DIS: Innerlijke therapeute

Met veel verschillende meningen moeten omgaan vergt samenwerking. Over het algemeen hoef je alleen in sociale settingen rekening te houden met verschillende meningen.

Maar bij een persoon met DIS zijn er veel verschillende meningen over een onderwerp, tegelijkertijd aanwezig. En dat vergt innerlijke samenwerking.

DIS is een traumareactie
Dat betekent dat elk alter ervan overtuigd is dat diens mening en manier van doen het veiligste is voor de persoon die ze zijn. Echter is dat niet zo. Met liefde gesproken. Vroeger, in de situatie waardoor ze gevormd zijn en in de situatie waar ze moesten zijn, was het inderdaad veilig om te handelen op de manier waarop ze het deden. Maar in het hier-en-nu? Niet echt. 
Het is nu veilig om per ongeluk een bord te laten vallen. Het is nu veilig om per ongeluk op het aanrecht te knoeien. Het is nu veilig om te lachen, om geluid te maken, om te zijn. Het is veilig om - 

Maar er zijn weinig alters die bij deze kennis kunnen. Heel erg weinig alters. Er zijn weinig alters bewust dat we nu veilig zijn. Dat we nu om hulp kunnen vragen. Dat het nu veilig om verdrietig te zijn. Dat verdriet niet gevaarlijk is.

(Ongezonde) coping mechanismes
Ook wij hebben in ons leven te maken gehad met zelfbeschadiging. Dit betekent dat we alters hebben waarbij zij dealen (dealden) met zelfbeschadiging. Omdat ons leven op dit moment een enge chaos is, waarbij we ons meer dan eens alleen voelen en dit voor heel veel verdriet en woede zorgt, en omdat woede en verdriet bij ons nooit mocht zijn, zijn er heel veel tieneralters die terug willen grijpen naar het snijden/krassen wat we deden.

Nu is DIS op zichzelf dan ook weer een coping mechanisme, maar het is niet iets wat ik aan of uit kan zetten. Ik heb geen controle (hopelijk gaat dit wel komen) over welk alter wanneer wat doet. Iets verkeerds denken kan al voldoende zijn om een tieneralter naar voren te triggeren die in paniek is. Die gevoelens ervaart. Waar gevoelens niet veilig voor zijn. Waar gevoelens onderdrukt werden door te snijden.
Op zo'n moment is het gevoel van zijn het gevoel wat er was toen het alter ontwikkeld is. Maar onszelf snijden in het hier-en-nu zou hele grote gevolgen hebben. Wat als de kinderen onze wonden zien? En door die grote gevolgen, die onze echte kinderen zou kunnen schaden, zijn er een heleboel volwassen alters die constant bovenop de tieners zitten.

Innerlijke therapeute
Nu hebben we dus een hele hoop alters. En hebben we in ons leven ook al aardig wat therapie gehad. Ik ben er een van, die veel therapie heeft ervaren. En ik heb ze geleerd, onthouden, enkele strategieën om op een gezonde manier met emoties om te gaan. Dus de kennis is er. 
Therapie triggert mij tevens op de voorgrond. Wat in geval van reguliere therapie fucking kut is. Want ik geef de juiste antwoorden. En ik, de hier-en-nu versie van mezelf, wil dat niet. Maar een jongere versie van mij springt dan op de voorgrond. Want laten zien dat ik het wel weet en dat ik het wel toe pas, zorgt dat er aangenomen kan worden dat het beter gaat. Dat er sprake is van heling.
Ik ben nog niet in staat om met deze jongere versies van mezelf samen te werken. 

Ik ben gelukkig wel in staat om met andere alters, die niet mij zijn, samen te werken. Ik kan de innerlijke tieners toepraten. Liefdevol. Begrip tonen. Manieren zoeken in het hier-en-nu om achter de emoties te komen en een manier te bedenken hoe we deze gezond kunnen uiten op een manier die niet schadevol voor het lichaam is. 
Dit weekend was er heel sterk de drang voor zelfbeschadiging. Overheersend op zo'n manier dat ik er heel hard aan heb moeten sjorren om te zorgen dat het niet om sloeg naar snijden. Ik heb een vriendin een lang bericht gestuurd, waarin ik eigenlijk vooral aan het nadenken was over wáárom de drang er was. Doordat ik toen ons uit de mogelijkheid om te snijden heb getrokken, was ik in staat om te kijken wat we op dat moment nodig hadden om de drang voor zelfbeschadiging af te laten nemen. 

