DIS: het laten zijn

Ik vind DIS moeilijk. Ik vind alters moeilijk. Ik vind het concept van alters moeilijk. En ik vind het moeilijk om ze er te laten zijn.

Eenieder die voor trauma/angsten in therapie heeft gezeten, is waarschijnlijk bekend met het concept 'exposure'. Het ervaren dat je je angst aan kan, dat je niet dood gaat. Dat het 'veilig' is. Ik kan dat concept begrijpen, heb ervaring met exposure. Het je moet aanleren dat het hier-en-nu veilig is, makes sense. Compleet logisch in mijn brein.

Maar alters laten zijn? Zichtbaar ander gedrag tonen, wat waarneembaar kan zijn voor de buitenwereld? Thank you but no thank you. Nee. Laat mij maar zo normaal mogelijk zijn. Zo onopvallend mogelijk. Zo onopmerkzaam en zo geblend mogelijk. Dat ik weg val in de achtergrond. 

Dus de gedachte laat de alters zijn, doodeng concept. Fuck off, less kindly, ga lekker zelf ergens anders je alters zitten wezen. Maar de gedachte exposure en je trauma's leren dat het hier-en-nu veilig is, ja. Dat is iets waar ik wel waarheid in kan vinden. Maar wil het nou net de situatie zijn dat ik een fucking traumareactie ben. Oké, een traumareactie met een eigen interpretatie van hoe ik ben, wat mijn eigen normen en waarden zijn. En die zijn heel anders dan die van andere alters. Nou ja. Er is overlap. Maar smaakverschil. Andere beschikbare herinneringen. Andere voorkeuren. Ander gebruik van woorden en stem. Andere vaardigheden. 

Dus langs de ene kant ben ik heel erg begrijpend tegenover het 'trauma's aangaan doe je met exposure om te leren dat het hier-en-nu veilig is', maar langs de andere kant vind ik het te bizar voor woorden om daardoor toe te staan dat we onze apartheid en verschillen de ruimte geven.

Na tig betrouwbare bronnen te hebben gelezen, het boek 'Omgaan met traumagerelateerde dissociatie' van Onno van der Hart, Kathy Steele en Suzette Boon voor de tigste maal open te hebben geslagen, vaak hierover gepraat te hebben met een vriendin, en dan ook nog de crisis genaamd mijn relatie met mijn partner, het toch maar geprobeerd. De alters te accepteren en te laten zijn.

In het geval van mijn brein betekent dat ik niet weet wat een ander alter gedaan heeft. Ons systeem is zo gevormd dat we wel 'context weten' (ik weet bijvoorbeeld dat er een mail is geschreven) maar dat we geen herinneringen hebben aan de situatie en geen details weten. En het komt ook voor dat zelfs de context verloren gaat. Ons brein heeft kleine stukjes van elk alter (jaja, ik heb mijn 'eigen' alters. een versie van het hier-en-nu en veel andere versies van vroeger). En omdat we altijd 'genoeg' moesten weten om niet op te vallen, zitten er altijd meer dan 1 stukje. Maar dat betekent dat alles gefragmenteerd en uitgesmeerd over de alters opgeslagen zit. Maar er daardoor wel ietsjes meer bekend is als er geswitcht wordt tussen alters. 

Het switchen tussen alters betekent dat ik echt niks weet. Als ik, vanuit het 'hele' mij (uh, ja, wel zonder trauma's want dat staat wel tig duizend stukken verder van mij) in het hier-en-nu ben, dan ben ik de enige die weet wat er gebeurt en ben ik de enige die er actief herinneringen van maakt. Maar dat gaat ook op dus voor mijn andere alters. Ik weet niks. Het is eng. Super a-chill. 

Maar, vanuit het hele 'exposure' en het 'ik ben een traumareactie', zijn we het met de meest hier-en-nu en meest 'moederachtige' alters gaan proberen. En fuck. Ik heb me in de afgelopen 2 jaren niet zo heel gevoeld als nu. Door als een zo volledig mogelijke mij in het hier-en-nu te zijn, heb ik mezelf terug gevonden. Ik heb mezelf terug gevonden in alle stukken die de persoon ons maakt. 

Hoewel TikTok (en andere media) een verknipt beeld (kunnen) geven van DIS, is het laten zijn van alters helend. Elk alter is een traumareactie. En door ze in een veilige situatie te laten zijn, leren ze dat het hier veilig is. En kunnen ze het reageren op hun trauma steeds meer los laten.

Maar fucking hell wat is het moeilijk om jezelf te laten zijn, als je daarmee ook toestaat dat een compleet tegenover gestelde alter ook mag zijn. 

In een meer luchtig ding van DIS: onze plantenliefhebster heeft een plant gekocht van 1.2 meter hoog. Er is geen ruimte meer in ons huis voor een plant van die grootte. Dus om ineens een mega hoge plant in je huis te zien staan waarvan je geen herinnering hebt hoe deze in huis is gekomen (maar ik weet wel dat wij als persoon deze gekocht hebben) is fucking wild. Eveneens: onze plantenliefhebster is er maar een. De rest van ons, die geregeld 'zijn' (over de 10) hebben écht een hekel aan nog meer dingen om voor te zorgen. Planten. Dus we hebben een hekel aan planten. Maar zij wordt blij van planten. En daardoor wordt het lichaam blij. En lichaamsblijheid heeft prioriteit. Dus FUCKING PLANTEN.