DIS: Switchen tussen alters

Op TikTok had dit een hit geweest.

Bij ons is het niet zo spectaculair. I wish. Helaas is het ons niet gelukt om voldoende te kunnen vertellen waardoor DIS kon worden vastgesteld. We weten de hoe, de waarom. En we kunnen niets anders doen dan ons erbij neerleggen.

In positief nieuws hebben we nu wel een intake gesprek bij een traumacentrum, waar ze ook gespecialiseerd zijn in dissociatieve stoornissen. Ze hebben daar een heel dossier inmiddels van ons en de mensen die onze behandelaar gaan worden zullen alles wat we daar al verteld hebben ook krijgen. Dus we proberen positief optimistisch te zijn dat ze onze alters eruit kunnen trekken en direct doorhebben wanneer we ‘wel iets vertellen waardoor het op progressie lijkt, maar het eigenlijk niets is’. Ik wou dat we hier meer sturing over hadden. Man, er is zoveel waar ik meer sturing over zou willen.

Switchen ziet er voor ieder systeem anders uit.

Stel dat jij het vermoeden hebt dat je een dissociatieve stoornis hebt, jouw ervaring met switchen tussen alters kan volledig anders zijn dan die van ons. 

Ik kan nu helemaal gaan uitleggen hoe het voor ons werkt, maar het wisselt. Gezien we blijkbaar een mega complex strontsysteem zijn, hebben we ‘harde switches’ (aka: alters die in hun volledigheid op de voorgrond zijn, die wisselen met een ander alter die volledig op de voorgrond is.) ‘zachte switches’ (aka: subalters/een kleine fractie van een alter dat wisselt met een subalter die op de voorgrond zit) en ‘door de (sub)alter op de voorgrond heen lullen of laten stoppen met praten/achtergrondinvloed’ (dan zijn we onze woorden kwijt, beginnen we te stotteren, haperen, hebben we geen idee meer wat we moeten zeggen)

Tot nu toe hebben we gemerkt dat we een funky gevoel tussen onze oren krijgen, ongecontroleerde oogbewegingen (waar we bij voorkeur onze ogen ook dicht bij doen, want t is echt onwijs naar) en soms rillingen. Dit is vaak wanneer we gecontroleerd switchen. Dit doen / kunnen we alleen als we op een veilige plek zijn, waar we ons veilig voelen, waar we het vertrouwen hebben dat het switchen onopgemerkt gaat. (En als het opvalt, dat het is rondom iemand die we vertrouwen.)

Zoals nu, wanneer ik overschakel naar ‘we’, dan is iemand intern me aan het beïnvloeden om een bepaalde tekst te schrijven. We proberen iedereen zijn eigen ruimte te geven, maar dit is een onderwerp waar meerderen hun mening en ervaring over willen delen. 

Schakelen tussen (heftige) emoties

Voor ons gebeurt switchen heel vaak. Vaker onopgemerkt en ongestuurd dan dat we het wel merken en wel kunnen sturen. En ik, diegene die nu deze blog schrijft, - Ik vind het zo disturbing. Ik ben niet de enige. Iedereen intern waar ik bij kan vindt het disturbing.

Gisteren was er compleet iemand anders (twee iemanden) op de voorgrond. Sociale vogels, happy-go-lucky. Ik ben gek op ze. Een van de twee hebben we in geen tijden meer voor een groot deel van haarzelf op de voorgrond gehad en om haar er weer te hebben was zo fijn. Maar ik ben een heel stuk minder happy-go-lucky. Ik ben een heel stuk minder optimistisch.

Ik noem mezelf de schrijfster van het systeem. Ik schrijf en dat is wat ik doe. En lezen. Oké ik ben meer dan alleen schrijven. Maar het is de titel die ik mezelf geef. En blijkbaar (als de anderen nou beter lezen, want ik heb het ze al heel vaak geschreven) zetten mijn teksten vaak dingen in het systeem in beweging. Dankzij mijn verhalende manier van schrijven (altijd met achtergrondinvloed) komen we tot heel erg veel inzichten. Hoe we werken, wat er vroeger gebeurd is. 

Maar diegene, het tweetal dat dus gisteren op de voorgrond zat, zijn optimistisch. Sociaal. Kunnen goed met de kinderen. Zijn er prima oké mee om in het hier-en-nu te leven. Ik? Ik niet. Op dit moment niet. Ik ben pessimistisch, angstig, verward en fucking boos. 

Subalters

Ik ben niet gemotiveerd genoeg om DIS uit te leggen. Ik had ooit het plan, maar meh. Google het maar. 

