En dat is echt superfijn als dit lukt. Maar wij hebben op dit moment acceptatie nodig, interne communicatie, grondingsskills, vooruitzicht, een plan. Een vast persoon. Afspraken die nagekomen worden. 
En tot nu toe is het iedere keer een trap. Iemand die weer eens zegt dat we alleen maar voor die sticker gaan. Nee. We willen verdorie de hulp die kleeft aan die stomme teringsticker. Voor de lievende schijt. Zoals D. en L. ook al hebben gezegd: die sticker boeit geen kut. Echt niet. Maar die sticker maakt het voor elke hulpverlener makkelijker blijkbaar om uit te gaan van wat we zeggen.  

Het is niet alsof we de sticker trots overal laten zien. "Kijk wat wij hebben! Kijk hoe cool wij nu zijn!" Yay hoera PTSS tot het extreem en de gemiddelde persoon die geen fucking flauw idee heeft wat het inhoudt. Yay jezelf moeten indekken omdat je zoveel personen vergeet omdat er zoveel alters betrokken zijn bij dingen. y a y. Ik heb nu al zin in het gesprek bij het IHT. Nu al zin in alle mensen ontmoeten en weer vergeten en weer pokkeblij zijn als ik ze wel eens herken. Nu al zin in om tig keer uit te leggen dat nee ik weet dat ik geen meerdere personen in een lichaam ben maar ik handel op sommige momenten precies zoals ik deed op een bepaalde leeftijd. En ik voel me op dat moment die bepaalde leeftijd en de persoon die ik toen was. 

Ik ben zo moe. En ja, heel vreemd is het niet dat er een hele hoop alters onszelf uit een raam willen yeeten en er een einde aan willen maken. 
But here we are. Vooral onszelf niet van kant aan het maken en afhankelijk zijn van mensen die ons beloftes doen voor hulp en niet nakomen. Afhankelijk zijn van mensen die je eigenlijk niet kennen. Afhankelijk zijn van wat er op papier staat. En afhankelijk zijn voor wat we zelf op papier zetten, want als we het niet opschrijven dan kunnen we het niet vertellen omdat een ander alter op de voorgrond springt en zorgt dat we alles weer zijn vergeten.

Dus yay. Intake bij het IHT. Zin in!

~ Sol.