Maar dit is een dagelijks wederkerend riedeltje. Niet het 'ik die mijn vriendin bericht'. Want dat doe ik haar echt niet aan. Zij is niet mijn therapeute en die rol zal ik haar nooit toebedelen. Ik plaats mijn vrienden nooit in een positie waarin zij ook maar enige verantwoordelijkheid hebben en hopelijk hoeven te voelen voor mijn handelen. (En ik ben er altijd heel erg bewust van dat we niks delen wat hun tweedehands trauma kan geven.)
Ik ben nagenoeg 95% van mijn wakkere tijd, als persoon zijnde denk ik dan? bezig met de alters kalmeren die flippen. Met de alters streng toespreken en sterk sturen die de drang hebben tot zelfbeschadiging. Met alters begeleiden met communicatie.

Mijn alters zijn geen blije familie
Allesbehalve. Fuck, echt, het contrast tussen meningen is zo overweldigend groot. Wat verklaarbaar is. 
Het was vroeger nooit veilig om onze eigen stijl qua kleding te hebben. (Tenzij je het onze bio ma vraagt, die is ervan overtuigd dat ze ons suuuuuper vrij liet om onze eigen stijl te ontwikkelen. Maar die vrijheid beperkte zich uiteraard tot haar mening, lol)

Wanneer een van de alters een beslissing heeft gemaakt die dit alter blij maakt, is er hoe dan ook ergens intern minstens een alter die het er niet mee eens is. Een outfit die niet veilig voelt voor een alter die niet de outfit heeft gekozen, zorgt voor een intense stroom aan beledigingen. 
Stel je voor dat je in de kleedkamer staat. En je hebt een outfit uitgekozen waar je heel erg blij en tevreden mee bent. Het schreeuwt 'dit ben ik'. En je zusje zit in je kamer. Bekijkt je outfit. Je ziet haar afkeur.
"Moet je dat wel doen? Je valt nogal op." Je zusje geeft nog wat kritiekpunten. En hoewel je nog steeds wel blij bent met de outfit, is toch het comfort verdwenen. 

Alleen dit zusje leeft dan in je hoofd. En kan ook grondig op je outfit vloeken als je niet eens meer in de mogelijkheid bent om je om te kleden. En kan ook pas beginnen met vloeken ver  nadat je je al hebt aangekleed, want eerder is ze er niet geweest om op je te vloeken.

Pick your battles
De intense zelfhaat voelt zo onwijs naar. Daardoor maak ik (samen met D., een ander alter) vaak de keuze om bepaalde dingen te vermijden. Vanuit Psytrec heb ik juist geleerd vermijding te vermijden, maar uit 'Het Grote Dissociatieboek ™' staat dat samenwerking belangrijk is. En dat bepaalde dingen vermijden uit zachtheid naar jezelf(s) juist helpend is. 
Dus daarin heb ik wel eens innerlijke strijd tussen mijn verschillende versies. Mijn versies willen graag de vermijding vermijden. En mijn hier-en-nu versie, de huidige 'ik', ik kies voor vermijding. Ik kies voor de weg van de minste weerstand. Mits het op dat moment in het hier-en-nu kan. 

Zo. Veel. Battles.

We hebben veel traumas. We hebben veel triggers. We hebben heel veel dingen die we willen vermijden. Maar we hebben ook heel veel dingen die we niet kunnen vermijden. 
Dus ik ben de hele dag door, samen met D. (en meerdere hier-en-nu alters) brandjes aan het blussen. We voorkomen dat jonge alters op de voorgrond springen wanneer we zorg voor de kinderen hebben. We voorkomen dat de tieners ons lichaam beschadigen. En het kost zoveel energie. Het kost zo onwijs veel energie. Het is niet zichtbaar, maar ik ben de hele tijd (zeker wanneer we rondom andere mensen zijn zijn, wat bijna 24/7 is) bezig met reguleren. 
Emotionele regulatie is al heel erg lastig. En elk alter (en de verschillende versies van desbetreffend alter) heeft zijn eigen niveau van regulatie. Het reguleren van alters op de voorgrond is erg lastig (want triggers, t r i g g e r s, zelfs iets verkeerds denken kan een trigger zijn). 

Dus zelfs het kiezen van iets te eten of drinken is al een battle.

De beste 'slechtste' optie
Wanneer we stabieler staan zijn we heel veel beter in het reguleren van emoties en alters. Maar dat is niet zo. We zijn nu niet stabiel. En dat betekent dat ik akkoord ga met zelfbeschadigend gedrag. Ik stel limieten. En dat klinkt fucked up, en het is fucked up. Ik kies ervoor om alters hun coping te laten gebruiken (mits niet zichtbaar schadelijk voor het lichaam en mits het niet gevaarlijk is). Ik kies er op dit moment voor om akkoord te gaan met het wegdrukken van emoties. Ik kies er op dit moment voor om bepaalde taken uit te besteden. Ik kies er op dit moment voor om meer depressiedagen te geven dan ik zou willen. 

Het gaat veranderen. Het gaat beter worden. Er gaat ruimte komen voor onze emoties, er gaat ruimte komen voor het deel van ons dat de hele 'ons' had moeten worden. Maar voor nu ga ik akkoord met de dissociatie.