Gebruikelijk is dat iemand met DIS meerdere alters heeft. (Het minimale is 2.) Alter is trouwens een gegeven term eraan, ieder systeem (fuck, bij ons zelfs ieder alter en/of subalter) heeft er zijn eigen term voor. Bij ons is er eentje die het ‘gedachtepatronen vanuit een vroegere fase in ons leven, toen het nodig was om zo te reageren’ of ‘neuronennetwerk van een gedachtepatroon met de belevingswereld van wanneer dit netwerk is aangemaakt’. Y’all. Namen zat. Sommigen noemen het ‘delen’. ‘Onderdeel van de persoonlijkheid die [onze echte naam] had moeten worden’. Man. We worden helemaal filosofisch van ‘wat is persoonlijkheid en wat maakt een persoon’ sinds we ons systeem ontdekt hebben. Nu helpt het niet dat we nog steeds geen diagnose hebben, want het ongeloof en de systeemontkenning is nog steeds een ding, ongeacht dat er hier blogs worden geschreven.

Goed, we raakten afgeleid.

Subalters dus. Omdat we lekker complex zijn, hebben onze alters hun eigen subalters. Ik omschrijf het zoveel mogelijk als een; ik ben het, maar dan met een andere outfit/leeftijd. Ik ben het, maar ik kan niet bij het geheugen van dit subalter.

We zitten vaak met meerdere alters op de voorgrond. Sub-alters. Voorheen dachten we dat we, wanneer we met subalters op de voorgrond zouden werken, we beter alles konden onthouden. Spoiler: nope.

Dus nu zijn we actief aan het oefenen met alters in hun volledigheid op de voorgrond laten. Gezien we allemaal een traumareactie zijn, is het belangrijk dat we onszelf leren dat het hier-en-nu veilig is. En dat betekent - nieuwe ervaringen en herinneringen opdoen. 

Wanneer we in onze volledigheid op de voorgrond zitten, zonder mix van subalters, kunnen we beter bij de herinneringen die onze subalters vast houden. Is er ‘meer’ beschikbaar van het alter. Rare shit.

Had ik al gezegd; fucking disturbing

Dus dat switchen, die subalters, die ongein? Ja. Omdat er vaak bepaalde subalters met elkaar fronten, is daar een soort connectie tussen. Ik heb geen idee hoe, wie, wat, waar, waarom. 

Maar het werkt ook de andere kant op. Ik, als schrijfster, probeerde gisteren een alter die we heel erg nodig hebben in het hier-en-nu in een verhaal te betrekken. Maar ik kan niet bij haar. Ik kan haar niet schrijven. Niet in de versie die ik nu ben.

Als ik met haar in connectie wil zijn, schiet ik in een jonge, zeer depressieve tienerversie van mezelf. En ik ben daar nog niet helemaal uit. Nou ja, jawel. Vooral super gefrustreerd. Voel me wel moker depressief, somber en gefrustreerd. Het voelt zo moedeloos om gewoon in een schrijvende versie van .. connectie? Verwerking? Niet bij mijn (het systeem?) alters te kunnen. Ja, sure, wel versies van. Maar niet de volledige.

Dus ik ben niet blij. Niet optimistisch. Fucking verdrietig.

De twee van gisteren.

Het tweetal van gisteren was gevoelsmatig compleet het tegengestelde. Ik kan het gevoel van hun van gisteren terug halen, nou ja, ik heb kennis van het gevoel waar ze mee in het lichaam zaten.

En ik ben compleet het tegengestelde. Van de optimistische ‘oh, het gaat wel weer goed komen allemaal,’ naar het ‘jemig holy fucking shit dit gaat nog zo oneindig lang duren, if ever’. 

En dit gaat de hele dag door. Als we een slechte dag hebben dan zwieren we door alters heen, kan niemand echt gronden. Als we heftige emoties hebben die iemand niet veilig vindt, switcht er iemand anders in om onze gevoelens ‘weg te nemen’. Aka: je hele gedachtegang weg. Wel een boos lichaam hebben maar geen idee hebben waarom je lichaam boos is. En dan moeten masken.

Midden in een ruzie met je partner in switchen, geen idee hebben waarom je boos bent en dan vooral doen alsof je weet waar het over gaat. (Want tja, prtnr gelooft ons nog steeds niet. F u n )

Goed. Dat was mijn klaag. Klote DIS. Kut switchen. Kut trauma’s. Non-functioneren. Niet weten hoe ik moet mensen. Kut PTSD, kut triggers. Kut alles niet meer kunnen doen omdat de hele wereld eng is. Kut niet kunnen reageren als volwassene wanneer er een tiener op de voorgrond zit. Klote kut schijt. 

Ik kan er niet eens een social media account met mijn gezicht uit kloppen, want - ja nee. :’) Ik schaam me als de tyfus, ik wil niet dat mijn kinderen hier te weten over komen (ze worden ooit oud genoeg om erachter te komen wat DIS is, en voor DIS heb je een klote jeugd nodig, en als ik met mijn harses op internet sta en zij dat terug kunnen vinden? Thanks but no thanks.)

Ik ben zo ontieglijk salty over het bestaan van mijn (sub)alters. Zij kunnen er niks aan doen dat ze gevormd zijn. Zij kunnen er niks aan doen dat we zo split gevoelig zijn. Maar mijn hemel, wat is dit strontvervelend.

Echt verdorie. Ik wil functioneren. Als een semi functionerend persoon.