6 jaar geleden
Dinsdag D-day, de intake
Dinsdag is het voor mij D-day. Die dag zal de intake plaatsvinden. Ik zie er naar uit en tegenop.
Ik merk steeds meer hoe hard ik het nodig heb. Er zijn momenteel een paar standen waar ik me in kan bevinden. Wat bij allemaal gelijk is, is moe. Vreselijk moe. En een mood, zo wisselvallig. Maar meestal gelaten.
Verder heb ik dagen dat het vanbinnen voelt alsof er onder en boven in mijn lijf tegen elkaar in is gedraaid. Een grote knoop. En alsof aan mijn benen en armen zware gewichten hangen.
Op andere dagen voel ik niks. Dan is alles neutraal, ik kom de dag wel door, maar vind niets leuk, of niet leuk.
Er zijn ook dagen dat ik me opgejaagd voel; als in, om het minste voel ik stress. Ik val snel uit naar mijn lieve man en kinderen. Niet heel gezellig.
Enkele dagen voel me aardig goed. Dan lukt wel het een en ander.
Niet de gezelligste persoon op aarde dus, om mee te leven. En mijn lieve vent blijft geduldig en zorgzaam. Ik prijs mezelf gelukkig met hem!
Wat betreft mijn sociale leven, dat is ook op een laag pitje. Ik kan ook niet meer dan wat 't nu is. Ook mijn kerkgang is er onderhevig aan. Ik mis het, maar al die mensen, dat gaat nu even niet. Gelukkig kun je hier en daar meeluisteren of meekijken. En hangt mijn relatie met God niet van mijn kerkgang af. Het stormt momenteel wel. Maar juist in de storm komt Hij naar ons toe!