DIS: Eenzaamheid

Voordat ik wist van het hebben van alters, had ik al moeite met de omgang met mensen. 
Nu ik meer weet heb van mijn trauma's en de redenen dat ik DIS heb ontwikkeld, zijn mensen nog vreemder voor me. 

In ons hoofd hebben we een lijstje met 'veilige trauma's' en 'niet veilige trauma's'. Geen enkel trauma kunnen we naar kijken of mogen we naar kijken (van onszelf), maar de veilige trauma's zijn de trauma's waarvan mensen mogen weten. Waar (iets) minder schaamte aan kleeft. We hebben een lijstje met 'klein trauma' en 'groot trauma' en 'zo fucked up dat dit niet bestaat, zelfs buiten de niet bestaande trauma's trauma'. Je hele beeld van mens-zijn, van functioneel zijn, van de mensheid, word zo verpest. Dingen waarvan je niet eens wilt bedenken dat het überhaupt waar is, blijkt het verdomme je eigen jeugd te zijn. Niet dat je er altijd wat van kan herinneren. Vaker niet dan wel. Maar af en toe komt er een fractie omhoog. En dan zijn we over de zeik.

Op dit moment is de periode rond 2005 die het meeste leeft voor de jonge alters. Het lichaam was toen tussen de 8 en 10 jaar oud en er is toen zó veel gebeurd, dat er veel nieuwe alters en extra systemen zijn ontstaan. [Voor de mensen die geen idee hebben waar ik het over heb, that's fine. Misschien dat C. nog eens een keer het aandurft om DIS uit te leggen, ik wil het nu gewoon van me af schrijven.]
Maar die jonge alters, die tussen de 8 en 10 jaar oud, die zijn niet functioneel in het hier en nu. Er is geen ruimte voor zo'n jonkie op het moment dat we onze echte kinderen moeten verzorgen. Er is geen ruimte voor een flashback waarbij een jong alter compleet de weg kwijt is. Er is geen ruimte voor het verwerken of bespreken van een trauma, want op dit moment zijn we niet in staat te gronden. 
Dat betekent niet dat de jonge alters er niet zijn. Die zijn er zeker wel. Die zijn er in nachtmerries, verstijvingen, af en toe spontane paniekaanvallen. Ik dacht eerst dat we een soort van overgangsklachten hadden, of hormonen, of zo'n warmte-aanval, een opvlieger. Blijkt gewoon een paniekaanval te zijn van een jong alter dat helemaal de shit uit getriggered wordt. 
Maar hoe ga je in vredesnaam op een gegeven moment nog tegen mensen praten? Als iemand vraagt 'Hoe gaat het?' Wat de fuck moet je dan zeggen? Het enige antwoord is 'slecht', maar waarom zou ik dat blijven herhalen tegen een vriendin? Waarom zou ik tegen een vriend(in) delen over de ellende en de kutzooi en de angst en de eenzaamheid en de depressie, de klachten, de nachtmerries? Ze kunnen er niks aan doen. En geloof me, ik wéét dat mijn vrienden/vriendinnen om me geven. En ik geef om hun. En daarom ga ik ze er niets over delen. Want als ik dan niet meer mijn probleem hoef te delen, is er nog wel een ander alter dat diens hart moet luchten. En zo blijft het een cirkel, waar veel alters bij betrokken zijn maar waarbij de vriend(in) in kwestie maar een fysiek persoon hoort praten over wellicht telkens hetzelfde probleem maar dan vanuit meerdere perspectieven. En zoiets is niet bevoordelijk voor vriendschappen. 

Waar ik ook tegenaan loop zijn vrienden die dan bepaalde dingen gaan verzwijgen of 'niet belangrijk' vinden omdat ze, aldus hun zeggen, 'in het niet' vallen vergeleken met wat ik heb meegemaakt. En dat is zo fucking kut. Omdat ik een klote jeugd heb gehad, betekent niet dat jouw trauma niet minstens net zo valid is. Het is geen wedstrijd. Het is geen competitie. Trauma is trauma. Hoe deze ontstaan is, is niet belangrijk. Je lichaam reageert er hetzelfde op. 

Maar op een gegeven moment zijn mijn klachten qua dissociëren zo erg geworden.. Ik kan geen samenhangend gesprek met vriendinnen meer volgen. Er zijn constant alters die zich erin willen mengen, die iets willen vertellen, die willen dat we iets verzwijgen. Waardoor ik constant mijn eigen gedachtes kwijt raak, niet meer weet waar ik het over gehad heb en sociale interactie stressvol wordt. En het constant overschakelen tussen alters betekent dat ik ook vrienden vergeet. Compleet kwijt ben. Omdat ze in de belevingswereld van het alter dat op de voorgrond zit, niet voorkomen. (En dan zijn er ook nog alters die bewust dingen verzwijgen.) 

Ook heeft mijn leven anderhalf jaar lang in het teken gestaan van het bewijzen van en het aanwezig zijn van DIS en het redden van mijn huwelijk. Er is op dit moment geen 'huidig' alter die niet vol in "DIS" en 'relatiebehoud'-modus zit. Alle alters die op dit moment veel op de voorgrond zitten, zijn hard bezig om te kijken waar we zelf een beetje heling in kunnen vinden. Hoe we onszelf het beste kunnen helpen, totdat er professionele hulp beschikbaar komt. 
Vriendinnen heb ik op bepaalde hoogte betrokken bij de zoektocht  betreffende DIS, maar als je op een gegeven moment zoveel gare shit over jezelf ontdekt, ontdekt hoe fucked up je jeugd is geweest, ontdekt dat de extremiteiten zo extreem zijn - like, hoe de fuck kan ik mijn vriendinnen een soort tweedehands trauma aan doen? Ze hebben me in mijn tienerjaren meegemaakt, zij weten mijn ouders, zij hebben een beeld bij 'hoe het was', en om dan - Niet dat ik (Sol.) bang ben dat mijn vriendinnen me niet zouden geloven. Maar ik wil het ze niet aan doen. Ik wil ze er niet mee belasten. Ze weten al een fractie, maar dat is nu niet de fractie die zoveel aandacht eist van het systeem. 

Ik sta stil en lijk zelfs constant achteruit te kruipen. Ik verstop me in een bubbel, onder een steen, ik probeer in de schaduwen te verdwijnen zodat mijn vrienden verder kunnen leven. Zodat ze geen rekening met mijn shit hoeven te houden. Zodat ze gewoon gelukkig kunnen zijn en zich comfortabel voelen hun hart te luchten over hun problemen. Zij kunnen me niet helpen met mijn problemen. Dat is hun taak niet, dat verwacht ik niet van hun. Maar ik wil ze de kans geven om gewoon normale vriendinnen te hebben, waar de klachten over normale dingen gaan en niet wat voor fucked up flashback je nou weer hebt gehad.

En dit zijn dan de contacten met mijn vrienden die ik op een afstand hou. Nieuwe contacten maken met ouders van de kindjes uit de klas van mijn kinderen? Nope. No thank you. 
Ik kijk er nu al naar uit om maandag op school de vraag te krijgen; "En, hoe was jullie vakantie?" 

DIS vereenzaamt. En ik verwacht niet dat ik iemand tegen ga komen die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt als wat ik heb (die zijn er wel hoor, maar ik denk niet dat ik die ga ontmoeten, meer op zo'n manier).
Ik ben misschien niet de enige die dit heeft meegemaakt. Maar mijn realiteit die zo buiten de normaal ligt, maakt - ja. 

Dat. 

Ik weet dat ik niet de enige ben. En het spijt me dat jullie er ook in hebben gezeten. 
~ Sol.