DIS: scheiden

Mijn oudste twee gaan inmiddels naar de basisschool. Mijn jongste mag inmiddels naar een peuterspeelzaal toe. De laatste keer dat ik zelf herinneringen heb aangemaakt was in 2022. Toen stond er nog een box in de woonkamer. Ik kan me nog de grondbox herinneren met de twee ledikantmatrasjes op de grond, zodat de oudste twee wél een dutje zouden gaan doen. (Spoiler: dat deden ze niet.) 
Maar nu is het 2024. En ik ben hier. Om over de verloren jaren te praten. En over de reden dat ik hier weer moet zijn, waarom ik in het hier en nu nodig ben.

Ik merk dat ik het niet wil schrijven. Maar ik merk dat ik op de voorgrond zit, juist omdat ik erover moet schrijven. Zodat het 'uit mijn systeem' is. Zodat het een plekje heeft, in het hier en nu, in woorden, online. Ik kan er nog niet over praten. Nog lang niet. Daarvoor heb ik hier teveel gevoelens over. Schaamte (zoals C. dat in haar blog schreef.) Verdriet. Woede naar mezelf. En gevoelens, daar kan ik wel op mijn termijn mee om gaan. Als ik schrijf kan ik in een veilige situatie gevoelens hebben. Ik schrijf nu, dus de gevoelens komen niet ineens. Ze komen in een soort gestuurde situatie. En als ik hierover zou praten dan kunnen mensen er in real time op reageren en kan ik niet nadenken over mijn antwoorden. Want omdat ik niet de enige alter ben met grote gevoelens, mag ik het er niet over hebben. Niet in mijn eentje. En omdat mijn systeem zo instabiel staat, ga ik alleen maar dissociëren en komt er helemaal niks uit. Behalve de gevoelens. De gedeelde gevoelens. Die door een hele bups alters weg worden geduwd. 

Nee. Dus ik schrijf om mijn gevoelens een beetje een plekje te geven in het hier en nu. 

Mijn man en ik hebben besloten om uit elkaar te gaan. Omwille van de kinderen. Omwille van voldoende financiën. Omwille van - ja. De ruimte voor mij om te werken aan mijn mentaal. De financiële ruimte voor mijn kinderen om naar de opvang te kunnen. De ruimte om aan een toekomst vóór de kinderen te werken. 
Mijn man en ik hebben samen een huis gekocht. Waar ik veel geld in heb gebracht (wat vanuit 'de fam.' een heel.groot.ding is). We zijn in gemeenschap van goederen getrouwd (maar ná 2018). We hebben spaargeld. 
Bijna alles blijft bij mijn man. Het geld. Het huis. De kinderen. En ik voel me zo goddomde schuldig. Gefaald, want ik heb de goede dochter niet kunnen zijn. Gefaald, want ik heb het perfecte beeld van een gezin compleet gesloopt. Gefaald, want ik functioneer niet als moeder. Gefaald, want ik functioneer niet. 
Maar ik, Essie (bijnaam, niet mijn echte naam binnen het systeem), voel me niet persé alleen gefaald. Ik voel meer dan falen. Ik voel ook een zekere.. vervormde trots. Omdat, ondanks de schaamte en het gevoel van falen, ik vol voor de scheiding ga. Omdat het in voordeel van mijn kinderen is. Omdat zij hierdoor de kans hebben om normale kinderdingen te ervaren. 

Niet al te lang terug hebben we ons [het systeem/het lichaam] vrijwillig op laten nemen. Een van de alters had heel erg veel moeite om niet terug te schieten in oude copingsmechanismen en daardoor hebben we het besluit genomen om ons op te laten nemen. In die tijd had mijn man vakantie en hij heeft dingen met de kinderen ondernomen. Een tripje naar het buitenland voor boodschappen. Een bezoek aan de dierentuin. Dingen die ik op dit moment niet kan. Het tripje naar het buitenland triggerde op dat moment in tijd teveel alters. Een bezoek aan de dierentuin kostte toen mentaal teveel energie. 
Mijn man houdt rekening met me. Dus als ik er ben, onderneemt hij bepaalde dingen niet omdat ik het niet kan. Maar daardoor ontneem ik de kinderen ervaringen. En als ik er niet bij ben, als er met mij geen rekening gehouden hoeft te worden, heeft mijn man (het gevoel van) de vrijheid om met de kinderen iets te ondernemen. 

Tijdens de opname zijn we er systeemwijd achter gekomen hoe slecht het eigenlijk met ons gaat. We hebben onze baan opgezegd en erkent tegen mijn man dat we onszelf nog lang niet in staat achten om te functioneren, laat staan om een baan te hebben. Met de huidige situatie rondom het mentale zorgstelsel en de opties die er geboden worden verwachten we niet om binnen enkele jaren functioneel te zijn. Een kennis van ons schetste het beeld dat deze 2 jaar lang, 5 dagen in de week therapie heeft gehad. En in het huidige aanbod van de zorg? Niet realistisch. Dat bieden ze niet meer. 
Buiten dat ik momenteel op een wachtlijst sta -. Nu is dat een heel verhaal op zichzelf en dat gaat buiten mij (Essie) om, dat zijn andere alters die daarmee betrokken zijn. Wie weet dat er daar over geschreven gaat worden in de toekomst. 
Om te zorgen dat de kinderen niet al die jaren aan ervaringen ontnomen wordt omdat ze rekening houden met mij, om te zorgen dat we niet in een financiële strop komen, om te zorgen dat de draaglast van mijn man en mij te doen valt - is dit het punt waarop we uit elkaar gaan om het beter te maken. Maar het is het mentale plaatje wat niet overeen komt met hoe mijn plaatje er nu uit ziet. Dit was niet waar mijn man en ik op gerekend hadden. Maar ik voel dat mijn ervaringen en skillset dusdanig zijn dat ik het beste om ga kunnen gaan met de veranderingen. 
Ik heb een groot deel van de verhuizingen gedaan, ik ben de alter die de flexibiliteit heeft in offers maken en praktisch zijn met de situatie die er is. Deze situatie is qua details heel anders dan de vorige situaties. Maar als het gaat om het mentaal hanteren van deze soort situaties? I've done this before. 

Maar het verschil van de laatste keer dat ik herinneringen heb gemaakt is dat er toen een nieuwe baby in het gezin bij was gekomen. (Daarna heeft A. het een tijdje over genomen.) Mijn laatste keer herinneringen maken is 2022 geweest. Ik mis ruim anderhalf jaar. 
Nu sta ik in een situatie waar ik uit elkaar moet voor het gezin. Ik moet mijn plekje verlaten om de toekomst van mijn gezin te waarborgen. Ik kies ervoor om gescheiden te gaan leven. En de pijn van niet meer 24/7 bij mijn kinderen zijn, niet iedere avond bij ze in hetzelfde huis te slapen, niet 24/7 de on duty ouder meer zijn -. Het is een hoop. Want in mijn tijd, de periode van 2020 - 2022 wás ik de 24/7 ouder. En nu? 

Hoewel het een chaos is, merk ik dat deze chaos mij heeft geactiveerd en dat ik tegelijkertijd ook aan het helen ben van de periodes dat ik op de voorgrond heb gezeten. In het hier en nu kan ik beredeneren dat de situatie van 2020 - 2022 oké was. Dat het systeem/we het goed hebben gedaan. Dat het op dat moment eng en spannend en kut was, maar dat we het verdomde goed hebben gedaan en alle keuzes die we met het oog op de kinderen hebben gemaakt, altijd de goede keuzes zijn geweest. 
En daarom ben ik er. 

Om de kalmte in het systeem te houden. Om te helen van de wisselende situaties van 2020 - 2022. Om te helpen met een nieuwe veilige plek te maken. Maar ook om de liefde weer terug te vinden tussen mijn man en mij. 

We zijn door alles heen gekomen. Ook door een scheiding gaan we komen. 

Maar jemig, jongens, wat een herres. Ik had juist gehoopt dat we wat stabieler zouden staan.

~ Essie.